دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه سید كاظم ارفع

(1) اى خدايى كه رحم مى‌كنى به كسى كه بندگان به او رحم نمى‌كنند

(2) و اى آنكه مى‌پذيرد آن كسى را كه شهرها وى را قبول نمى‌نمايند

(3) و اى كسى كه محتاجان درگاهش را خوار نمى‌نمايد

(4) و اى آنكه اصراركنندگان خود را نوميد نمى‌سازند.

(5) و اى كسى كه دست رد بر پيشانى روى آوردندگان به درش نمى‌زند

(6) و اى آنكه ارمغان كوچك بنده‌اش را قبول مى‌فرمايد و به اندك چيزى كه برايش انجام مى‌دهند پاداش مى‌دهد.

(7) و اى آنكه عمل كم را مى‌پذيرد و پاداش بزرگ مى‌دهد

(8) و اى آنكه روى برگرداننده از خود را به سوى خويش مى‌خواند

(9) و اى آنكه نعمت را تغيير نمى‌دهد و در عذاب نمودن شتاب نمى‌نمايد.

(10) و اى كسى كه كار خوب را ثمر مى‌بخشد تا آنجا كه باور شود و از بديها مى‌گذرد تا آن را محو و نابود سازد.

(11) الها آرزوها قبل از رسيدن به آخر همراه با كرمت و برآوردن شدن حاجات برگشتند و ظرفهاى مطالبات به وسيله فيض جودت پر شدند و اوصاف قبل از رسيدن به وصف تو از هم متلاشى شدند. پس ترا بالاترين درجه‌ى برترى و بزرگترين بزرگى است كه برتر از آن بالايى و بزرگى وجود ندارد.

(12) خداوندا، هر بزرگى نزد تو كوچك و هر شريفى در كنار شرفت حقير، آنهايى كه به غير تو روى آوردند نوميد شدند و آنهايى كه جز ترا خواستند ضرر كردند و آنان كه به درگاه غير تو التماس نمودند ضايع شدند. حاجتمندان جز آن كس كه فقط از تو احسان درخواست كرد گرفتار و بدبخت گشتند.

(13) الها در خانه‌ات به سوى ميل‌كنندگان باز وجودت براى پرسش‌كنندگان حلال و ياريت براى استغاثه‌كنندگان درگاهت آماده است.

(14) پروردگارا آرزومندان از تو محروم نمى‌شوند و درخواست‌كنندگان از عطايت نوميد نمى‌گردند و استغفاركنندگان به عذابت بدبخت نمى‌گردند.

(15) خداوندا روزى تو براى آنكه نافرمانى‌ات كرده گسترده و بردبارى‌ات براى آنكه با تو دشمنى نموده آماده است. الها عادت تو احسان به گنهكاران و سنت تو بر تجاوزپيشه‌گان مهربانى است تا آنجا كه مهلت دادن تو به آنها سبب غرورشان شده و آنها را از ترك گناه بازداشته.

(16) بار الها تو به آنها فرصت دادى تا شايد بازگشت نمايند و اگر به آنها مهلت دادى به خاطر اعتماد به دوام سلطنت خود مى‌باشد. بنابراين هر كه اهل نيكبختى باشد عاقبتش را به خير گردانيدى و هر كه اهل بدبختى باشد او را به خاطر شقاوتش خوار كردى.

(17) چه خوشبخت و چه بدبخت هر دو به حكم تو مى‌رسند و كارهايشان به فرمان تو بازمى‌گردد. مهلت طولانى دادن به ايشان سلطنت تو را سست نسازد و شتاب نكردنت در مواخذه آنها برهانت را باطل نمى‌گرداند.

(18) آرى دليل و برهانت پابرجا و سلطنتت ثابت و استوار است پس عذاب هميشگى براى كسى كه از تو روى برگرداند و نوميدى خوركننده كسى راست كه از تو نوميد شده و بدبخترين بدبختى براى آنكه كه به كرم تو مغرور گشته.

(19) چه بسيار است شامل شدن او عذابت را و چه طولانى است رفت و برگشت او عقابت را و چه دور است پايان غم و اندوهش و چه نوميد است از به آسانى نجات يافتن! تو به خاطر قضاوت عادلانه‌ات ظلم نمى‌كنى و به علت انصاف توست كه بر او ستم روا نمى‌دارى.

(20) پروردگارا، تو حجت‌ها را ظاهر ساختى و عذر و بهانه‌ها را برداشتى، وعده‌ها را اعلام نمودى و با لطف خود ترغيب و تشويق كردى و در تاييد فرمايشات خويش مثالها زدى، مهلت را طولانى كرده و كيفر را به تاخير انداختى در حالى كه تو قادر به شتاب در عذاب هستى ولى شتاب نفرمودى.

(21) خدايا درنگ تو از روى عجز نيست، مهلت دادنت به خاطر سستى نمى‌باشد، خوددارى‌ات از روى بى‌خبرى نيست، تاخير انداختنت از روى مدارا نمى‌باشد، بلكه براى آن است كه حجتت را برسانى و كرمت را كاملتر و احسانت را فراوانتر و نعمتت را تمامتر دهى و همه اينها هميشه بوده و هست.

(22) حجت تو بزرگتر از آن است كه به طور كامل توصيف گردد و عظمت تو بالاتر از آن است كه حقيقت آن اندازه‌گيرى شود و نعمت تو بيشتر از آن است كه همه آنها شماره گردد و احسانت فراوانتر از آن است كه به طور مختصر سپاسگزارى شود.

(23) خداوندا سكوت مرا از حمد تو ناتوان ساخته و خوددارى مرا از تمجيدت درمانده كرده و تمام تلاش من اعتراف به درماندگى است نه از روى بى‌ميلى از حمد تو بلكه خداى من از روى عجز و ناتوانى.

(24) حالا اين بنده به درگاهت روى آورده و تقاضاى بخشش شايسته را دارد، پس بر محمد و آل او درود فرست و راز دلم را گوش ده و دعايم را مستجاب كن و روزم را به نوميدى تمام مكن و دست رد بر پيشانى‌ام مزن،. رفتنم را به درگاهت و بازگشتم را به سويت ارج نه. زيرا كه تو هر چه بخواهى برايت مشكل نيست و از آنچه از تو مسالت مى‌جويند ناتوان نيستى و تو بر انجام هر كارى توانايى و نيست هيچ حول و قوه‌اى مگر به يارى پروردگار بلند مرتبه.

(25)