دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه جواد فاضل

(1) اى تو كه به مردم مطرود و منفور احسان فرمائى و بر آنكس كه كس بر او رحم نمى‌كند ترحم روا مى‌دارى.

(2) اى تو كه آوارگان شهرها و ديارها را مى‌پذيرى.

(3) اى پروردگار من كه نيازمندان به درگاه تو تحقير نمى‌شوند.

(4) اى پروردگار من! كه مستمندان را از پيشگاهت به دور نميرانى‌

(5) و مشت رد بر سينه‌ى ارباب حاجت نمى‌كوبى.

(6) هديه‌هاى ناچيز مى‌پذيرى و بر خدمت كم، شكر بسيار مى‌گذارى.

(7) اى كسى كه بر خدمت كم شكر مى‌گذارى و عبادت كوچك را به پاداش بزرگ تلافى مى‌كنى،

(8) آنكس كه به سوى تو مى‌خزد تا خويشتن را به درگاه تو نزديك سازد نزديك همى شوى‌

(9) و آنكس را كه از درگاه تو روى برگردانيده است به سوى خود مى‌خوانى.

(10) اى پروردگار بخشنده و بخشاينده كه به كيفر گناه، نعمت خويش را از مردم گناهكار باز نمى‌گيرى و به عقوبت و انتقام شتاب روا نمى‌دارى.

(11) اى خداى توانا! كه نيكوئى بندگان را در پيشگاه خود پرورش مى‌دهى و به رشد و ارتقا مى‌اندازى. اى خداوند مهربان! كه از گناه مى‌گذرى حتى سايه‌ى شرم‌انگيزش را نيز از دفتر اعمال محو مى‌سازى.

(12) آرزوهاى ما يكباره در درگاه تو صورت حاجت به خويش گرفت تا آنجا كه هر چه آرزو كنيم از تو بخواهيم و باران بخشش تو كام تشنه‌ى ما را سيراب ساخته است. صفتها بى آنكه به وصف ذات تو رسند از هم گسيخته و به هم ريختند، آن علو اعلى، آن بلندى كه از هر بلندى بلندتر و رفيع‌تر است ويژه‌ى ذات اقدس توست و جلال اعظم و امجد تو بر هر چه جلال و مجد است برترى يافت.

(13) هر بزرگى در پيشگاه تو كوچك باشد و هر شريفى در مقام شرف تو موجودى حقير بيش نيست. آن كس كه جز خانه‌ى تو خانه‌ى ديگرى جست زيان دهد و آن مستمندى كه دور از تو به ديگرى عرض حاجت داد آبروى خود بريخت و دستى كه در برابر مخلوق به دريوزگى پيش رفت تهى بازگشت.

(14) اين درهاى رحمت توست كه به روى مردم گشوده و اين خوان نعمت توست كه بر سطح زمين گشاده است.

(15) آن كدام آرزومند است كه از تو آرزو خواست و به آرزويش نرسيد و آن پناه‌خواه كه در پناه تو ايمن نمانده است كيست؟ از عطيات عظام تو مردم خواهنده مايوس باز نگردند و آنان كه لب به استغفار گشايند هرگز عذاب جانگزاى تو را نچشند.

(16) سفره‌ى نعمت تو در خانه‌ى معصيتكاران نيز گسترده است و حلم عظيم تو دشمنان تو را نيز شامل شود، و از مجازاتشان بازت بدارد. اين شيوه‌ى مرضيه‌ى توست كه با بدكار نيكوئى كنى و اين سنت سنيه‌ى توست كه‌ ستمكاران را به حال خويش گذارى، تا آنجا كه از حلم تو مغرور شوند و بر تبه‌روزى و سيه‌كارى خويش بيفزايند.

(17) تو مهلتشان دهى كه با مرور ايام به خود آيند و از آنچه رفته معذرت بجويند. تو مهلتشان دهى زيرا به دوام ابدى سلطنت خويش اطمينان دارى، ولى آنان چنين نمى‌پندارند و همچنان بر انحراف و فساد خويش بايستند. آن كس كه سعادتمند است فرجام كارش را به سعادت كشانى و آن كس كه شقاوتكار و شقاوت پيشه است حتى در آخرين لحظه‌ى حيات سيه‌روز و تباه‌بخت باشد.

(18) همه سر به فرمان تو دارند و همه به سوى تو باز گردند. هر چه بر عمرشان بيفزائى سرانجام اين رشته بگسلد و روزگار درازشان به سر آيد و هر چه حكومت كنند و حكم برانند به سلطنت عليه تو زيان نرسانند اساس حكومت تو را سست نكنند و هر چه مهلتشان دهى برهان تو در هم نشكند

(19) و حجت تو از پاى ننشيند. سلطنت تو استوار و جلال تو لايزال است و براى هميشه. واى بر آنكس كه از تو روى برتابد، و خسران شكست دهنده و پست كننده نصيب كسى است كه از درگاه تو نوميد برگردد و شقاوت بى‌انتها آن تيره‌بخت را دريابد كه خويشتن را بفريبد و از اداى طاعت و عبادت باز ماند.

(20) عذاب تو بر او سنگين خواهد افتاد و عقاب تو شريان جانش را خواهد فشرد. از رستگارى و نجات به دور خواهد ماند و بالاخره سر نوميدى به گريبان فرو خواهد برد. عدلا من قضائك لا تجور فيه و انصافا من حكمك‌ لا تحيف عليه فقد ظاهرت الحجج و ابليت الاعذار و قد تقدمت با الوعيد. قضاوت تو با عدالت منطبق است و حكم تو مقتضاى تو و انصاف تست. ستم روا ندارى و جور نرانى‌

(21) زيرا حجتهاى خويش آشكار فرموده‌اى و آنچه شايسته‌ى اندرز و ارشاد بود رعايت داشتى و آينده‌ى سياه و تباه را به آنان وانمودى. با لطف بسيار وعده دادى و رغبت افزودى و آشكارا وعيد دادى و انذار فرمودى. مثلهاى پياپى آوردى و مهلت وسيع به خاطر آنان گذاشتى، باشد كه راه حق و حقيقت پيمايند و از ضلالت باز آيند. توانا بودى كه گمراهان را همچنان از ظلمت گمراهى به سوى نقمت و عذاب برانى و در عقوبتشان شتاب كنى ولى با اين وجود كرم فرمودى و مدارا روا داشتى.

(22) اين مدارا از عجز تو حكايت نمى‌كند و مهلتى كه به خيره‌سران گمراه داده‌اى سستى فرمان و اراده‌ى تو را نمى‌رساند. خوددارى تو از عذاب ارباب معصيت نشان غفلت تو نيست و لطف تو هميشه و همه جا لطف است. تو همى خواستى كه با مرور ايام غفلت‌زدگان را از خواب غفلت برانگيزى و حجت خويش بر آنان اتمام و اكمال فرمائى و احسان خويش را آنچنانكه مقتضاى ذات محسن و منعم توست به كائنات بنمائى و نعمت خويش را تمامتر از تمام ارزانى بدارى. در گذشته‌ها اين چنين بودى و براى ابد نيز چنين خواهى بود. ذات تو لايزال است و صفات تو كه عين ذات توست هرگز آسيب زوال نخواهد ديد.

(23) حجت‌ تو جليل‌تر از آنست كه به وصف درآيد و مجد تو عاليتر از آنست كه انديشه‌ى كس علو و رفعتش را دريابد. نعمت تو بيش از آن است كه بشمارند و احسان تو افزون از آنست كه سپاسش بگذارند.

(24) زبان من از ستايش تو بازمانده و دهان من از تمجيد تو فراهم آمده و خموشم گذاشته است. اى پروردگار من! بنده‌ى تو مشتاق است كه همواره به حمد و سپاس تو دهانى گشوده و زبانى گويا بياورد ولى اكنون كه به عجز افتاده و از زبان باز مانده است جز سكوت چاره‌اى ندارد.

(25) هم اكنون اى خداوند مهربان! من به درگاه تو سر تعظيم و تسليم فرود آورده‌ام و از تو آنچنانكه ذات رحيم و كريم تو اقتضا دارد رحمت و كرم مسئلت دارم. به روان مقدس محمد و آل محمد رحمت فرست و نجواى مرا بشنو و دعاى مرا بپذير. پروردگارا! روا مدار كه روزم با خيبت و خذلان به شام رسد، و چشم اميدوارم از پيشگاه تو نوميدانه به هم برآيد. مرا خرسند و سربلند از درگاه خويش برگردان و همچنان خرسند و سربلند به سوى خويشم بخوان. تو بيدريغ همى بخشى و از تمنيات گوناگون ما ملول و درمانده نباشى. تو بر همه كس و همه چيز قدرت دارى و فرمان تو بر همه كس و همه چيز روان است. و لا حول و لا قوه الا با الله العلى العظيم.