دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه لطیف راشدی

(1) اى كسى كه رحم مى‌كنى به كسى كه بندگان به او رحم نمى‌كنند.

(2) و اى كسى كه قبول مى‌كنى كسى را كه شهرها قبولش نمى‌كنند.

(3) و اى كسى كه حاجتمندان درگاهت را خوار نمى‌سازى.

(4) و اى كسى كه اصرار كنندگان به پيشگاهت را نااميد برنمى‌گردانى.

(5) و اى كسى كه دست رد بر سينه‌ى كسانى كه چشم انتظار درگاهت هستند، نمى‌زنى.

(6) و اى كسى كه تحفه‌اى كم را مى‌پذيرى و كمترين عمل را كه براى تو باشد، پاداش مى‌دهى.

(7) و اى كسى كه كار كم را سپاس مى‌گويى و پاداش بزرگ مى‌دهى.

(8) و اى كسى كه هر كه به تو نزديك شود به او نزديك مى‌گردى.

(9) و اى كسى كه روى برگردانده از درگاهت را به سوى خود مى‌خوانى.

(10) و اى كسى كه نعمت را تغيير نمى‌دهى، و در عقوبت كردن شتاب نمى‌نمايى.

(11) و اى كسى كه كار خوب را به بار مى‌آورى تا ثمر بخشد و از بدى‌هاى مى‌گذرى تا آن را محو سازى.

(12) آرزوها قبل از رسيدن به نهايت كرمت، با حاجات برآورده شده بازگشتند و ظرفهايى گدايى از فيض تو سرشار گشتند، و اوصاف پيش از وصف تو از هم متلاشى شدن؛ پس بالاترين مرتبه‌ى برترى و جلالت بالاتر از هر شكوه از آن توست.

(13) خدايا! هر بزرگى پيش تو كوچك، و هر شريفى در كنار شرفت پست و حقير است؛ آنهايى كه به غير تو روى آوردند، نااميد برگشتند و آنان كه غير تو را خواستند، ضرر كردند و آنان كه به غير پيشگاه تو آمدند، ضايع شدند؛ حاجت خواهان جز آنهايى كه فضل تو را خواستند، تهيدست ماندند.

(14) (بارپروردگارا!) منزلت به روى مشتاقان باز است و بخششت براى گدايان رايگان و فريادرسى تو براى دادخواهان نزديك است.

(15) آرزوداران از درگاهت نااميد نمى‌شوند، و خواهش كنندگان عطايت مأيوس نمى‌گردند، آمرزش خواهان از عقوبت و عذاب تو بدبخت نشوند.

(16) (خدايا!) سفره‌ى رزقت براى گناهكاران پهن است، و بردبارى‌ات دشمنان را شامل مى‌گردد، نيكى به بدكاران عادت توست، رحمت بر تجاوزگران سنت توست، تا آنجا كه مدارا كردن با ايشان، از بازگشت به سوى تو غافلشان نموده، و مهلت دادن تو باعث شده از گناه دورى نكنند.

(17) (بارالها!) تو با آنان با صبر رفتار نمودى تا امر تو را اطاعت كنند، و به اين جهت به آنان مهلت مى‌هى براى اين كه مى‌دانى حكومتت پايدار و دائمى است، پس كسى كه اهل سعادت بود، او را به بدبختى‌اش واگذاشتى.

(18) (پروردگارا!) همگى به حكم تو مى‌رسند، و كارهايشان به امر و فرمان تو بازمى‌گردد؛ مهلت طولانى كه به آنان مى‌دهى، حكومتت را سست نمى‌گرداند و دليل و برهانت با صبر كردن در عذاب آنها از ميان نمى‌رود.

(19) جهت و دليل تو ثابت و استوار است و سلطنت تو پايدار است و از بين نمى‌رود؛ پس دائما واى بركسى كه از تو روى برگرداند؛ و نااميدى خوار كننده از آن كسى است كه از تو نااميد شده و بدترين بدبختى براى كسى است كه به لطف تو مغرور شود.

(20) چقدر زياد است عذاب‌هايى را كه خواهد چشيد، و چقدر طولانى است سرگردانى در عذابت، و چقدر بعيد است كه كار او گشايش يابد، و چه اندازه نااميد است از راحت خارج شدن از عذاب، و اينها به خاطر قضاوت عادلانه‌ات است كه به كسى ستم نمى‌كنى و در حكمت بر كسى ستم نمى‌نمايى.

(21) (خداوندا!) حجت خود را ظاهر كردى و عذرها را از بين بردى، و وعده‌ها را قبلا اعلام كردى و با لطف خود (بندگانت را) تشويق نمودى و مثالهايى هم زدى، و مهلت را طولانى نموده، و عذابت را به تأخير انداختى، در حالى كه مى‌توانستى آن را زودتر انجام دهى، و (با گناهكاران) مدارا نمودى، در حالى كه مى‌توانستى در كيفرشان عجله نمايى.

(22) (بارالها!) مدارا كردن تو دليل بر ناتوانى تو نيست، و فرصت دادن تو دليل بر سستى، و خوددارى كردن (از عذاب) دليل بر غفلت، و به تأخير انداختن (عقوبتت) دليل بر مدارا و سازش نيست، بلكه به خاطر آن بوده كه دليل و حجت خود را (به بندگانت) برسانى و كرمت را كامل‌تر، و احسان و فضلت را فراوان‌تر و نعمت خودت را تمام‌تر (به بندگانت) بدهى، و همه‌ى اينها بوده و هست و خواهد بود و از بين نمى‌رود.

(23) (بار پرودگارا!) حجت و دليل تو برتر از آن است كه كاملا وصف شود، و عظمت تو بالاتر از آن است كه حقيقت آن معلوم شود، و نعمتت بيشتر از آن است كه بتوان آنها را شمرد، و احسان و لطفت بيش از آن است كه بتوان كوچك‌ترين آن (الطاف و احسان) را شكر نمود.

(24) و الان سكوتم مرا از سپاس گفتن تو ناتوان ساخته، و زبان تمجيد من از كار افتاده، و تمام تلاش و توانم آن است كه به درماندگى خود اعتراف نمايم، نه به سبب بى ميلى از حمد تو اى خداى من! بلكه به خاطر عجز و ناتوانى.

(25) (خداوندا!) اينك اين (بنده‌ى) درمانده است كه به پيشگاهت روى آورده، و توقع پذيرايى نيكويى را دارد، پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، و نجواى دلم را بشنو، و دعايم را اجابت نما، و روزم را به نااميدى ختم مكن، و نسبت به خواسته‌ام دست رد به سينه‌ى من مزن، و رفتنم را به درگاهت و بازگشتم را به سويت گرامى دار، زيرا آنچه را كه بخواهى در آن دچار سختى و تنگنا نمى‌شوى، و در بخشيدن آن چه كه از تو خواسته شود عاجز نمى‌شوى، و تو بر همه چيز توانايى و هيچ حول و قوه‌اى نيست مگر به قدرت پروردگار بلندمرتبه.