دعای 6 ( دعا برای صبح و شب ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) ستايش خداى را كه به نيروى خود، شب و روز را آفريد،

(2) و ميان آن دو، به قدرتش امتياز برقرار ساخت،

(3) و براى هر يك، حدى معين، و زمانى مشخص، مقرر فرمود.

(4) بر حسب تقدير والا و حساب خود، به سود بندگان، در تامين وسائل تغذيه، و پرورش ايشان، هر يك از شب و روز را مى‌برد و ديگرى را جايگزين آن مى‌سازد، و مى‌كاهد و مى‌افزايد،

(5) پس شب را براى ايشان آفريد تا در آن، از حركات خسته‌كننده و فعاليتهاى آزاردهنده، بياسايند، و آن را جامه‌اى ساخت كه براى آسودن و خوابيدن بپوشند، تا موجب نشاط و رفع خستگى، و مايه‌ى تجديد نيرو و توانشان باشد، و از آن راه، به لذت و كام دل برسند،

(6) و روز را براى ايشان مايه‌ى بينش و روشنگر آفريد تا در پرتو آن، به تحصيل فضل و احسان پروردگار بكوشند، و به اسباب رزق و روزى‌اش دست يابند، و در زمين وسيع او در طلب چيزى كه وصول به بهره‌ى كنونى دنياشان، و درك آينده‌ى نيك در آخرتشان، در گرو آن است به راه افتند.

(7) او به همه‌ى اين تدبيرها كارشان را به سامان مى‌آورد، و اخبارشان را (اعمال و صفاتى را كه از خوبى و بدى آنان خبر مى‌دهد) مى‌آزمايد، و مى‌نگرد كه به هنگام طاعتش، و در اوقات و محل واجباتش، و موارد احكامش چگونه‌اند، تا بدكاران را به كيفر عملشان برساند، و نيكوكاران را پاداش نيك دهد.

(8) خدايا! پس تو را سپاس كه پرده‌ى سياه شب را به نور صبح، شكافتى و برانداختى، و ما را از روشنى روز، بهره‌ور ساختى، و به غذاهاى مطلوب و راه فراهم آوردن آن آگاه و بينا فرمودى، و از آفات ناگهانى، حفظ نمودى.

(9) شب را به صبح رسانديم و همه چيز، پاى در ميدان صبح نهاده، تمامى، ملك توايم: از آسمان گرفته تا زمينش، و آنچه در هر يك از اين دو، پراكنده ساخته‌اى، ساكنش و متحركش، و ثابتش و سيارش، و آنچه در هوا برآمده، و هر چه در زير خاك، پنهان شده،

(10) همه در پنجه‌ى قدرتت به صبح رسيديم، در حالى كه مالكيت و سلطه و سلطنتت ما را فرامى‌گيرد، و مشيتت ما را گرد هم مى‌آورد (و شامل مى‌گردد)، و با فرمان تو، به كارها دست مى‌بريم، و در عرصه‌ى تدبيرت حركت مى‌كنيم.

(11) از امور، جز آنچه تو فرمان داده‌اى، و از خير، مگر آنچه تو بخشيده‌اى، در اختيار ما نيست.

(12) و اين، روزى نو و تازه، و آن بر ما شاهدى آماده و حاضر است، اگر نيكى كنيم، ما را با ستايش، توديع مى‌كند، و اگر بدى نماييم، نكوهش‌كنان، از ما جدا مى‌شود.

(13) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و مصاحبت نيكوى اين روز را روزى ما گردان، و از مفارقت ناپسندش به سبب نافرمانى، يا ارتكاب گناه كوچك يا بزرگ، حفظمان فرماى،

(14) و بهره‌ى ما را در اين روز، از نيكيها سرشار كن، و از بديها ما را پيراسته ساز، و آن را - از آغاز تا انجام - براى ما از ستايش و سپاس و مزد و اندوخته و فضل و احسان، انباشته نماى.

(15) خدايا! زحمت ما را بر فرشتگانى كه نويسندگان گرامى‌اند، (به سبب خودداريمان از گناه) كم و آسان فرماى، و نامه‌هاى اعمالمان را از حسناتمان پر كن، و ما را نزد آنان به كارهاى زشتمان رسوا منماى.

(16) خدايا! در هر ساعت از ساعات اين روز، بهره‌اى از (مقامات نيكوى) بندگانت (بهره‌اى از عبادتت)، و نصيبى از شكرت، و گواه صدقى از فرشتگانت، براى ما قرار ده.

(17) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و ما را از پيش رو و پشت سر، و از راست و چپ، و از همه طرف، حفظ فرما، حفظى كه مانع از معصيتت، راهنما به طاعتت، كار آمد در محبتت باشد.

(18) خدايا بر محمد و آل او رحمت فرست، و ما را در اين روزمان و اين شبمان و در همه روزهامان، براى انجام خير، و دورى از شر... و شكر نعمتها، و پيروى سنتها، و اجتناب از بدعتها (دين تراشيها)... و امر به معروف، و نهى از منكر... و پاسدارى اسلام، و نكوهش و شكستن باطل و خوار ساختنش، و يارى حق و گرامى داشتنش، و ارشاد گمراه، و اعانت ناتوان، و فريادرسى مظلوم، موفق بدار.

(19) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و اين روز را با ميمنت و فرخنده‌ترين روز قرار ده كه تاكنون يافته‌ايم، و نيكوترين رفيق كه با او همراه بوده‌ايم، و بهترين وقت و زمان كه در آن به سر برده‌ايم.

(20) و ما را از خوشنودترين كسان در گروه آفريدگانت ساز كه شب و روز، بر آنان گذشته است، شاكرترين ايشان در برابر نعمتهايى كه عنايت فرموده‌اى، و پايدارترينشان بر شريعت و احكامت كه تشريع نموده‌اى، و خوددارترين آنان از معصيتت كه برحذر داشته‌اى.

(21) خدايا! من، تو را شاهد و گواه مى‌گيرم و كافى است كه تو شاهد باشى، و (همچنين) آسمانت و زمينت و آن فرشتگان كه در آن دو، مسكن داده‌اى و ساير آفريدگانت را، شاهد مى‌گيرم در اين روزم، و اين ساعتم، و اين شبم، و اين مكان كه قرار دارم، كه من شهادت مى‌دهم: تو راستى، آن خدايى هستى كه معبودى جز تو نيست، به پا دارنده‌ى انصاف و دادگرى، عادل در حكم، با رافت نسبت به بندگان، مالك رقاب و سلطان عالم هستى، مهربان با مخلوق.

(22) و شهادت مى‌دهم كه حضرت محمد (ص)، بنده‌ات و پيامبرت و برگزيده‌ات از خلق تو است، بار رسالتت را به دوش او نهادى، و او آن را به خوبى به انجام رساند، و وى را به خيرخواهى براى امتش فرمان دادى، پس براى آنان خيرخواهى نمود.

(23) خدايا! به اين سبب، بر محمد و آل او رحمت فرست بيش از آنچه به يكى از آفريدگانت درود و رحمت فرستاده‌اى، و از جانب ما بهترين چيزى را كه به بنده‌اى از بندگانت بخشيده‌اى، به او عنايت كن، و از جانب ما برترين، و ارزشمندترين پاداشى را كه به پيامبرى از پيامبرانت (ع) از جانب امتش داده‌اى، به او عطا فرما،

(24) كه توئى بسيار بخشنده‌ى نعمت و زين، بخشاينده‌ى گناه سنگين، و تو از هر مهربان، مهربانترى، پس بر محمد و آل او رحمت فرست كه پاكان، پاكيزگان، نيكو و نيكوكاران، سرآمد مردمان گرامى‌اند.