وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا نَظَرَ إِلَي السَّحَابِ وَ الْبَرْقِ وَ سَمِعَ صَوْتَ الرَّعْدِ
هنگام شنيدن بانگ رعد
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ ، وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ .
(1) برآيد اگر برق يا تندرى
نشانى است كز خود به ما آورى
دو خدمتگزارند در آسمان
رسانند بر خلق سود و زيان
نشان از عذابى كه زحمت فزود
و يا رحمتى تا رسانيد سود
مبادا كه بر ما زيان آورى
گشايى هم از خشم بر ما درى
﴿2﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا ، وَ اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا وَ مَضَرَّتَهَا ، وَ لَا تُصِبْنَا فِيهَا بِآفَةٍ ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَي مَعَايِشِنَا عَاهَةً .
(2) درود تو بر احمد و خاندان
كه هستى شرف يافت از نامشان
از اين ابرها بهر ما سود كن
بگردان زبان را و نابود كن
مبادا كه بيمارى آيد از آن
رسد زندگى را زآفت زيان
﴿3﴾
اللَّهُمَّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نِقْمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَاِنَّا نَسْتَجِيرُكَ مِنْ غَضَبِكَ ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَي الْمُلْحِدِينَ .
(3) گر اين ابرها آيت خشم تست
ببخشاى ما را پناهى درست
چو خواهيم لطف تو احسان تو
به زارى نشينيم بر خوان تو
بگردان تو اين خشم بر كافران
بگردان مر اين آسيا را بدان
﴿4﴾
اللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ ، فَإِنَّ الْغَنِيَّ مَنْ أَغْنَيْتَ ، وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَيْتَ
(4) خدايا ز باران تو خشكى ممان
به روزى ز سر فكر بد را بران
مبادا در اين راه بر سر روم
گذارم تو را سوى ديگر روم
فزونى احسان ز ما برمگير
كه هستيم در دام لطفت اسير
كسى بىنياز است اندر جهان
كه از تست در جسم و جانش توان
﴿5﴾
مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ ، وَ تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْتَ
(5) به جز تو نبودست با هيچ كس
دفاعى كه با او گذارد نفس
اگر چيرگى باشد از سوى تو
كه خواهد درايستاد بر روى تو؟
كه بر هر كه خواهى تو فرمان دهى
تو خود هر چه خواهى دهى آن دهى
﴿6﴾
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ ، وَ لَكَ الشُّكْرُ عَلَى مَا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ ، حَمْداً يُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ ، حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ
(6) خداوندگارا تو را آفرين
كه گشتى ز آسيب و دردم ضمين
تو را آفرين زآنچه بخشيدهاى
كه ما خود نديديم و تو ديدهاى
سپاسى كه هستى است سرشار از آن
فراتر از اين هستى و اين جهان
﴿7﴾
إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ ، الْوَهَّابُ لِعَظِيمِ النِّعَمِ ، الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ ، الشَّاكِرُ قَلِيلَ الشُّكْرِ ، الُْمحْسِنُ الُْمجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ ، إِلَيْكَ الْمَصِيرُ .
(7) خدايا تو بسيار بخشندهاى
سپاس ار چه اندك پذيرندهاى
تو را جمله رفتار نيكو بود
مر اين فضل و احسان تو را خو بود
به جز تو خداى دگر نيست نيست
به سويت بود سوى هر هست و نيست