دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محمد رسولی

(1) اى آنكه رحم مى‌كند بر كسى كه بندگان به او رحم نمى‌كنند!

(2) و اى آن‌كه مى‌پذيرد كسى را كه شهرها او را نمى‌پذيرند!

(3) و اى آن كه نيازمندان به سوى خود را خوار نمى‌شمارند!

(4) و اى آن كه درخواست كنندگان با اصرار خود را نوميد نمى‌كند!

(5) و اى آن كه اميدواران و اهل تكيه و اعتماد بر او را از خواسته‌شان برنمى‌گرداند و نااميد نمى‌سازد!

(6) و اى آن كه چيز كوچكى را كه به او هديه كنند مى‌پسندد و مى‌پذيرد و چيز كمى را كه براى او انجام داده شود جزا و پاداش مى‌دهد!

(7) و اى آن كه بر كردار كم حساب مى‌كند و ارج مى‌نهد و پاداش بزرگ مى دهد!

(8) و اى آن كه نزديك مى‌شود به كسى كه به او نزديك شود!

(9) و اى آن كه به سوى خود خواند كسى را كه از او روى گردان شود و برگردد و پشت كند!

(10) و اى آن كه نعمت و احسان خود را دگرگون نمى‌سازد و تغيير نمى‌دهد، و به بلا و كيفر و عذاب و گرفتارى پيشدستى نمى‌كند!

(11) و اى آن كه حسنه و عمل نيك را ثمر مى‌بخشد تا آن را فراوان سازد. و از بدكارى و گناه درگذرد تا آن را محو نمايد.

(12) آرزوها پيش از آنكه به نهايت بخشش و احسانت برسند با روا شدن حاجت‌ها و رسيدن به خواسته‌ها بازگردند و رام شوند. و ظرفهاى خواسته‌ها به سرازير شدن جود و بخشش تو پر شوند. و پيش از رسيدن به كنه وصف تو، الفاظ توصيف از هم پاشيده و محو گردد. پس تو راست بلندى برتر بر بالاى هر بلندى. و تو راست بزرگى با عظمت بر بالاى هر بزرگى.

(13) هر بزرگى در پيش تو كوچك است. و هر شريفى در كنار شرف تو پست و حقير است. آنان كه بر غير تو وارد شدند به مراد نرسيدند و نوميد شدند. و آنان كه جز تو را قصد كردند، زيان كردند. و آنان كه به درگاه غير تو فرود آمدند، تباه شدند. و كسانى كه در پى چراگاه، كوچ كردند به خشكسالى برخورده و دچار بى‌آبى شدند؛ جز كسانى كه فضل و احسان تو را خواستار شدند.

(14) در احسان تو براى آنان كه تو را مى‌جويند باز است. و بخشش و نعمت تو براى درخواست كنندگان، مباح و ارزانى است. و فريادرسى تو براى كسانى كه فريادرسى خواهند نزديك است.

(15) اميدواران از تو مأيوس و نوميد نمى‌شوند. و آنهايى كه به درگاه تو روى آورده‌اند از عطا و بخشش تو محروم نمى‌مانند. و استغفار كنندگان، با عذاب و مجازات تو به شقاوت گرفتار نمى‌شوند.

(16) روزى تو براى كسى كه تو را نافرمانى كرده گسترده است. و بردبارى و حلم تو شامل آن كسى كه با دشمنى نموده نيز مى‌شود. عادت تو خوبى و نيكى به گنه‌كاران و خطاكاران است. و راه و رسم تو مهلت دادن بر تجاوزگران است، تا جايى كه مهلت دادن تو آنها را از بازگشت از گناه فريب داده است، و آزاد گذاشتن تو، آنها را از خوددارى كردن از گناه بازداشته است.

(17) و اين كه مجازات آنها را به تأخير انداختى براى آن است كه به امر و فرمان تو بازنگردند. و اين كه به آنها مهلت دادى به جهت اين است كه به هميشگى بودن فرمانروايى خود اطمينان دارى. پس آن كس كه اهل سعادت و سزاوار خوشبختى بود او را عاقبت به خير كرده و سرانجام كارش را به نيك‌بختى پايان بخشيدى. و كسى كه اهل بدبختى و شقاوت بود او را براى بدبختيش گرفتار خذلان ساختى.

(18) همگى به سوى حكم و فرمان تو بازنمى‌گردند، و كارهايشان به فرمان تو برگشت كننده است. تسلط و توانايى تو به جهت درازى مهلت آنها سست نشده. و براى شتاب نكردن در كيفر آنها، برهان و دليل آشكار تو باطل و بى اثر نشده.

(19) دليل و حجت تو پابرجاست باطل نمى‌شود. و سلطنت و حكمفرمايى تو ثابت و پايدار است و از بين نمى‌رود. پس هلاكت هميشگى براى كسى است كه از تو كنار كشيده و برگشته است و نوميدى خوار كننده براى كسى است كه از تو مأيوس و نااميد شده است. و بدبختى سخت براى كسى است كه به تو مغرور شود (و به معصيت تو جرأت يابد).

(20) چقدر زياد است خود را در عذاب تو انداختنش (اسباب عذاب تو را فراهم كردنش). و چقدر طولانى و دراز است تردد و پاگذاشتن او در كيفرت. و چقدر عاقبت و پايانش از گشايش دور است. و چقدر از راحتى نجات نوميد است. (اين همه گرفتارى او) از روى حكم و قضاوت عادلانه‌ى تو است كه در آن ستم نمى‌كنى. و از روى حكم منصفانه‌اى است كه در آن ظلم نمى‌نمايى.

(21) زيرا كه دليلها و حجتها را بيان كرده و روشن و آشكار ساختى. و پوزشها و عذرها را قطع كرده و پيشاپيش، تهديد و ترساندن را گوشزد كردى. و در تشويق و ترغيب- به جزا و پاداش- لطف و مهربانى بكار برده و مثلها زدى. و مهلت دادن را طولانى كرده و تأخير انداختى در حالى كه براى مجازات سريع و نزديك توانا و قادر بودى. و كيفر و عذاب را دير كردى در حالى كه به پيشدستى به آن توانايى.

(22) مهلت بخشيدن تو از روى ناتوانى و عجز نبود. و فرصت دادنت از باب سستى نيست. و خودداريت از جهت غفلت و بى‌خبرى نبوده و مهلت دادنت از باب سازش و مدارا نيست؛ بلكه براى آن است كه حجت و دليل تو رساتر، كرم و بخشش تو كاملتر، احسان و نيكى تو فراوانتر، و نعمت و بركت تو تمامتر مى‌باشد. همه‌ى اينها بوده و ادامه داشته و همچنان پابرجا و ادامه‌دار است.

(23) حجت و دليل تو بزرگتر و برتر از آن است كه همگى آن وصف و بيان شود و بزرگى تو بالاتر از آن است كه بتوان حقيقت آن را مشخص كرد. و نعمت و بركت تو بيشتر از آن است كه همگى آن به شمار آيد. و احسان و نيكى تو افزونتر از آن است كه بشود بر كمترين آن سپاسگزارى كرد.

(24) سكوت و خاموشى، مرا از سپاسگزارى تو كوتاه كرده. و خوددارى و امساك، مرا از بزرگداشت تو درمانده كرده. و آخرين چاره و نهايت كوشش من اين است كه به واماندگى اعتراف كنم، نه از روى بى ميلى و بى نشاطى- اى خداى من!- بلكه از روى عجز و ناتوانى.

(25) پس اين منم كه قصد ورود به محضر تو را كرده‌ام و از تو بخشش و عطاى نيكو را خواستارم، پس بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و به مناجات و درد دل پنهانيم گوش فرادار. و دعايم را مستجاب و خواسته‌ام را روا ساز. و اين روز مرا با يأس و نوميدى پايان نبخش. و در خواهش و خواسته‌ام مرا مأيوس منما. و برگشتنم را از پيش خودت و رهسپار شدنم را به سوى خودت باارزش و گرامى دار، كه تو را آنچه را كه بخواهى در انجامش به سختى نيفتى. و از بجاى آوردن آنچه كه از تو خواسته شود عاجز و ناتوان نگردى. و تو بر هر چيز توانايى. و هيچ تغيير و تحول، و نيرو و توانايى نيست مگر به يارى خداى بلند پايه و بزرگ.