دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه عباس عزيزی

(1) اى كه بر آن كسى كه بندگان به او رحم نمى‌كنند، مهربانى مى‌كنى.

(2) و اى كه قبول مى‌كنى كسى را كه شهرها (و مردمان) او را رانده‌اند.

(3) و اى كه نيازمندان به درگاه خود را خوار نمى‌گردانى.

(4) و اى كه كسانى را كه پيوسته از تو حاجت مى‌طلبند نوميد نمى‌سازى.

(5) اى كه دست رد و منع بر پيشانى كسانى كه به محبت و دوستى تو اعتماد دارند. (و از حدود تو تجاوز مى‌نمايند) نمى‌زنى.

(6) و اى كه پيشكش بى مقدار را مى‌پذيرى و اندك چيزى را كه براى تو انجام دهند پاداش مى‌دهى.

(7) و اى كه عمل كم را مى‌پذيرى و پاداش بزرگ مى‌دهى.

(8) و اى كه هر كس به تو نزديك شود به او نزديك مى‌شوى.

(9) و اى كه به سوى خود مى‌خوانى كسى را كه از تو روى برگردانده.

(10) و اى كه تغيير نمى‌دهى نعمت و بخششت را- چه بزرگ چه كوچك- و به انتقام شتاب نمى‌كنى و پيشى نمى‌گيرى.

(11) و اى كه بذر نيكى را رشد مى‌دهى تا آن را بزرگ كنى و از بدى درمى‌گذرى تا آن جا كه آن را ناپديد كنى.

(12) آرزوها پيش از رسيدن به منتهى و پايان جود و بخششت با روا شدن خواسته‌ها برگشتند و جام‌هاى نياز و خواسته‌ها، به فيض بخششت لبريز شدند و اوصاف پيش از رسيدن به حقيقت وصف تو از هم گسستند. بلندترين بلندى‌ها از آن توست و جلال ستوده‌تر تو فراتر از هر جلال است.

(13) هر بزرگى در برابر تو خرد و هر ارجمندى در كنار ارجمندى‌ات خوار است. نوميد گشتند آنان كه به سوى غير تو روى كردند و آنان كه جز تو را درخواست نمودند زيان كردند و آنان كه به درگاه غير تو فرود آمدند تباه شدند و جز آنان كه فضل تو را طالب شدند، تهى‌دست ماندند.

(14) در رحمت تو به روى خواهندگان باز است و بخشش تو ارزانى درخواست كنندگان است و فريادرسى‌ات به فرياد خواهان نزديك است.

(15) اميدواران از تو محروم نمى‌مانند و درخواست كنندگان عطا و بخششت نوميد نمى‌گردند و آمرزش خواهان به وسيله‌ى عذاب و كيفرت بدبخت نمى‌شوند.

(16) روزى تو براى كسى كه نافرمانى تو را كرده گسترده و مشمول بردبارى توست آن كه با تو دشمنى نموده (فرمانت نبرده) عادت و روش تو احسان به بدكاران است و طريقه‌ى تو بر تجاوز كنندگان از حد، رحمت و مهربانى است. تا اين كه مهلت دادن تو، ايشان را از بازگشت از باطل به سوى حق مغرور ساخته و فريب داده و شتاب نكردن تو (در كيفر)، آنها را از خوددارى از گناه بازداشته.

(17) در حالى كه تو با آنان بردبارى كردى تا به فرمانت بازآيند و از آن رو به آنها مهلت داده‌اى كه به دوام سلطنت اطمينان دارى پس هر كس سزاوار نيكبختى بوده، خاتمه و پايان كارش را نيكبخت گردانيدى و هر كه شايسته‌ى بدبختى بوده او را از جهت بدبختى خوار ساختى.

(18) سرنوشت همه‌ى آنان به اقتضاى حكم تو باشد، و بازگشت كار آنان به سوى توست، هر چند آنان روزگاران فراوانى را به سركشى سپرى كنند، اما حكومت و سلطه‌ى تو كاستى نيابد و چون در بازخواست آنان تأخير كنى، حجت تو بطلان نپذيرد.

(19) كه حجت تو استوار است و باطل نگردد و سلطه‌ات ثابت و جاودان است. پس عذاب هميشگى تو كسى را فرامى‌گيرد كه از تو روى گردانده و نوميدى خوار كننده از آن كسى است كه از تو نوميد گرديده و بدترين بدبختى براى كسى است كه به تو مغرور شده باشد.

(20) در اين صورت، چنين كسى عذاب‌هاى فراوان و گوناگون خواهد چشيد و روزگارانى طولانى در (بيابان) كيفر تو سرگردان بوده و پايان غم و اندوهش، بس دور است و از رهايى يافتن از آن مهلكه، پس نوميد! (همه‌ى اين گرفتارى‌هاى او) از روى عدل در حكم توست كه در آن ظلم نمى‌كنى و از روى انصاف و دادگرى در فرمان توست كه بر او ستم نمى‌نمايى.

(21) چرا كه دليل‌هايت را آشكار نمودى و آنچه سزاوار اندرز و ارشاد بود بيان داشتى و تهديد و ترساندن از عذاب خود را اعلام كردى و در ترغيب نمودن به پاداش، لطفت را به جا آوردى و در قرآن كريم مثل‌ها زده و داستان‌ها بيان فرمودى و مهلت دادن را طولانى كرده و كيفر را به تأخير انداختى و شتاب نكردى در حالى كه تو بر شتاب كردن توانايى.

(22) مكث و درنگ نمودن تو نه از روى ناتوانى است و مهلت دادنت نه از روى سستى است و خوددارى‌ات نه از روى بى خبرى است و به تأخير انداختن (كيفر) نه از روى مداراست، بلكه براى آن است كه حجت تو رساتر و كرم و بخششت كامل‌تر و نيكى تو فراوان‌تر و نعمت تو تمام‌تر باشد. همه‌ى آنچه گفته شد هميشه بوده و هست و هميشه خواهد بود.

(23) حجت و دليل تو بزرگ‌تر از آن است كه همه‌ى آن وصف شود و بزرگى تو بالاتر از آن است كه حقيقت آن به حدى درآيد (پايانى براى آن تعيين گردد) و نعمت تو افزون‌تر از آن است كه همه‌ى آن شمرده شود و نيكى تو بيشتر از آن است كه سپاس كمترين آن را به جاى آورد.

(24) خداوندا، از آن رو خاموشم كه از ستايش تو ناتوانم، و دم فرومى‌بندم، زيرا از تمجيد تو درمانده‌ام، پس اوج تلاش من اقرار به ناتوانى‌ام مى‌باشد نه از سر رغبت به كوتاهى در ستايش تو، بلكه از باب ناتوانى‌ام است.

(25) خدايا، پس اينك منم كه قصد آمدن به درگاه تو را دارم و مى‌خواهم كه بخشش نيكوى خود را از من بازندارى، پس بر محمد و آل او درود فرست و راز و نيازم را بشنو و دعا و درخواستم را روا ساز و روزم را به نااميدى و تهيدستى به شب مرسان و در خواسته‌ام دست رد بر سينه‌ام مزن و رفتنم را از نزد خود و بازگشتم را به سوى خود گرامى دار، زيرا تو به آنچه بخواهى، گرفتار سختى نمى‌شوى و از آنچه از تو خواسته شود ناتوان نيستى و تو بر همه چيز توانايى و جز به يارى تو دورى از گناه و توان بندگى‌مان نباشد اى على عظيم.