دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) اى كسى كه رحم مى‌كنى بر آنكه بندگان به او رحم نمى‌كنند.

(2) و اى كسى كه مى‌پذيرى كسى را كه كشورها او را نمى‌پذيرند،

(3) ترجمه‌اى براى فراز 3 ذكر نشده.

(4) و اى كسى كه اصرار كنندگان درگاه خود را نوميد نمى‌سازى،

(5) و اى كسى كه دست رد بر سينه‌ى واثقان به محبت و پرتوقعان در مسئلت نمى‌گذارى،

(6) و اى كسى كه هديه‌ى بى‌مقدار را برمى‌گزينى، و در برابر اندك عملى كه برايت انجام دهند جزا مى‌بخشى،

(7) و اى كسى كه عمل كوچك را مى‌پذيرى و مزد بزرگ مى‌دهى،

(8) و اى كسى كه هر كس به تو نزديك شود به او نزديك مى‌شوى،

(9) و اى كسى كه هر كه از تو روى بگرداند. او را به سوى خود مى‌خوانى،

(10) و اى كسى كه نعمت خود را تغيير نمى‌دهى و به انتقام شتاب نمى‌كنى،

(11) و اى كسى كه نهال كار نيك را به بار مى‌آورى تا آن را بيفازيى، و از كار بد درمى‌گذرى تا آن را ناپديد سازى،

(12) كاروان آرزوها پيش از آنكه به منتهاى كرم تو رسند با حاجتهاى روا شده بازآمدند، و جامهاى طلب به فيض جود تو لبريز شدند، و اوصاف به كنه نعت تو نرسيده از هم گسيختند، زيرا عاليترين بارگاه علو بر فراز هر عالى و عزيزترين و شريفترين دستگاه جلال فوق هر جلالى مخصوص توست.

(13) هر بزرگى در برابر بزرگى تو كوچك، و هر شريفى در جنب شرف تو خوار است. آنان كه به سوى غير تو كوچ كردند نوميد شدند، و كسانى كه جز تو را طلبيدند زيان بردند، و آنان كه به درگاه غير تو فرود آمدند تباه شدند، و نعمت خواهان غير فضل تو دچار قحطى گشتند.

(14) در خانه احسان تو بر روى خواهندگان باز، و عطايت براى سائلان رايگان، و فريادرسيت به دادخواهان نزديكست.

(15) اميدواران از تو نوميد نمى‌شوند، و طالبان از عطايت محروم نمى‌مانند، و آمرزش خواهان به عقوبتت بدبخت نمى‌گردند،

(16) خوان روزيت براى گنهكاران نهاده، و حلمت براى آنان كه با تو دشمنى كردند آماده است. عادتت احسان درباره‌ى بدرفتاران، و طريقتت شفقت بر تجاوزكاران است. چندان كه مداراى تو ايشان را از بازگشت غافل ساخته، و مهلت دادنت آنان را بازايستاند، بازداشته.

(17) در صورتى كه تو از آن جهت با ايشان مدارا كرده‌اى كه به فرمان تو بازگردند، و از آن رو مهلتشان داده‌اى كه بر دوام ملك خود واثق بوده‌اى. پس هر كه شايسته‌ى نيكبختى بوده كارش را به نيكبختى فرجام داده‌اى، و هر كه را سزاوار بدبختى بوده خوار و دچار بدبختيش ساخته‌اى.

(18) همگى در چنبر فرمان تواند، و مال كارشان وابسته‌ى امر توست. طول مدت سركشى ايشان تسلطت را فرو نكاسته، و از تاخير بازخواست ايشان برهانت باطل نشده.

(19) حجتت قائم و سلطنت ثابت و بيزوال است. پس عذاب پاينده آن راست كه تو رخ برتافته، و نوميدى خوار كننده كسى راست كه از تو نوميد شده، و بدترين بدبختيها براى كسى است كه به حلم تو مغرور گشته.

(20) چه بسيار شكنجه‌هاى گوناگون كه خواهد چشيد! و چقدر سرگشتگيش در عقاب تو طول خواهد كشيد! و چه ديرهنگام گشايش گرفتاريش خواهد رسيد! و چه نوميدى كه از زود رهيدن خواهد ديد! همه اين امور از روى عدل در قضاى توست كه در آن جور نمى‌كنى، و از سر انصاف در حكم توست كه ستم در آن روا نمى‌دارى.

(21) زيرا تو حجتهايت را متواتر ساخته‌اى، و بيان دليلهايت را از ديرباز ادامه داده‌اى، و پيش از حدوث حادثه تهديد خود را اعلام فرموده‌اى، و در ترغيب و تشويق آئين لطف به كار برده‌اى، و براى تفهيم حقائق مثلها زده‌اى، و با آنكه بر شتاب قادر بودى مهلت را طولانى ساخته‌اى، و زمان مواخذه را به تاخير افكنده‌اى، در حالى كه بر پيشدستى نيرو داشتى مكث و درنگ كرده‌اى.

(22) مداراى تو نه از روى عجز، و مهلت دادنت نه از باب ضعف، و خودداريت نه از جهت غفلت، و تعويق افكندن مواخذه‌ات نه از روى مدارا، بلكه براى آنست كه حجت رساتر، و كرمت كاملتر، و احسانت وافى‌تر، و نعمتت تمامتر باشد. همه‌ى اين امور از تواتر حجتها و بيان دليلها و امثال اينها سنتى ازلى است كه جارى بوده است، و حالى كه تو از ازل بوده‌اى، و نظامى ابدى است كه جارى خواهد ماند در حالى كه تو تا ابد خواهى بود.

(23) و حجت تو اجل از آنست كه همگى صفات به وصف درآيد، و شرف و عزتت بالاتر از آنست كه كنه آن در حدى بگنجد، و نعمتت بيشتر از آنست كه همه‌ى آن به شمار آيد، و احسانت فزونتر از آنست كه حتى بر كمترين آن شرط سپاس به پيشگاه تو گزارده شود.

(24) و اكنون سكوت مرا از ادامه و تكرار سپاس تو ناتوان ساخته، و خوددارى از تمجيدت زبان مرا از كار انداخته است. و آخرين حد تواناييم- اى معبود من- آنست كه از سر عجز، نه از بى‌رغبتى، به درماندگى اقرار كنم.

(25) پس اينك منم كه براى حاجت خود آهنگ درگاه تو مى‌كنم. و پذيرايى و كمك از تو مى‌خواهم. پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و راز مرا بشنو، و دعايم را مستجاب كن، و روز مرا با نوميدى به پايان مبر، و در مسئلم دست رد بر سينه مگذارد، و رفتنم را از نزد خود و بازگشتنم را به سوى خود با احترام توام ساز. زيرا تو در هر چه اراده كنى دچار سختى نمى‌شوى، و از برآوردن خواهشها فرونمى‌مانى، و تو بر هر چيز قدرت بى‌پايان دارى، و هيچ كس را تاب و توانى نيست، جز به نيروى خداى بلندمرتبه‌ى عظيم.