حكمت 288

و آن حضرت فرمود: زمانی كه خداوند بنده ای را خوار كند دانش را از او منع نمايد.

حكمت 289

و آن حضرت فرمود: مرا در گذشته برادری خدايی بود، كوچكی دنيا در نظرش او را در نظرم بزرگ می نمود. از سلطه شكمش آزاد بود، آنچه نمی يافت آرزو نمی كرد، و هرگاه می يافت زياده روی نداشت. اكثر روزگار را خاموش بود، و اگر می گفت بر گويندگان غالب می شد، و تشنگی پرسندگان را به زلال معرفت فرومی نشاند. افتاده بود و او را ناتوان می شمردند، ولی به وقت جدّ و جهاد شير خشمگين و مار زهرآگين بود. تا نزد قاضی نمی آمد اقامه حجّت نمی كرد. احدی را به كاری كه در مثل آن عذر می يافت ملامت نمی نمود تا عذرش را بشنود. دردی را جز به وقت بهبوديش شكايت نمی كرد. چيزی را كه می گفت انجام می داد، و آنچه را عمل نمی كرد نمی گفت. اگر در سخن بر او غالب می شدند در سكوت مغلوب نمی شد، و بر شنيدن حريص تر از گفتن بود. هرگاه دو برنامه پيش می آمد دقت می كرد كه كدا به هوای نفس نزديك تر است پس آن را مخالفت می نمود. بر شما باد به اين اوصاف و ملازمت و رغبت به آنها، پس اگر همه آنها را قدرت بدانيد كه به دست آوردن اندك بهتر از ترك بسيار است.

حكمت 290

و آن حضرت فرمود: اگر خداوند در برابر گناه، تهديد به عذاب نكرده بود، هر آينه واجب بود به خاطر شكر نعمتش نافرمانی نشود.

حكمت 291

و آن حضرت، اشعث را به خاطر مرگ فرزندش اين گونه تسليت داد: ای اشعث، اگر بر فرزندت غمگينی سزاواری كه اين لازمه خويشاوندی است، و اگر صبر كنی خدا را در هر مصيبتی پاداشی است. ای اشعث، اگر صبر كنی تقدير الهی بر تو