ترجمه نهج البلاغه، ص: 485

اندوهگينم نكرد؛ و از خداوند عافيت می خواهم.

حكمت 300

از آن حضرت سؤال شد: خداوند چگونه حساب مردم را با اين همه جمعيت می رسد؟ فرمود: همان گونه كه با اين جمعيت رزقشان می دهد.

پرسيدند: در حالی كه خدا را نمی بينند چگونه به حساب آنها می رسد؟

فرمود: همان گونه كه آنان را روزی می دهد در حالی كه او را نمی بينند.

حكمت 301

و آن حضرت فرمود: فرستاده تو نزد ديگران بيان كننده عقل توست، و نامه ات رساترين چيزی است كه از جانب تو سخن می گويد.

حكمت 302

و آن حضرت فرمود: كسی كه بلا و گرفتاری بر او سخت شده نيازمندتر به دعا نيست از تندرستی كه از بلا ايمن نمی باشد.

حكمت 303

و آن حضرت فرمود: مردم فرزندان دنيايند، مرد بر دوستی مادرش سرزنش نمی شود.

حكمت 304

و آن حضرت فرمود: تهيدست فرستاده خداست، كسی كه او را محروم كند خدا را محروم كرده، و هر كه به او ببخشد به خدا بخشيده.

حكمت 305

و آن حضرت فرمود: مرد با غيرت هرگز زنا نمی كند.

حكمت 306

و آن حضرت فرمود: اجل حتمی برای نگهداری انسان از هر پيش آمدی بس است.

حكمت 307

و آن حضرت فرمود: داغدار می خوابد، ولی مال ربوده نمی خوابد.

يعنی مرد بر مرگ فرزندش صبر می كند، ولی بر غارت مالش شكيبايی نمی ورزد.

حكمت 308

و آن حضرت فرمود: دوستی پدران خويشاندی بين فرزندان است، و خويشاوندی به دوستی محتاج تر از دوستی به خويشاوندی است.

حكمت 309

و آن حضرت فرمود: از گمانهای اهل ايمان پروا كنيد، كه خداوند حق را بر زبان آنان نهاده است.

حكمت 310

و آن حضرت فرمود: ايمان عبد صادق نيست مگر اينكه اعتمادش به آنچه نزد