دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) اى آنكه به كسى كه بندگان به او رحم نمى‌كنند رحم مى‌كند،

(2) و اى آنكه كسى كه اهل شهرها او را نمى‌پذيرند را مى‌پذيرد،

(3) و اى آنكه نيازمندانش را خوار نمى‌گرداند،

(4) و اى آنكه اصراركنندگان خود را نااميد نمى‌سازد،

(5) و اى آنكه دست رد و منع بر پيشانى كسانى كه به محبت و دوستى او اعتماد دارند، و بر او افراط و تجاوز از حد مى‌نمايند نمى‌زند.

(6) و اى آنكه چيز اندكى كه به او ارمغان دهند را مى‌پذيرد، و اندك چيزى كه براى او انجام دهند را جزا مى‌دهد،

(7) و اى آنكه عمل كم را مى‌پذيرد و پاداش بزرگ مى‌دهد،

(8) و اى آنكه به كسى كه به او نزديك مى‌شود نزديك مى‌گردد،

(9) و اى آنكه كسى كه از او روى برمى‌گرداند را به سوى خود مى‌خواند،

(10) و اى آنكه نعمت و بخشش را تغيير نمى‌دهد و در به كيفر رساندن شتاب نمى‌كند،

(11) و اى آنكه نيكى را مى‌روياند تا آن را بيفزايد و از بدى مى‌گذرد تا آن را ناپديد گرداند.

(12) آرزوها پيش از رسيدن به نهايت و پايان جود و بخشش تو با تحقق خواسته‌ها برگشتند، و جامهاى حاجات و خواسته‌ها به جريان و روان شدن جود و بخشش تو پر شد، و اوصاف پيش از رسيدن به وصف تو از هم گسيختند. پس بلندترين بلندى بر بالاى هر بلندى و بزرگترين بزرگى بر بالاى هر بزرگى شايسته‌ى توست،

(13) هر بزرگى در برابر تو اندك و هر ارجمندى در كنار ارجمنديت خوار است. آنانكه به سوى غير تو آمدند نااميد گشتند، و آنانكه جز تو را درخواست نمودند زيان كردند، و آنانكه به درگاه جز تو فرود آمدند تباه شدند، و نعمت‌خواهان جز كسى كه از فضل و احسانت نعمت خواست دچار خشكسالى گرديدند.

(14) درگاه رحمتت بر روى آنانكه خواهانند باز بوده، و بخشش تو براى درخواست‌كنندگان مباح و رواست، و فريادرسى‌ات به فريادرس خواهان نزديك است،

(15) اميدواران از تو محروم نشده، و درخواست‌كنندگان عطاء و بخششت نااميد نگردند، و آمرزش‌خواهان به عذاب و كيفرت بدبخت نمى‌شوند،

(16) روزى تو براى كسى كه معصيت و نافرمانيت را كرده گسترده، و حلم و بردباريت براى آنكه با تو دشمنى نموده روى آورنده است. عادت و روش تو نسبت به بدكاران احسان و نيكى است، و طريقه‌ى تو نسبت به تجاوزكنندگان از حد رحمت و مهربانى است، تا اينكه مهلت دادن تو ايشان را از بازگشت مغرور ساخته و فريب داده، و شتاب نكردن تو آنان را از بازايستادن بازداشته،

(17) و اينكه آنان را مهلت داده‌اى براى اينست كه به فرمانت بازگردند، و اينكه درباره‌ى (كيفر) آنان شتاب ننمائى، از جهت اعتماد به دوام و هميشگى ملك و پادشاهى خود مى‌باشد، پس هر كه سزاوار نيكبختى بوده پايان كارش را به نيكبختى پايان دهد، و هر كه شايسته‌ى بدبختى بوده او را از جهت بدبختى خوار ساختى.

(18) همه‌ى ايشان به حكم تو مى‌رسند، و گفتار و كردارشان به فرمان تو بازمى‌گردد، و طول مدت (مهلت دادن ايشان) حجت و دليلت را سست نساخته، و از جهت شتاب نكردن در اينان دليل آشكارت باطل و نادرست نشده است.

(19) حجت و دليل تو پابرجا بوده و باطل نمى‌شود، و سلطنت و پادشاهيت ثابت و هميشگى است كه نيست نمى‌گردد، پس عذاب هميشگى كسى را سزاست كه از تو برگشته، و نوميدى خواركننده شايسته‌ى كسى است كه از تو نااميد گردد، و بدبخت‌ترين بدبختى براى كسى است كه به تو مغرور شده و جرات نموده و دلير شود،

(20) چه بسيار است بازگشت پياپى او در شكنجه‌ات، و چه طولانى است سرگردانيش در كيفرت، و چه دور است پايان غم و اندوهش، و چه نوميد است از رهائى يافتن به آسانى، از روى عدل در حكمت است كه بر او ظلم نمى‌كنى، و از روى انصاف و دادگرى در فرمانت است كه بر او ستم نمى‌نمائى.

(21) براى آنكه حجتها و دلائلت را پياپى و به كمك يكديگر گردانيده‌اى، و دليلها را بيان كرده آشكار ساخته‌اى، و تهديد و ترساندن را اعلام نموده‌اى، و در ترغيب و خواهان نمودن لطف و نيكوئى را بجا آورده‌اى، و مثلها زده و داستانها بيان فرموده‌اى، و مهلت دادن را طولانى كرده و (كيفر را) به تاخير انداخته‌اى، در حاليكه تو بر شتاب كردن توانائى، و شتاب نكردى و تو به شتاب نمودن قادرى،

(22) درنگ نمودنت نه از روى ناتوانى است، و مهلت دادنت نه از روى سستى است، و خوددارى‌ات نه از روى بى‌خبرى است، و به تاخير انداختنت نه از روى ملاطفت و خوشرفتارى است، بلكه براى آنست كه حجتت رساتر، و كرم و بخششت كاملتر، و نيكى تو فراوانتر، و نعمتت تمامتر باشد، و همه‌ى آنچه گفته شد بوده و هميشه بوده و هست و خواهد بود.

(23) حجت و دليلت بزرگتر از آنست كه به همه‌ى آن وصف شود، و بزرگى‌ات بالاتر از آنست كه كنه و حقيقت آن به حدى درآيد، و نعمتت افزونتر از آنست كه همه‌ى آن شمرده شود، و نيكى تو بيشتر از آنست كه به حداقل آن سپاس گزارده شوى،

(24) و خاموشى مرا از سپاس گزاردن تو ناتوان ساخته، و خوددارى مرا از بزرگ داشتن تو درمانده كرده، و نهايت كوشش من اعتراف به درماندگى است، خدايا نه از روى بى‌رغبتى و دورى گزيدن از سپاسگزارى است بلكه از روى عجز و ناتوانى مى‌باشد،

(25) پس اينك من هم كه آمدن به درگاهت را قصد مى‌كنم، و عطا و بخشش نيكو از تو مى‌خواهم. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و رازم را بشنو و دعا و درخواستم را روا ساز، و روزم را با نااميدى به پايان مرسان، و در خواهشم دست رد و منع بر پيشانيم مزن، و رفتنم را نزد خود و بازگشتنم را به سويت گرامى دار، زيرا تو به آنچه خواهى گرفتار سختى نشده، و از آنچه از تو خواسته شود ناتوان نيستى، و تو بر هر چيز توانائى، و نيرو و توانى نيست جز به يارى خداى بلند مرتبه.