دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) اى كه به كسى كه بندگان بر او رحمت نمى‌آورند مهربانى‌

(2) اى كه پذيراى كسى هستى كه شهرها از پذيرفتنش سر مى‌تابند

(3) اى كه نيازمندان درگاهت را خوار نمى‌گردانى‌

(4) اى كه گستاخان را از درگاه خود نوميد نمى‌كنى‌

(5) اى كه روى آورندگان به درگاهت را با دست رد نمى‌رانى‌

(6) اى كه هر پيشكش بيمقدار را كه به آستانت تقديم شود مى‌پذيرى و كار اندك را كه به فرمان تو انجام گيرد پاداش بسيار مى‌دهى‌

(7) اى كه عمل ناچيز را به لطف مى‌پذيرى و آن را پاداش بزرگ مى‌بخشى‌

(8) اى كه به هر كس كه به تو تقرب جويد نزديك مى‌گردى‌

(9) اى كه گريزنده از درگاه خويش را به خود مى‌خوانى‌

(10) اى كه نعمت خود را نمى‌كاهى و در كيفر دادن خطاكار نمى‌شتابى‌

(11) اى كه شيوه‌ى نيكوكارى را بارور مى‌گردانى و از كار زشت درمى‌گذرى تا آن را از ميان ببرى‌

(12) حاجتمندان، از درگاه كرمت با نيازهاى برآمده باز مى‌گردند و كشكول نيازمندان از نواله‌ى بخشش تو سرشار مى‌گردد. ثناگويان در برابر نعمت فراوان تو درمى‌مانند. همانا كه برترى برتر از همه تراست و فر و شكوه بالاتر از هر جلال تو را

(13) هر بزرگى در مقابل درگاه تو ناچيز است و هر شريف در جنب شرف تو حقير. هر كس جز به درگاه تو فرود آمد نوميد گرديد و هر كس از غير تو نياز خواست خسران ديد و هر كس جز به آستان تو فرود آمد تباه شد و هر كس مگر از وادى احسان تو نعمت جست، به سرزمين خشك و بيحاصل فرود آمد

(14) درگاه تو به روى مشتاقان گشوده است و جود و كرم تو بر خواهندگان روان، و دادرسى تو كارگزار بيدرنگ دادخواهان‌

(15) آرزومندان از آستان تو تهيدست باز نگردند و حاجتمندان از عطاى تو نوميد نباشند و آمرزشخواهان از عذاب تو تيره‌روز نشوند

(16) خوان روزى تو بر نافرمانان گسترده است و بردبارى تو مر مخالفان را آماده. تو با بدكاران احسان مى‌كنى و به سنت خويش تجاوزكاران را چندان نگاه مى‌دارى كه از مداراى تو مغرور مى‌شوند و با مهلت تو از بازگشت به سوى تو خوددارى مى‌كنند و درنگ تو از انتقام مانع پشيمانى آنان مى‌گردد

(17) تو با آنان بردبارى مى‌كنى تا به فرمانت سر نهند و به آنان مهلت مى‌دهى كه دانى كه ملك تو پاياست. پس هر كس كه فرجام فرخنده داشت كارش را به فرخندگى پايان دادى و آن را كه در زمره‌ى تيره‌بختان بود به تيره‌بختى واگذاشتى‌

(18) همه سر به فرمان حكم تواند و كارشان به امر تو پايان يابد. پادشاهى تو به مهلتى كه به آنان مى‌دهى سستى نگيرد و از شتاب نكردن در كيفر، برهان تو از ميان نرود

(19) حجت تو استوار است و باطل نشود و پادشاهى تو پاى برجاست و نابود نگردد. پس پيوسته واى آن كس كه از تو روى بگرداند و نوميدى جاويد آن را كه از تو نااميد شود و تيره‌ترين تيره‌بختى آن را كه فريفته‌ى مهلت تو گردد

(20) بسا كه چنين كس در عذاب تو بسيار گرفتار ماند و عقاب تو بر او روزگارى دراز باشد و آرزوى گشايش از او دور و اميد گشايش و بيرونشو دشوار. اينها همه در حكم قضاى تو دادگرى است و ستم در آن نيست و در فرمان تو انصاف است و بيدادگرى در آن نه‌

(21) همانا كه برهانها آشكار كردى و جايى براى بهانه نگذاشتى و پيشاپيش، از عقوبت بيم دادى و از راه لطف (به نيكوكارى) مشتاق كردى. و مثالها آوردى و مهلتها را دراز كردى و باز پس انداختى، كه تو در شتاب كردن توانايى‌

(22) بردبارى تو از سر ناتوانى و مهلت دادنت از روى سستى نباشد و خوددارى تو در كيفر، از روى بيخبرى و انتظار تو از سر مدارا نيست، بلكه از آنروست كه برهان تو رساتر و بزرگوارى‌ات كاملتر و احسانت فزونتر و نعمتت تمامتر شود. اينها همه پيوسته چنين بوده است كه اين سنت ازلى است و پيوسته چنين خواهد بود كه اين سنت جاودانى است‌

(23) حجت تو بالاتر از آن است كه به پايان آن توان رسيد و نعمت تو بيش از آنكه به شماره درگنجد و احسان تو افزونتر از آنكه كمترين آن را شكر توان گفت‌

(24) گويا نبودن زبان، مرا از سپاسگويى به درگاه تو باز داشته و ناتوانى، زبان از تمجيد تو فروبسته است. بالاترين كارى كه توانم كرد آن است كه به خاموشى اعتراف كنم، اما نه خاموشى از روى اراده- پروردگارا! بلكه از روى ناتوانى‌

(25) هان، اينك برآنم كه به آستان تو فرود آيم و از تو مى‌خواهم كه مرا به نيكى بپذيرى. پس بر محمد و خاندان او درود فرست و راز مرا بشنو و دعاى مرا مستجاب فرما و روز مرا به نااميدى پايان مده و در طلب دست رد بر سينه‌ام مزن، و بازگشت مرا از درگاهت، نيز سوى تو آمدنم را تشريف كرامت بخش. همانا كه تو را هر چه خواهى آسان است و از برآوردن هيچ خواهشى ناتوان نيستى و تو بر همه چيز توانايى. و دگرگونى و نيرويى نيست مگر به نيروى خداوند بزرگ بلند مرتبه.