ترجمه نهج البلاغه، ص: 468
و دوستی قرابتی اندوخته شده است. و از دل تنگ آمده از خود ايمن مباش.
حكمت 212
و آن حضرت فرمود: خودپسندی انسان يكی از حسودان عقل اوست.
حكمت 213
و آن حضرت فرمود: از آزار و جفای اهل دنيا چشم بپوش و گرنه هرگز خشنود نخواهی شد.
حكمت 214
و آن حضرت فرمود: آن را كه خلق و خو نرم است دوست و آشنا فراوان است.
حكمت 215
و آن حضرت فرمود: مخالفت موجب ويرانی تدبير است.
حكمت 216
و آن حضرت فرمود: آن كه به مقام رسد گردنكشی كند.
حكمت 217
و آن حضرت فرمود: در دگرگونی احوال گوهرهای مردان شناخته شود.
حكمت 218
و آن حضرت فرمود: حسادت با رفيق از بيماری دوستی است.
حكمت 219
و آن حضرت فرمود: بيشترين قربانگاههای عقول زير برق طمع هاست.
حكمت 220
و آن حضرت فرمود: داوری نمودن به گمان، عليه شخصِ مورد اعتماد از عدالت نيست.
حكمت 221
و آن حضرت فرمود: ستم بر بندگان توشه بدی برای جهان آخرت است.
حكمت 222
و آن حضرت فرمود: از شريفترين كارهای كريم خود را به بی خبری زدن از چيزی است كه می داند.
حكمت 223
و آن حضرت فرمود: حيا جامه اش را بر هر كس بپوشاند مردم عيبش را نبينند.
حكمت 224
و آن حضرت فرمود: وقار به كثرت خاموشی است. پيوستگان با به كارگيری انصاف، زياد می شوند. منزلتها با بخشش عظيم می گردد. نعمت با فروتنی كامل می شود. با تحمل رنجها سروری ثابت می گردد. با روش عادلانه دشمن مغلوب می شود. با بردباری در برابر نادان، ياران انسان عليه او زياد می گردد.
حكمت 225
و آن حضرت فرمود: از غفلت حسودان از سلامت بدنهای خود در شگفتم.
حكمت 226
و آن حضرت فرمود: طمعكار دچارِ بند خواری است.
