دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه تقدسی نيا

(1) اى كسى كه رحم مى‌كند بر آن كه بندگان به او رحم نمى‌كنند.

(2) اى كسى كه مى‌پذيرد آن را كه اهل شهر ما او را نمى‌پذيرند.

(3) اى كسى كه نيازمندانش را حقير و كوچك نمى‌شمرد.

(4) اى كسى كه اصرار كنندگان به درگاهش را نااميد نمى‌سازد.

(5) اى كسى كه دست رد به سينه‌ى علاقمندانش نمى‌زند.

(6) اى كسى كه هداياى كوچك را مى‌پذيرد، و در برابر كار اندكى كه براى او انجام مى‌دهند تشكر مى‌كند.

(7) اى كسى كه از عمل كم تشكر مى‌كند و پاداش بزرگ مى‌دهد.

(8) اى كسى كه هر كه به او نزديك شود به او نزديك مى‌گردد.

(9) اى كسى كه هر كه از او روى برگرداند او را به سوى خود مى‌خواند.

(10) اى كسى كه نعمت را تغيير نمى‌دهد، و در انتقام شتاب نمى‌كند.

(11) اى كسى كه بذر نيكى را مى‌نشاند تا آن را به رشد برساند، و از بدى درمى‌گذرد تا آن را محو و ناپديد كند.

(12) آروزها پيش از رسيدن به منتهاى كرمت با حاجتهاى روا شده بر مى‌گردند، و جامهاى طلب به فيض جود تو لبريز مى‌شوند، و اوصاف پيش از صفات برجسته خداوند آن كه به توصيف تو برسند از هم گسيخته مى‌گردند، پس عالى‌ترين علو و برترى بر فراز هر عالمى و جلال و مجدى كه فوق هر جلالى است مخصوص تو است.

(13) هر بزرگى در برابر تو كوچك، و هر شريفى در كنار شرف تو حقير و خوار است، آنان كه به سوى غير تو آمدند نوميد گشتند، و آنان كه غير تو را طلبيدند زيان بردند، و آن كه به درگاه غير تو رفتند تباه گشتند، و آنان كه نعمت را از غير احسان و فضل تو خواستند دچار خشكسالى و قحطى گرديدند.

(14) باب احسان و رحمت تو به روى آنان كه راغب و علاقه‌مندند باز است، و بخشش تو براى سائلان مباح و روا است، و فريادرسيت براى دادخواهان نزديك است.

(15) اميدواران هرگز از تو نوميد نشوند، و درخواست كنندگان هرگز از عطا و بخششت مأيوس نمى‌گردند، استغفار كنندگان هيچگاه در اثر عقوبت تو شقى و بدبخت نمى‌شوند.

(16) سفره‌ى روزيت حتى براى گناهكاران گسترده شده، و حلم و بردباريت براى آن كه با تو دشمنى نموده آماده است، (زيرا) عادتت احسان و نيكى نسبت به بدكاران، و سنتت مدارا با تجاوزكاران است تا آنجايى كه مداراى تو آنان را از بازگشت غافل و مغرور ساخته، و مهلت دادنت مانع خوددارى آنان از گناه گرديده.

(17) (اما به خوبى مى‌دانيم) تو به خاطر اين كه به فرمانت برگردند به آنان مهلت داده‌اى، و به دوام و هميشگى ملك و حكومتت اطمينان و وثوق داشتى مهلتشان بخشيدى، پس هر كه اهل سعادت بود پايان كارش را به سعادت ختم فرمودى، و هر كه اهل شقاوت بود او را بدبخت و خوار ساختى.

(18) همه‌ى آنان (نيك بختان و بدبختان) سرانجام تحت فرمان تو قرار خواهند گرفت، و نهايت امورشان وابسته به فرمان تو خواهد بود، و طولانى بودن مهلت دادن شما به آنان حجت و دليل تو را (در انتقام بر آنها) سست نكرده، و شتاب نكردن در كيفر آنان برهانت را باطل نساخته

(19) حجتت پابرجا و استوار است و هرگز بطلان در آن راه نمى‌يابد، و سلطنت و پادشاهى‌ات ثابت و زوال‌ناپذير مى‌باشد، پس عذاب دائم براى كسى است كه از تو برگشته، و نااميدى خوار كننده و ذلت‌بار براى كسى است كه از تو نااميد گرديده، و بدترين شقاوت و بدبختى براى كسى است كه به حلم و بردبارى تو مغرور گشته.

(20) چه بسيار از شكنجه‌هاى گوناگون تو را خواهد چشيد، و چه بسيار مدت طولانى در عقاب و كيفر تو باقى خواهد ماند، و چه بسيار بعيد است كه چنين شخصى به پايان خوش برسد، و چه بسيار نوميد كننده است كه به آسانى بتواند راه فرارى بيابد، همه‌ى اين كيفرها از روى عدالت در حكم تو است كه هيچ گونه ظلمى در آن روا نمى‌دارى، و از روى انصاف و دادگرى در فرمان تو است كه هيچ گونه ستمى بر او نمى‌نمايى.

(21) زيرا تو حجتها و دلائلت را ظاهر ساختى و دليل كارهايت را بيان فرمودى، و پيش از زمان كيفر، تهديد خود را اعلان كردى، و در ترغيب و تشويق آنان در عمل نهايت لطف را به كار بردى و براى عبرت آنان مثلها زدى، و مهلت را طولانى كردى و مؤاخذه را به تأخير انداختى در حالى كه قدرت بر عجله و شتاب دارى، و مدارا نمودى در حالى كه قادر به مبادرت و پيش دستى بودى.

(22) مدارائيت نه از روى عجز و مهلت دادنت نه به خاطر ضعف، و خودداريت نه از روى غفلت، و به تأخير انداختن نه به خاطر مدارا كردنت است، بلكه براى آن است كه حجت تو رساتر، و كرم و بخشش تو كامل تر، و احسان تو فراگيرتر، و نعمت تو تمام‌تر باشد، همه‌ى اينها بوده، و هرگز معدوم و زايل شدنى نيستند، و همه‌ى اينها هست و هميشه خواهد بود.

(23) حجت و دليلت برتر از آن است كه همه‌ى آن را توصيف كرد، و مجدد و عظمت تو بالاتر از آن است كه بتوان كنه و حقيقت آن را معرفى كرد و محدود ساخت، و نعمت تو بيشتر از آن است كه بتوان همه‌ى آن را شمرد، و احسان و نيكى تو افزون‌تر از آن است كه بتوان حتى بر كمترين قدرش مراتب سپاس را به پيشگاهت تقديم داشت.

(24) اين در حالى است كه سكوت و خاموشى‌ام مرا از سپاس و ستايش تو ناتوان ساخته، و خوددارى از تمجيدت (به خاطر شرمسارى) زبانم را از كار انداخته است، و در نهايت امر اى خداى من به درماندگى خود از ستايش و سپاس تو اقرار مى كنم اما نه از روى بى‌رغبتى بلكه از سر عجز و ناتوانى.

(25) پس اينك منم كه به درگاهت رهسپارم، و درخواست عطا و بخشش نيكو از تو دارم، پس بر محمد و آل او درود فرست، و نجواى مرا بشنو، و دعايم را به اجابت برسان، و روزم را به نوميدى به پايان مرسان، و در مورد درخواستهايم دست رد بر سينه‌ام مزن، و رفتنم از پيشگاهت، و بازگشتم به سويت را گرامى دار، زيرا تو هر چه را اراده كنى در مضيقه قرار نمى‌گيرى، و در انجام آنچه از تو خواسته شود عاجز نمى‌مانى، و تو بر هر چيزى قادرى، و هيچ تاب و توانى جز نيروى خداوندى كه بلند مرتبه و با عظمت است وجود ندارد.