دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا كنى رحم بر آن كسى كه رحمى نرفته است بر او بسى

(2) پذيرى كسى را كه اهل بلاد نخواهند و هرگز كسش ره ندارد

(3) هر آن كس كه آورد بر تو نياز بخوارى نيامد ز پيش تو باز

(4) هر آن كس به درگاه تو پا فشرد به حرمان به جاى دگر ره نبرد

(5) نرانى كسى را كه خواند تو را مهين ملجأ خويش داند تو را

(6) پذيرى تو هر هديه هر چند خرد جزا مى‌دهى هر كه را رنج برد

(7) به اندك دهى مزد اما بزرگ عمل گرچه كوچك جزاى سترگ

(8) كسى را كه رفته به خود خوانيش به تقصير از خود كجا رانيش

(9) اگر نيست شايسته از كس عمل نسازى تو نعمت به نقمت بدل

(10) چو نيكى ز سوى كسى آيدت به بارآورى تا بيفزايدت اگر بينى از كس بدى بگذرى كه از توبه‌اش ره به نيكى برى

(11) ز جود توام آرزويى نماند مر اين جام زان پر شد و برفشاند ز وصف تو اوصاف از هم گسيخت بزرگى فرو ماند و بر خاك ريخت خدايا فراتر بزرگى تو راست بلندى بدين گونه ديگر كجاست

(12) بزرگان به پيش بزرگيت خرد به اوج بزرگيت كس ره نبرد همه ارجمندان به پيش تو خوار ز غير تو آمد زيانم به بار كسى را كه جويد دگر بارگاه دريغ است بر او كه گردد تباه هر آن كس كه احسان ز غير تو جست در افتاد در خشكسالى درست

(13) در رحمتت بر همه خلق باز روان بخشش تو بر اهل نياز

(14) چو اميدوار از تو محروم نيست به حرمان در افتاده بر گوى كيست كسى كز تو غفران طلب مى‌كند طلب از تو هر روز و شب مى‌كند همانا نگردد بر او كار سخت نشايد كه بينى ورا تيره بخت

(15) تو آنى كه خوان كرم گسترى به هر ناروايى و عصيان‌گرى شكيباييت با همه دشمنان بدانسان كه خيزد شگفتى از آن به بد كار نيكى كنى اى ودود كه احسان تو را رسم ديرينه بود بدان كس كه پا بر كشيد از حيا درنگ است تا برنشيند به جا مگر آن كه ماند در آن و غرور بدارد ز احسان ورا باز دور درنگ تو او را بدارد بدان كه تا باز درماند از همرهان

(16) بدانند كاين مهلت و اين درنگ بدانست تا بر تو يازند چنگ به كيفر از آنت نباشد شتاب كه سازند خود را رها از عذاب تو را پادشاهى بود جاودان گر اينك نكردى به فردا توان به نيكى هر آن كس سزاوار بود نموديش راهى كه بايد نمود كه را تيره بختى و پايان زشت نهاديش آنجا كه بايد بهشت

(17) همه بازگردد به فرمان تو چه اين و چه آن بود از آن تو توان تو را با زمان كار نيست بدين پوده اندر ورا بار نيست نكاهد توان تو از اين درنگ شتاب ار نباشد نيايد به سنگ به جا و روانست فرمان تو از آن نيست سستى به برهان تو

(18) تو را هست حجت خطى استوار كه آن را به بطلان نيفتد گذار تو را پادشاهى بود جاودان كه هرگز نيابند پايان آن پس آن كس كه برگشت از كوى تو به سوى دگر رفت از سوى تو سزد گر عذابش رسد جاودان كه هرگز نيابد رهايى از آن

(19) كسى را كه اميد از تو گسست سزد جاودان گر به حرمان نشست شقاوت كسى را به خذلان ببست كه كرده غرورش به لطف تو مست چه بسيار بر او زمان بگذرد كه نتوان سرودن چسان بگذرد رود باز گردد به رنج و عذاب عقابى دگر در پى هر عقاب زمانى نباشد بر آن آشكار ندانند تا كى بود انتظار ستم نيست اين جمله از داد بود ببايد مرا تا به عدلت ستود

(20) از آن رو كه كردى تو حجت تمام پى هر دليلى دليلى مدام تو هشدار دادى به روز حساب سخن راندى از ماجراى عذاب سخنها ز جنت وزان سرورى بگفتى كه شايد به ذوق آورى پس آنگه كه آمد زمان عقاب فزودى به احسان نكردى شتاب نكردى شتاب و توانى نمود كه اينها همه از توان تو بود

(21) درنگ تو از ناتوانى نبود كه از سستى‌ات بر درنگت فزود اگر روى برتافتى از عقاب نبودست تأخير تو بى‌حساب نه از سازگاريت با راه شر نماندست بهر تو راه دگر

(22) تو را بوده مقصود از اين اهتمام كه حجت بر اين خلق سازى تمام چنين بوده‌اى نيز باشى چنين نباشى چو اين واپسين و پسين بزرگى به حجت بدانسان كه من نيارم به توصيف آن دم زدن بزرگى بدانسان كه در وصف كس نيابد به جايى كه گويند بس ز تو نعمت آن گونه‌اى كردگار كه شكرش شايد يكى از هزار

(23) سكوتم ز شكرت كند ناتوان خموشى مرا باز دارد از آن به اقرار كوشم به درماندگى مبادم كه برتابم از بندگى

(24) چنين است كايم به درگاه تو به لطف و به بخشش هواخواه تو درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان دعايم روا كن شنو راز من مياور به نوميدى آغاز من به حرمان منه دست بر سينه‌ام كرامت كن اى يار ديرينه‌ام كه تو آنچه خواهى توانا بر آن نه اى ز آنچه خواهد كست ناتوان

(25)