ترجمه نهج البلاغه، ص: 129

97 از سخنان آن حضرت است

در بنی اميّه

به خدا قسم بنی اميّه همواره ستم می نمايند تا از حرامهای خدا حرامی را باقی نگذارند مگر حلال كنند، و پيمانی را رها ننمايند مگر بشكنند، و خانه ای از گِل و خيمه ای از پشم نماند مگر اينكه ستمشان وارد آن شود، و فسادشان آن خانه را فرا گيرد، و بدی رفتارشان اهل آن را پراكنده كند. تا آنجا كه دو دسته بگريند:

مردمی بر دينشان، و مردمی بر دنيايشان. كار به جايی رسد كه دادخواهی يكی از شما از يكی از آنها همچون دادخواهی برده از ارباب شود، كه در حضور ارباب اطاعتش نمايد، و در غياب او بدگويی كند. و تا جايی كه بزرگترين شما در آن حكومت در تحمل سختی و رنج كسی است كه بيشترين حسن ظن را به خدا دارد.

پس اگر خداوند عافيت عنايت كرد به ديده منّت داريد، و اگر دچار حادثه شديد صبر پيشه كنيد، كه عاقبت برای پرهيزكاران است.

98 از خطبه های آن حضرت است

در گريز از دنيا

خدا را بر هر چه بود ستايش می گوييم، و در كار خود بر آنچه خواهد شد كمك می طلبيم، سلامت در عقايد را از او خواهانيم چنانكه تندرستی را از او مسألت داريم.

ای بندگان خدا، شما را سفارش می نمايم به ترك دنيايی كه شما را ترك می كند گرچه شما ترك آن را دوست نداريد، دنيايی كه بدنهايتان را كهنه می نمايد گرچه شما علاقه داريد تازه بمانيد. شما نسبت به دنيا همچون مسافرانی هستيد كه راه را