دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) اى آن كه بر آن كس كه بندگانت بر او دلسوزى نمى‌كنند تو خود رحمت مى‌آورى‌

(2) و اى آن كه آن را كه رانده‌ى ديار خود است تو پذيرا مى‌شوى،

(3) و اى آن كه آنان را كه دست حاجت به سويت دراز مى‌كنند ناچيز نمى‌پندارى،

(4) اى آن كه اصرار ورزندگان درگاهت را نوميد نمى‌گردانى،

(5) اى آن كه آنان را كه در خواهندگى پافشارى مى‌ورزند از پيشگاهت نمى‌رانى،

(6) و اى آن كه هديه‌ى هر چند خرد را، برنمى‌گردانى و هيچ كارى را بى‌پاداش نمى‌گذارى،

(7) اى آن كه اندك عملى را مى‌پذيرى و در ازاى آن پاداش كلان ارزانى مى‌دارى،

(8) اى آن كه به هر كس كه به سوى تو نزديكى مى‌جويد نزديك مى‌شوى،

(9) اى آن كه هر كس كه بر تو پشت كرد بازش تو فرا مى‌خوانى،

(10) اى آنكه نعمت خويش دگرگون نمى‌كنى و در كيفر گناهكاران شتابزدگى نمى‌كنى،

(11) اى آن كه نهال نيكى را به بار مى‌آورى تا به ثمر بنشيند، و از زشتى درمى‌گذرى تا آن را به عفو مقرون سازى!

(12) آرزوها پيش از آنكه ساحت دهشت پيمايند روا شده بازگشتند و قدحهاى نياز نيازمندان از فيض جود تو لبريز گشتند. رشته‌ى اوصاف پيش از آنكه به حقيقت تو رسد از هم گسيخت، تويى آن كه شكوهت فوق هر شكوهى است‌

(13) و هر بزرگى در برابر بزرگى تو خرد است و هر شريف در جنب شرف تو ناچيز. آنان كه به سوى غير تو روى نهادند نوميد ماندند، و كسانى كه جز تو را خواستار شدند زيان زده شدند و آنان كه خواهان نعمت تو از غير فضل تو گرديدند مواجه با بيابان تنگسالى شدند.

(14) در خانه‌ى تو بر روى خواهندگان گشوده و دهشت براى خواستاران رايگان است و فريادرسى تو فريادكنندگان را نزديك. اميدواران از تو نوميد نمى‌شوند

(15) و خواهندگان از دهش تو محروم نمى‌مانند و آمرزش خواهان به كيفر تو تيره‌بخت نمى‌گردند.

(16) روزيت بر سركشان نيز گشاده و بردباريت شامل كسانى نيز مى‌شود كه با تو دشمنى پيشه كرده‌اند. خوى تو دهش درباره‌ى بدكاران و آيينت شفقت بر تجاوز پيشگان است تا به جايى كه مدارا كردن تو ايشان را از بازگشت غافل گردانيده و مهلت دادنت آنان را از باز ايستادن مانع گرديده است‌

(17) و حال آنكه تو از آن روى با آنان از در مدارا در آمده‌اى تا مگر به فرمانت باز آيند و ايشان را بدان سبب مهلت بخشيده‌اى كه بر استمرار سلطنت خود وثوق داشته‌اى. پس هر آن كس كه شايسته‌ى سپيدبختى بوده به همان نيكبختى حسن ختامش بخشيده‌اى و هر كه در خور سيه‌روزى بوده گرفتار بدبختيش ساخته‌اى.

(18) همه سر در چنبر فرمان تو دارند و سرانجام امورشان وابسته به توست. هر چند زمان سركشى آنها به درازا كشد از سلطه‌ى تو كاستى نگيرد و هر چند در بازخواست آنها شتاب نورزى برهان تو باطل نگردد.

(19) حجت تو پايدار و سلطنت تو ثابت و لايزال است. پس واى بر آن كس كه از تو روى برتافته و ياس خواركننده كسى راست كه از تو نوميد گردد و بدترين بدبختى، كسى راست كه به بردبارى تو غره گشته.

(20) چه بسيار عذابهاى گوناگون كه خواهد چشيد و چه طولانى است دوران سرگشتگى او در كيفر تو و چه بعيدست روزنه‌ى رهايى او و چه نوميدى كه از زود رهيدن بدو دست خواهد داد. اينهمه به مقتضاى دادتست كه در آن ستم نمى‌ورزى و بر مبناى انصاف داورى مى‌كنى.

(21) چرا كه تو حجتهاى خود را آشكار ساخته‌اى و جاى بهانه‌ها را از دير باز بسته‌اى و از پيش به وعيد دادن پرداخته‌اى و از روى تلطف به ترغيب مبادرت كرده‌اى و مثلها زده‌اى و مهلتهاى دراز داده‌اى و با آنكه بر شتاب توانا بودى مهلت را به درازا كشانيدى و هر چند توان شتابت بود كندى به خرج دادى‌

(22) و همانا مداراى تو نه از ناتوانى و مهلت دادنت نه زاده‌ى ضعف بود و خودداريت به سائقه‌ى غفلت و به عهده‌ى تعويق افكندنت نه از روى مدارا بود، بلكه بدين سبب بود كه برهانت رساتر و دهشت كاملتر و احسانت وافى‌تر و نعمتت تمامتر باشد. همه‌ى اينها بوده و هست و خواهد بود (و سنت ديرينه است).

(23) حجت تو والاتر از آن است كه كاملا در وصف گنجد و بزرگيت بالاتر از آن است كه كسى به كنه آن رسد و نعمتت بيشتر از آن است كه در شمار گنجد و احسانت فراوان‌تر از آن است كه كمترين آنرا شكرانه توان گفت.

(24) اينك خاموشى مرا از تكرار سپاست ناتوان ساخته و خوددارى زبانم را از تمجيدت الكن گردانيده و اى خداى من! نهايت كوشش من اقرار به درماندگى من است نه اينكه راغب نباشم، بلكه عاجزم.

(25) پس هان اين منم كه از سر نياز آهنگ در گاه تو كرده‌ام و خواهم كه مرا پذيرا شوى. پس درود بر محمد و خاندان وى، رازم بشنو و دعايم اجابت فرما و روزم را با نوميدى به پايان مرسان و در خواهشم دست رد بر سينه‌ام مزن و رفتنم را به نزد خود و بازگشتنم را از پيش خويش همراه با گرامى داشت خود فرماى چرا كه تو در هر آنچه اراده كنى به تنگى مبتلا نمى‌شوى و از برآورده كردن نيازها فرو نمى‌مانى و تو بر هر چيز توانايى و لا حول و لا قوه الا بالله العلى العظيم.