دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) اى آن كه رحمت مى‌آورى بر آن كس كه بندگانت به او رحم نمى‌كنند.

(2) اى آن كه انسان رانده از هر شهر و ديار را پذيرايى.

(3) اى آن كه نيازمندان خود را خفيف و خوار نمى‌گردانى.

(4) اى آن كه گستاخان درگاه خود را نااميد نمى‌سازى.

(5) اى آن كه دست رد بر سينه‌ى بندگان پر توقع خود نمى‌زنى.

(6) اى آن كه هر تحفه‌ى ناچيزى تقديمت كنند، مى‌پذيرى، و هر اندك عملى برايت انجام دهند، جزا مى‌بخشى.

(7) اى آن كه كار بى‌ارزش را به لطف مى‌پذيرى و در برابر آن پاداش بزرگ مى‌دهى.

(8) اى آن كه نزديك مى‌شوى به هر كس كه به تو تقرب جويد.

(9) اى آن كه به سوى خود مى‌خوانى هر كه را كه از تو روى برگرداند.

(10) اى آن كه نعمت خود را دگرگون نمى‌سازى و به كيفر دادن ما شتاب نمى‌ورزى.

(11) اى آن كه نهال كار نيك مى‌پرورى تا آن را به ثمر نشانى و انبوه كنى، و از كار بد چشم خود مى‌پوشى تا آن را از ريشه بركنى.

(12) آروزها پيش از رسيدن به منتهاى كرم تو، با نيازهاى برآورده باز آمدند، و كاسه‌هاى گدايى محتاجان، از بخشش بسيار تو لبالب گرديدند، و صفت‌ها پيش از آن كه حقيقت نعمت تو را دريابند، از هم گسيخته شدند. اينك تو را سزاست آن برترين كمال كه برتر از هر كمالى است، و آن والاترين شكوه كه از هر شكوهى والاتر است.

(13) هر بزرگى در برابر تو كوچك است، و هر شريفى در كنار شرف تو بى‌مقدار. آنان كه به سوى غير تو رو كردند، نوميد شدند، و آنان كه نياز خود پيش ديگرى بردند، زيان ديدند، و آنان كه بر آستان غير تو فرود آمدند، تباه گرديدند، و آنان كه جايى جز وادى فضل تو رزق و روزى جستند، به قحطى درآمدند.

(14) درگاه نعمتت به روى خواهندگان باز است، و بخششت در حق نيازمندان روا، و فريادرسى‌ات به دادخواهان نزديك.

(15) اميدواران از تو نااميد نشوند، و آنان كه نياز خود نزد تو آوردند، از عطاى تو مأيوس نگردند، و آمرزش‌خواهان با عذاب تو به تيره‌روزى نيفتند.

(16) خوان روزى‌ات براى كسى كه نافرمانى‌ات كند گسترده است، و كار بردبارى‌ات براى آن كه با تو دشمنى ورزد، آماده. شيوه‌ى پروردگارى تو، نيكى كردن به بدكاران است و طريقتت مهربان بودى با تجاوزكاران؛ تا آنجا كه مدارا كردن تو آنان را مى‌فريبد كه توبه نكنند، و مهلت دادنت بازشان مى‌دارد كه از گناه دورى گزينند.

(17) اما تو در كيفر دادن ايشان شتاب نكرده‌اى تا مگر به فرمانت گردن نهند، و مهلتشان داده‌اى، چون به پايدارى ملك خود مطمئن بودى. پس هر كه سزاوار نيكبختى بوده، عمرش را به نيكبختى فرجام داده‌اى، و آن كه سزاوار تيره‌بختى بوده، او را به تيره‌بختى‌اش خوار كرده‌اى.

(18) سرانجام كار همه چنان شود كه تو خواهى، و بازگشت امورشان به سوى تو باشد. هر چه عمرشان به درازا كشد، پايه‌هاى فرمانروايى تو سست نگردد، و چون در كيفر دادنشان درنگ كنى، حجت آشكار تو باطل نشود.

(19) حجت تو پايدار و باطل نشدنى، و فرمانروايى‌ات جاودان و زائل‌نگشتنى است. پس عذاب سخت و دائم نصيب كسى است كه از تو روى برتافته، و نااميدى بيچاره از آن كسى است كه از درگاه تو دست خالى برگشته، و بدترين تيره‌بختى از آن كسى است كه به مهلت دادنت گول خورده است.

(20) اين چنين كسى، در آتش عذاب تو چه بسيار دست و پا خواهد زد، و روزگار سرگشتگى‌اش در وادى عقاب تو چه طولانى خواهد بود، و چه دور است كه اندوهش به پايان رسد، و بسى نااميد است از اين كه راه رهايى‌اش گشوده شود. اين همه، بر پايه‌ى حكم عادلانه و منصفانه‌ى توست كه در آن بر كسى جور و ستم روا نمى‌دارى.

(21) خدايا، تو دليل‌هاى آشكار خود را فراوان و پى‌درپى فرستاده‌اى، و پيش از اين، حجت‌هاى خود را بيان داشته‌اى، و ما را از عذاب خود بيم داده‌اى، و از سر لطف و مهربانى تشويق كرده‌اى، و مثل‌ها زده‌اى، و مهلت را طولانى ساخته‌اى، و عذاب را به تأخير افكنده‌اى، حال آن كه مى‌توانستى در آن عجله كنى؛ و درنگ ورزيده‌اى، حال آن كه بر شتاب كردن توانا بودى.

(22) درنگ تو در عقاب ما نه از روى بى‌قدرتى، و مهلت دادنت نه از روى سستى، و خوددارى‌ات از مؤاخذه نه از روى غفلت، و به تأخيرافكندن عذابت نه از روى مداراست، بلكه تا دليل تو رساتر، و كرم تو در حق ما كاملتر، و احسانت تمامتر گردد، و نعمتت ره نهايت حد خود رسد. همه‌ى اين امور، پيش از اين بوده، و اكنون هست، و تا هميشه خواهد بود.

(23) دليل تو برتر از آن است كه جملگى به وصف درآيد، و بزرگوارى تو بالاتر از آن كه دست انديشه به بلندايش رسد، و نعمت تو بيش از آن است كه يك‌به‌يك در شمار آيد، و احسان تو افزون‌تر از آن كه بر كمترين آن سپاست گويند.

(24) بى‌زبانى، مرا از حمد و ستايش تو ناتوان مى‌دارد، و درماندگى از بزرگداشت تو، زبان مرا مى‌بندد، و نهايت كوشش من اين تواند بود كه به ضعف و درماندگى خود اعتراف كنم؛ و اين- اى معبود من- نه از سر بى‌رغبتى، كه از ناتوانى من است.

(25) اينك اين منم كه آهنگ آستان تو كرده‌ام و بخشش‌هاى نيك از تو مى‌خواهم. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و خواهش پنهانى مرا اجابت كن، و چون تو را بخوانم، مرا پاسخ گو، و روز مرا به نااميدى پايان مده، و در آنچه از تو خواسته‌ام، دست رد بر سينه‌ام مزن. چون از پيش تو بازگردم يا نزدت آيم، در هر دو حالت، مرا گرامى بدار، كه تو در عمل به خواسته‌ى خود دچار سختى نشوى، و در اجابت آنچه از تو خواهند عاجز نمانى، و تو بر هر كار توانايى، و هيچ جنبش و نيروى كارى نيست جز به درخواست خدا، آن والا مرتبه‌ى بزرگ.