دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) اى كسى كه رحم مى‌كنى بر كسى كه بندگانت بر او رحم نمى‌كنند.

(2) و اى آنكه مى‌پذيرى كسى را كه سرزمينها او را نمى‌پذيرند.

(3) و اى كسى كه نيازمندان آستانت را خوار و كوچك نمى‌كنى.

(4) و اى آنكه اصراركنندگان درگاهت را نااميد نمى‌سازى.

(5) و اى كسى كه دست رد بر سينه روى‌آورندگان به بارگاهت نمى‌زنى.

(6) و اى آنكه تحفه‌هاى كوچك را مى‌پذيرى و در برابر كارهاى اندك، سپاس مى‌گويى‌

(7) و اى كسى كه كار ناچيز را شكر مى‌گذارى و پاداشى بزرگ عطا مى‌كنى.

(8) و اى كسى كه به هر كه به تو نزديك شود، نزديك مى‌شوى‌

(9) و اى آنكه كسانى را كه به تو پشت مى‌كنند، خودت مى‌خوانى‌

(10) و اى كسانى كه نعمتها را تغيير نمى‌دهى و در انتقام و عذاب، شتاب نمى‌كنى‌

(11) و اى آنكه حسنات را ثمربخش مى‌سازى تا رشد دهى و از گناهان درمى‌گذرى تا پنهانشان سازى.

(12) با تامين حاجات، آرزوها پيش از نيل به منتهاى كرم تو روا شدند و ظرف درخواستها با فيض بخششهاى تو پر گشتند و اوصاف قبل از وصول به كنه وصف تو از هم پاشيدند و محو شدند. پس برتر از هر عالى، علو و بلندى از آن توست و بزرگى و جلال بالاتر از هر بزرگى، مخصوص توست.

(13) هر بزرگى در نزد تو كوچك است و هر شريفى، در كنار شرافت تو حقير و ناچيز است. آنها كه بر غير تو وارد شدند بحق ضرر كردند و آنها كه به جز تو به سوى ديگران رفتند دچار خسران گشتند و آنها كه در آستان غير تو گرد آمدند، تباه شدند و همه‌ى آنها كه به دنبال كسب چيزى بودند گرفتار قحطى گشتند مگر آنها كه به دنبال كسب فضل تو بودند.

(14) درگاه تو به روى علاقه‌مندان گشوده و جود و بخشش تو براى گدايان آستانت جارى است و ياريت نسبت به يارى‌جويان نزديك است.

(15) آرزومندان هرگز از تو نااميد نمى‌شوند و آنها كه به سوى تو مى‌آيند هيچگاه مايوس نمى‌شوند و آمرزش خواهان هرگز با انتقام و عقاب تو به شقاوت گرفتار نمى‌گردند.

(16) روزى تو (حتى) براى كسى كه تو را نافرمانى مى‌كند نيز گسترده است و شكيبايى تو شامل آن كس كه با تو دشمنى نموده نيز مى‌شود. عادت تو نيكى به گناهكاران است و سيره و روش تو مدارا با تجاوزكاران است تا آنجا كه اين ملاحظات تو آنان را از توبه و بازگشت غافل نموده و اين مهلت دادنها ايشان را از اجتناب از گناه بازداشته است.

(17) خدايا تو فقط از اين جهت درباره‌ى گناهكاران تانى نمودى كه آنان به امر تو بازگردند و مهلتشان دادى چرا كه به دوام سلطنت خود مطمئن بودى. پس هر كس كه اهل سعادت باشد پايان كارش را سعادت رقم زدى و آن كس كه اهل شقاوت باشد، در جهت آن او را گرفتار خذلان ساختى.

(18) همه‌ى آنان سرانجام به حكم تو باز مى‌گردند و امور آنان به فرمان تو بازگشت مى‌كند، در طول مدت و مهلت آنان، استدلال تو از استحكام نمى‌افتد و به خاطر عدم شتاب در قضاوت درباره‌ى آنان، برهان تو باطل نمى‌گردد.

(19) دليل تو پابرجا و زايل نشدنى است و سلطه‌ى تو ثابت و پايدار است. پس عذاب دائم براى كسى است كه از تو روى برگرداند و ياس ذلت‌بار از آن كسى است كه از درگاه تو نوميد شود و بالاترين شقاوت از آن فردى است كه در پيشگاه تو غرور و تكبر بورزد.

(20) چه بسيار است تغير و تحول او در عذاب تو، و چه طولانى است درنگ حيرت‌آميز او در عقاب تو، و چه دور است سرانجام او از گشايش، و چه نوميد است از آسانى راحتى و رهايى!! همه‌ى اينها البته بر مبناى قضاوت عادلانه‌اى است كه هرگز در آن ظلم نمى‌كنى و حكم منصفانه‌اى است كه ابدا در آن ستم نمى‌نمايى.

(21) تو حجتها را آشكار ساخته‌اى و عذر و بهانه را از ميان برداشته‌اى و تهديد و انذار از عذاب را اعلام فرموده‌اى و در تشويق و ترغيب بندگان با مهربانى اقدام نموده‌اى، و مثالهاى عبرت‌آموز بيان داشته‌اى و مهلت بسيار در اختيار آنان قرار داده‌اى، و در عين حال كه در عقاب آنان مى‌توانى شتاب كنى، آن را به تاخير انداخته‌اى و با اينكه مى‌توانى در بازخواست، سرعت به خرج دهى، در آن تانى مى‌كنى.

(22) درنگ تو البته از روى ناتوانى نيست و مهلت دادنت از جهت سستى نمى‌باشد و خوددارى تو به خاطر غفلت نبوده و انتظارت از باب مماشات نيست بلكه براى آن است كه دليل تو رساتر و كرم تو كاملتر و احسان تو فراوانتر و نعمتت تمامتر باشد. (آرى)، همه‌ى اين امور بوده و تو اين چنين بوده‌اى و از اين پس اين امور هست و تو نيز پابرجايى.

(23) دليل تو برتر از آن است كه كاملا توصيف شود و مجد و عظمت تو بالاتر از آن است كه كنه و انتهاء آن معلوم گردد و نعمت تو افزونتر از آن است كه تماما به شمارش درآيد و احسان تو بيشتر از آن است كه بتوان كمترين آن را سپاس گفت.

(24) سكوت، مرا از ستايش تو بازداشته و امساك و خوددارى، مرا از تمجيد تو ناتوان ساخته است و نهايت تلاش من، اقرار به واماندگى است. خدايا خود رغبتى به اين حالت ندارم، اما چه كنم كه عجز مرا به اين حالت كشانده است.

(25) پس اينك، اين من عاجزم كه قصد ورود به محضر تو دارم و از تو حسن عطا و بخشش طلب مى‌كنم پس بر محمد و آل او درود فرست و راز و نياز مرا بشنو و دعايم مستجاب گردان و روزگار مرا با نااميدى به پايان مبر و درخواسته‌ام دست رد بر پيشانى من مزن و رفتنم از پيشگاهت و بازگشتم به درگاهت را كريمانه مورد عنايت قرار ده. به راستى تو در آنچه اراده كنى در تنگنا قرار نمى‌گيرى و در اعطاء آنچه از تو درخواست شود ناتوان نمى‌باشى و تو بر هر كارى توانايى. و هيچ تحول و توانى نيست مگر به قدرت خداى بلندمرتبه‌ى بزرگ.