ترجمه نهج البلاغه، ص: 97

و خويشان ايشان نيستيد، كه از رفتار آنان پيروی كرده، و به راه آنان می رويد، و در جاده آنان قدم می گذاريد؟ پس دلها از به دست آوردن نصيب معنوی خود سخت است، و از طلب هدايت و فلاح خود غافل است، و در غير مسير اصلی راه پيماست، گويا مقصود حق غير ايشان است، و انگار هدايت و نجاتشان در جمع آوری متاع دنياست.

و بدانی كه عبور شما از صراط است، آنجا كه جايگاه لغزش قدمهاست، و محل هول و ترس و انواع مخاطرات. پس ای بندگان خدا، تقوای الهی پيشه كنيد، تقوای خردمندی كه انديشه و تفكر دلش را مشغول كرده، و ترس از عذاب بدنش را به رنج افكنده، و عبادت شب، كمترين خواب را هم از ديده اش گرفته، و اميد به رحمت حق او را در گرمای وسط روز تشنه نگاه داشته، و بی رغبتی به دنيا وی را از شهواتش منع كرده، و ذكر الهی زبانش را به حركت و شتاب واداشته، و وحشت را برای امن در قيامت مقدم داشته، و از انديشه هايی كه او را از راه روشن حق باز دارد كناره گرفته، و برای رسيدن به راه مطلوب در ميانه ترين راه (كه راه خداست) حركت كرده، و عوامل كبر و غرور او را از راه حق بازنگردانده، و امور اشتباه انگيز بر او پوشيده نماند، به خوشحالیِ بشارت حق به بهشت و آسايش زندگی اخروی در آسوده ترين خوابگاه خود (كه قبر است) و ايمن ترين روزش (كه قيامت است) دست يافته، از گذرگاه دنيا به طور پسنديده عبور نموده، و خوشبخت و سعادتمند توشه آخرت، پيش فرستاده، و محض ترس از مقام حق به سوی كردار پسنديده شتافته، و در ايّام مهلتِ در دنيا، به سوی طاعت سرعت كرده، و در جستجوی رضای حق شوق نشان داده، و خاطر خوف خدا از گناه گريخته، و امروز به فكر فردا بوده، و هماره به آينده نگريسته است. پس بهشت از جهت ثواب و پاداش بس است، و دوزخ برای عذاب و گرفتاری كافی است، و كفايت می كند، كه خدا انتقام