ترجمه نهج البلاغه، ص: 490

خدا او را حفظ كرده، پرسندگانشان مردم آزار، و پاسخ دهندگانشان در جواب گفتن دچار تكلّف اند، برترين آنان را در رأی، خشنودی و غضب از رأی نيكو باز می گرداند، و استوارترين آنها را نگاهی يا كلمه ای دگرگون می سازد.

حكمت 344

و آن حضرت فرمود: ای مردم خدا را پروا كنيد، چه بسيار آرزومندی كه به آرزويش نرسد، و بنا كننده ای كه در بنايش ساكن نشود، و ثروت اندوزی كه به زودی آن را ترك كند، ثروتی كه شايد از حرام جمع كرده، و از حقّی كه منع نموده فراهم ساخته، از حرام به آن رسيده و به خاطر آن زير بار گناهان رفته، و با وزر و وبالش به آخرت بازگشته و متأسف و اندوهگين بر خدا وارد شده، دنيا و آخرت را زيان كرده، اين است زيان آشكار.

حكمت 345

و آن حضرت فرمود: قدرت نداشتن بر گناه نوعی پاكدامنی است.

حكمت 346

و آن حضرت فرمود: آبرويت جامد است، اظهار حاجت آن را می ريزد، توجه كن آن را نزد چه كسی می ريزی.

حكمت 347

و آن حضرت فرمود: ستايش بيش از شايستگی چاپلوسی، و كمتر از آنچه لازم است درماندگی يا حسادت است.

حكمت 348

و آن حضرت فرمود: سخت ترين گناهان گناهی است كه گنهكار آن را ناچيز بشمارد.

حكمت 349

و آن حضرت فرمود: آن كه در عيب خود نظر كند از نظر عيب ديگران بازماند. و هر كس به رزق خدا خشنود شد به آنچه از دست رفته غمگين نگردد. و آن كه تيغ ستم كشيد به همان تيغ كشته شود. و هر كه خود را در كارها به زحمت انداخت خويش را هلاك ساخت. و آن كه در امواج درافتاد غرق شد. و هر كه در موارد زشتی قدم نهاد متّهم گشت. و هر كه گفتارش فراوان شد خطايش فزونی گرفت، و هر كه خطايش بسيار گشت حيايش اندك شد، و هر كه حيايش اندك شد پارساييش كم