دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوندى كه رحمت مى‌آورى بر آن كس كه بندگان تو بر او رحمت نمى‌آورند.

(2) اى خداوندى كه مى‌پذيرى آن را كه رانده‌ى هر شهر و ديار است.

(3) اى خداوندى كه تحقير نمى‌كنى آنان را كه دست نياز به سوى تو دراز كنند.

(4) اى خداوندى كه نوميد نمى‌گردانى آنان را كه به اصرار از تو چيزى خواهند.

(5) اى خداوندى كه از درگاه خود نمى‌رانى آنان را كه در خواهندگى دليرى مى‌كنند.

(6) اى خداوندى كه واپس نمى‌زنى ارمغانى را كه به پيشگاهت آرند، هر چند خرد و بى‌مقدار باشد، و هيچ كارى را بى‌اجر نمى‌گذارى، هر چند ناچيز باشد.

(7) اى خداوندى كه اندك عملى را مى‌پذيرى و بر آن پاداش بزرگ مى‌دهى.

(8) اى خداوندى كه نزديك مى‌شوى به هر كس كه به تو نزديك گردد.

(9) اى خداوندى كه به نزد خود فرامى‌خوانى آن كس را كه از تو روى گردانيده است.

(10) اى خداوندى كه نعمت خود ديگرگون نكنى و در كيفر گنهكاران شتاب نورزى.

(11) اى خداوندى كه نهال نيكى را مى‌پرورى تا به ثمر نشيند و از گناهان عفو مى‌كنى تا يكسره از ميان بروند.

(12) آرزوها پيش از آنكه عرصه‌ى كرم تو پيمايند، روا شده بازگشتند و كاسه‌هاى حاجت حاجتمندان از فيض جود تو لبالب گرديد و اوصاف را پيش از آنكه به حقيقت تو رسند رشته از هم بگسيخت. تو راست فراترين فرازها فراتر از هر فرارونده‌اى، و تو راست بزرگترين جلالتها، برتر از هر جلالتى.

(13) هر صاحب جلالت در برابر جلالت تو خرد است و هر شريف در جوار شرف تو حقير. آنان كه رخت به آستان ديگرى جز آستان تو كشيدند، نوميد شدند و آنان كه به درگاهى جز درگاه تو روى نهادند زيانمند گرديدند و آنان كه جز به تو پرداختند تباه گشتند و آنان كه در طلب قوت نه به صحراى فضل تو آمدند به قحطسال گرفتار شدند.

(14) بار خدايا، درگاه تو به روى خواهندگان گشوده است و عطايت سائلان را رايگان است و فريادرسيت فريادخواهان را نزديك.

(15) اميدواران از تو نوميد نشوند و جويندگان از عطاى تو مايوس نگردند و آمرزش خواهان از عقوبتت به شقاوت نيفتند.

(16) اى خداوند خوان نعمتت براى آنان كه نافرمانيت كنند گسترده است. و بردباريت در حق آنان كه با تو خصومت ورزند مهياست. نيكى در حق بدان شيوه‌ى توست و شفقت بر متجاوزان سنت تو. آنسان كه درنگ كردن تو در مواخذت، ايشان را فريفته است كه توبه نكنند و مهلت دادن تو آنان را از گرايش به تو بازداشته است.

(17) و حال آنكه در كيفر آنان درنگ كرده‌اى تا مگر به فرمان تو سر نهند، و آن را كه مهلت عنايت كرده‌اى از آن روست كه به دوام ملك خود اعتماد دارى. پس هر كس كه سزاوار سعادت باشد روزگارش به سعادت پايان يابد و هر كه سزاوار شقاوت بود به شقاوتش خوار خواهى ساخت.

(18) همه بر مقتضاى حكم تو شوند هر چه شوند و بازگشت امورشان به توست. هر چند زمان سركشيشان به دراز كشد از سلطه‌ى تو فرونخواهد كاست و چون در بازخواستشان شتاب نكنى حجت تو باطل نگردد،

(19) كه حجت تو پاى بر جاى است و بطلان ناپذير و سلطه‌ى تو ثابت است و بى‌زوال. پس واى بر كسى كه از تو رخ برتافته و خوارى و نوميدى كسى راست كه از تو نوميد گردد و بدترين شوربختى نصيب كسى است كه به حلم تو فريفته آيد.

(20) در چنين حالتى چنين كسى چه بسيار عذابهاى گونه‌گون كه خواهد چشيد و چه زمانهاى دراز كه در وادى عقاب تو سرگردان خواهد ماند و ميان او و سرآمدن اندوهش چه فاصله‌اى بعيد است و به رهايى از تنگنايى كه در آن افتاده هيچ اميدش نيست. اى خداوند همه‌ى اينها كه مى‌كنى بر مقتضاى عدالت و انصاف توست كه در آن نه جور بر كس كنى نه ستم بر كس روا دارى.

(21) بار خدايا، تو حجتهاى خود در پى يكديگر و به يارى يكديگر اقامه كرده‌اى و دليلهاى خود از ديرباز آشكار ساخته‌اى و پيش از اين مردم را از عذاب خود بيم داده‌اى و از روى تلطف ترغيب كرده‌اى و مثالها آورده‌اى و مهلتهاى دراز داده‌اى و عذاب خود به تاخير افكنده‌اى هر چند ياراى شتابت بود و در كار مواخذت درنگ ورزيده‌اى هر چند ياراى تعجيلت بود.

(22) نه درنگ ورزيدنت از روى ناتوانى بوده است و نه مهلت دادنت نشانه‌ى سستى. اگر از مواخذت دست بازداشته‌اى، نه از روى غفلت بوده و اگر حكم خود به تعويق افكنده‌اى، نه از روى مدارا. بلكه تا حجتت رساتر افتد و كرمت كامل‌تر و احسانت وافى‌تر و نعمتت تمام‌تر نمايان شود. همه‌ى اينها بوده است و همواره هست و خواهد بود.

(23) اى خداوند، حجت تو فراتر از آن است كه همه‌اش به وصف گنجد و مجد و بزرگيت برتر از آن است كه كس به كنه آن رسد و نعمتت بيشتر از آن است كه در شمار آيد و احسانت افزون‌تر از آن است كه كمترين آن را شكر توان گفت.

(24) بار خدايا، خاموشى مى‌گزينم، كه از ستايشگريت ناتوانم و زبان برمى‌بندم، كه از تمجيد و تكريمت عاجزم. اى خداى من، نهايت كوشش من اعتراف به درماندگى من است، نه آنكه نخواهم، كه نمى‌توانم.

(25) بار خدايا، اين منم كه آهنگ درگاه تو كرده‌ام و خواهم كه احسان و فضل نيكوى خويش از من دريغ ندارى. پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و زمزمه‌ى مناجات مرا بشنو و دعاى مرا اجابت كن و امروز مرا با نوميدى من به پايان مرسان و در برابر خواسته‌هايم دست رد به سينه‌ى من مزن. اگر از نزد تو بازمى‌گردم يا به سوى تو مى‌آيم، در هر حال گراميم دار، كه تو در گزاردن كارهايت به تنگنا نمى‌افتى و از اداى آنچه از تو خواهند ناتوان نيستى. تو بر هر كار قادرى. و لا حول و لا قوه الا بالله العلى العظيم.