دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) توئى آنكه رحمت فرستى بر آن كه با او جهانيست نامهربان

(2) پذيرى همان را كه در اين جهان بود، بسته درها همه سوى آن

(3) ندارى، پناهنده را هيچ خوار نه، نوميد سازى پريشان زار

(4) ندارى، پناهنده را هيچ خوار نه، نوميد سازى پريشان زار

(5) نه، بر سينه‌اش ميزنى دست رد چو چشم توقع به سويت برد

(6) پذيرى، از او هديه‌ى بى‌بها سپاسش بجاى آورى با عطا

(7) ترجمه‌اى براى فراز 7 وجود ندارد.

(8) هر آنكس كه باشد به سويت روان تو نزديكتر مى‌شوى سوى آن

(9) و گر از تو تابيد رخ يكزمان بخوانيش بر خويشتن مهربان

(10) نه تغيير نعمت دهى از مقام نه، باشى شتابنده در انتقام

(11) نهال نكوئى نشانى ببار گذشتت، بديها كند بر كنار

(12) چو شد آرزو سويت اى محتشم روا مى‌كنى حاجتش از كرم و گر آرزو با تو دمساز گشت بره بود و حاجت روا بازگشت ز فيضت همه جامهاى طلب شد از بخششت رايگان لب به لب صفت‌ها گرت نقش توصيف ريخت نبسته همه نقشش از هم گسيخت ز توصيف والاترى وز گمان بزرگى ترا ويژه شد در جهان

(13) بزرگيست در پيشگاه تو خوار شرافت ترا زيبد اى كردگار بجز درگهت، گر كسى كرد رو زيان ديد و برگشت بى‌آبرو به درگاه ديگر چو شد ز اشتباه از آن گشت نوميد و خاطر تباه

(14) در رحمتت بر همه سائلان گشودست و باشد عطا، رايگان نه نوميد شد از درت هيچكس كه بر آرزوئى، تو فرياد رس

(15) نه خواهنده شد از درت نااميد نه، خود توبه‌كارى عذابت چشيد

(16) بود سفره‌ات پهن بر بيكران نه بندى بر وى گنهكارگان شكيبا و بر دشمنان بردبار بود شيوه‌ات نيكى اى كردگار به بدكار، نيكى كنى از كرم رها كرده بر خويش اهل ستم بدانسان مدارا كنى با گذشت كه غافل ستمگر شد، از بازگشت

(17) از آن داده‌اى مهلت اى مهربان كه خود باز گردند، بدكارگان ببخشى به بدكار مهلت تمام چو اين سلطنت از تو باشد مدام به اهل سعادت توئى مهربان به خود واگذارى شقاوتگران

(18) همه سر به فرمانت اى دادگر سپردند و بر سوى تو رهسپر حكومت كند هر كس، از آن تست نگردد از او، سلطه‌ات هيچ سست چو تاخير فرمودى، از بازخواست نه، برهان تبه شد، نه قدر تو كاست

(19) بود سلطه‌ات جاودان استوار كه واى است، بر غافل از كردگار چو مغرور گرديد هر زشتكار عذابش كنى بى‌گمان برقرار

(20) زمان عذابش شود بس دراز نه بيند درى بر سوى خويش باز به نوميدى خويش گردد دچار كه اينست، عدل خداوندگار ز انصاف باشد چنين ماجرا تو هرگز، ندانى ستم را روا چو مغرور گرديد هر زشتكار عذابش كنى بى‌گمان برقرار

(21) چو اتمام حجت نمودى تمام به ارشاد و اندرز، گفتى كلام به تشويق و تهديد از هر كران مثل راندى او را به لطف بيان بدو دادى از لطف مهلت وسيع كه برگردد از راه زشت و شنيع مدارا نمودى، بدو مهربان نگشتى شتابنده در كار آن

(22) نه آن مهلتت بود از باب آن كه بودى تو از كيفرش ناتوان ز تاخير گرديد، برهان رسا فراگير شد نعمتت هر كجا چنين است و اينسان بود همچنان نه توصيف از حجتت مى‌توان

(23) چنين است و اينسان بود همچنان نه توصيف از حجتت مى‌توان عظيمى و والاترى از صفات نداند ترا هيچكس وصف ذات بود نعمتت نيز بيش از شمار فزونست احسانت اى كردگار

(24) نه شكرت توان گفت اى مهربان كه هست از سپاست زبان ناتوان توانائيم هست در بندگى چو اقرار كردم به درماندگى

(25) به درگاهت اكنون منم مستمند پذيرائيم كن تو اى ارجمند پس اينك بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود تو نجواى من بشنو اى بى‌نظير مرانم از آن در، دعايم پذير مبادا به بى‌حاصلى روزمان به پايان رسانى تو اى مهربان اگر رفتم، ار بازگشتم براه خداوندگارا، عزيزم بخواه توانائى، اى قادر مهربان نباشى تو از خواستها ناتوان بود قدرتت بيش بر بيكران ندارد كسى با تو تاب و توان