دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) اى آن كه رحم مى‌كند كسى را كه بندگان به او رحم نمى‌كنند،

(2) و اى آن كه مى‌پذيرد كسى را كه شهرها او را نمى‌پذيرند،

(3) و اى آن كه نيازمندان خود را خوار نمى‌كند،

(4) و اى آن كه اصرار كنندگان خود را نااميد نمى‌گذارد،

(5) و اى آن كه دست رد بر پيشانى كسانى كه از روى اعتماد به محبتش درخواستن از او زياده روى مى‌كنند نمى‌زند،

(6) و اى آن كه چيز بى‌مقدار كه به او ارمغان داده مى‌شود قبول مى‌كند، و كار كسى كه براى او انجام مى‌گيرد سپاس مى‌نهد،

(7) و اى آن كه بر (عمل) كم قدر مى‌نهد، و پاداش بزرگ مى‌دهد،

(8) و اى آن كه نزديك مى‌شود به كسى كه به او نزديك گردد،

(9) و اى آن كه به سوى خود مى‌خواند كسى را كه از او روى گرداند،

(10) و اى آن كه نعمت را تغيير نمى‌دهد، و به انتقام شتاب نمى‌ورزد،

(11) و اى آن كه نيكى را به بار مى‌آورد تا بيفزايد، و در مى‌گذرد از بدى تا نابودش سازد،

(12) آرزوهايش از رسيدن به پايان كرمت با خواسته‌هاى (روا شده) برگشتند، و ظرفهاى خواسته‌ها به سرازير شدن بخششت لبريز شدند، و پيش از رسيدن به (حقيقت) وصف تو از هم گسيختند اوصاف، پس مخصوص توست بلندترين بلندى بر بالاى هر بلندى، و بزرگترين بزرگى بالاى هر بزرگى.

(13) هر بزرگى در پيشگاهت كوچك است، و هر صاحب منزلتى در كنار منزلت خوار است، وارد شوندگان بر غير حضرتت نااميد شدند، و رو آورندگان به غير تو زيان ديدند، و فرود آمدگان، بر غير درگاهت تباه شدند، و جويندگان جز كسى كه در جستجوى فضل تو باشد دچار قحطى شدند،

(14) در (رحمت) تو به روى خواهندگان باز، و بخشتت براى درخواست كنندگان روا، و فريادرسيت نزديك است به فريادخواهان،

(15) آرزومندان از تو دل شكسته نمى‌شوند، و رو آورندگان (به درگاهت) از بخششت نوميد نمى‌گردند، و آمرزش خواهان به عذابت بدبخت نمى‌شوند،

(16) روزيت بر كسى كه تو را نافرمانى كرده گسترده است، و بردباريت متوجه كسى است كه تو را دشمنى نموده رسم تو نيكى به بدكاران، و روشت رحمت بر تجاوزكاران است، تا آنجا كه مدارايت اينان را از بازگشت (به سوى تو) فريفته، و فرصت دادنت ايشان را از خود دارى (از گناه) باز داشته،

(17) و البته در (كيفر) آنان درنگ نمودى تا به فرمانت بازگردند و از جهت اعتماد به هميشگى پادشاهيت آنان را مهلت داده‌اى، پس آن كه سزاوار نيكبختى بود كارش را به نيكبختى پايان دادى، و آن كه شايسته‌ى بدبختى بود بدان جهت خوارش ساختى،

(18) همه‌ى ايشان به حكم تو منتهى شوند، و بازگشت كارشان به فرمان تو مى‌باشد، حجتت با درازى مدت ايشان سست نگشته، و دليلت از شتاب نكردن در (بازخواست) ايشان باطل نشده،

(19) و حجت پابرجاست كه از بين نرود، و پادشاهيت ثابت است كه نابود نگردد، پس واى بر آن كه از تو برگشته، و نوميدى خوار كننده از آن كسى كه از تو نوميد گشته، و بدبخت‌ترين بدبختى براى كسى است كه به تو مغرور گشته،

(20) چه بسيار است بازگشت او در عذابت، و چه دراز است رفت و آمد او در عقابت، و چه دور است پايان برطرف شدن اندوهش، و چه نوميد است از آسان بيرون آمدن (از عذابت) تمام اينها از روى عدل در حكم توست كه در آن ظلم نمى‌كنى، و از روى انصاف در فرمان توست كه بر او ستم روا نمى‌دارى،

(21) چون كه حجتها را كمك كار يكديگر نمودى، و دليل‌ها را آشكار ساختى، و پيشاپيش تهديد (از عذاب خود) را اعلام فرمودى، و در بيان نيكى‌ها مهربانى ورزيدى، و مثالها زده‌اى، و مهلت دادن را طولانى كرده‌اى، و (كيفر را) به تأخير انداختى در حالى كه تو بر شتاب توانايى، و (در بازخواست) درنگ نمودى در حالى كه بر عجله قادرى،

(22) درنگ تو از روى ناتوانى نبوده، و نه مهلت دادنت از روى سستى، و نه خودداريت از روى بى‌خبرى، و نه به تأخير انداختنت از روى مهربانى، بلكه به خاطر اين است كه حجتت رساتر، و بزرگواريت كاملتر، و نيكى‌ات رسانتر، و نعمتت تمامتر باشد، همه‌ى آنها بوده و از بين نرفته، و هست و از بين نخواهد رفت،

(23) حجت تو بزرگتر از آن است كه به تمام (وصف) آن وصف شود، و بزرگى تو والاتر از آن است كه حقيقتش تميز داده شود، و نعمتت افزونتر از آن است كه تمامش به شماره آيد، و احسانت بيشتر از آن است كه به كمترين آن سپاس گزارده شود،

(24) و خاموشى مرا از ستايشت ناتوان ساخته، و خوددارى مرا از بزرگ داشتنت درمانده كرده، و سرانجام اعتراف به درماندگى است، نه براى دورى گزيدن (از سپاست)- اى خداى من - بلكه براى ناتوانى است،

(25) پس اينك اين منم كه ورود به درگاهت را قصد مى‌نمايم، و كمكى نيكو از تو درخواست مى‌كنم، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و رازم را بشنو، و دعايم را روا ساز، و روزم را به نوميدى پايان مده، و در تقاضايم دست رد به پيشانيم مزن، و رفتنم را از نزدت گرامى بدار، و (نيز) بازگشتم را به سويت، زيرا تو در آنچه بخواهى دچار سختى نمى‌شوى، و از آنچه درخواست شوى ناتوان نمى‌باشى، و تو بر هر چيزى توانايى، و انتقالى (از گناه) (بر طاعت)نيست مگر به يارى خداى بلند مرتبه و بزرگ.