دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) اى خداوند! اى كسى كه گناهكاران به رحمت تو استغاثه مى‌كنند.

(2) و اى كسى كه بيچارگان به ذكر احسان تو متوسل مى‌گردند

(3) اى كسى كه خطاكاران از ترس تو زار مى‌گريند

(4) اى كه هر رميده دور از خانمان به تو الفت مى‌گيرد و هر اندوهگين دل شكسته گشايش از تو مى‌خواهد و هر رانده بى‌كس و ياور را تو فريادرسى و هر بينواى دور افتاده را تو مددكارى‌‌

(5) توئى كه علم و رحمت تو همه چيز را فراگرفته‌

(6) و توئى كه براى هر آفريده‌ى در نعمتهاى تو نصيبى مقرر است‌

(7) و توئى كه عفوت از عقاب برتر است‌

(8) و توئى كه بخشايشت از خشم پيشتر است‌

(9) و بخششت از منع بيشتر

(10) توئى كه همه آفريدگان را قدرت تو فرا مى‌گيرد

(11) و توئى كه به هر كس مى‌بخشى و نگران پاداش نيستى‌

(12) و توئى كه در عقاب آنكه نافرمانى كند از اندازه در نمى‌گذرى.

(13) اى خداى من! من آن بنده‌ام كه مرا به دعا امر كردى و امر تو را اجابت كردم. اى پروردگار من! اينك منم پيش دست تو افتاده‌

(14) و گناهان پشت مرا گرانبار كرده است. منم كه عمرم در گناه بسر آمده. منم كه به نادانى نافرمانى تو كردم و سزاوار نبود كه چنين كنم‌

(15) اى خداى من! آيا تو بر خوانندگان خود بخشش مى‌فرمائى تا من در دعا مبالغه كنم؟ آيا گريندگان را مى‌آمرزى كه من در گريه شتاب نمايم؟ آيا از آنكس كه روى خود را به خوارى به خاك سايد درمى‌گذرى؟ آيا كسى را كه از فقر و نياز توكل بر تو كرده سوى تو شكايت آرد بى‌نياز مى‌سازى؟

(16) اى خداى من آن را كه بخشنده جز تو ندارد نوميد مگردان و آنكه از تو بى‌نياز نيست و كسى به داد او نمى‌رسد خوار مكن‌

(17) اى خداى من درود بر محمد و آل او فرست و از من روى برمگردان كه روى به تو آورده‌ام و مرا نوميد مكن كه به تو اميدوارم و مرا از پيش خود مران كه در خدمت تو ايستاده‌ام‌

(18) توئيكه خود را به رحمت ستودى پس درود بر محمد و آل او فرست و بر من رحم كن و تو خود را بخشنده ناميدى پس بر من ببخشاى‌

(19) اى خداى من! من بينى سرشك من از ترس تو روانست و دلم از بيم تو هراسان و اندامم از هيبت تو لرزان‌

(20) چون از كار زشت خود شرمسارم و از بسيارى زارى در پيشگاه تو آواز من گرفته است و از بسيارى مناجات با تو زبانم خسته و كنده شده است‌

(21) اى خداى من! سپاس تو را! چه بسيار عيب كه پوشيدى بر من و مرا رسوا نكردى، و چه بسيار گناه كه پنهان كردى و مرا بدان شهره نساختى، و بسا آلودگيها كه بدان دست زدم و تو پرده من ندريدى و ننگ آن را بر من ننهادى و پيش همسايگان و عيبجويان كه از نعمت تو بر من رشك مى‌برند آنها را آشكار ننمودى‌

(22) اينها مرا بازنداشت و باز سوى بديها و بزهكاريها كه مى‌دانى شتافتم‌

(23) پس اى خداى من كيست به صلاح خويش از من نادانتر و از نصيب خود غافلتر و از عافيت دورتر؟ كه روزى مقرر تو را در مناهى و نافرمانى تو مصرف كردم. كيست در باطل فرورفته‌تر و بر زشتكارى اقدام كننده‌تر از من؟ كه در ميان دعوت تو و دعوت شيطان ايستادم و با چشم باز دعوت شيطان را پذيرفتم با آنكه او را مى‌شناسم و فراموشش نكرده‌ام‌

(24) و يقين دارم كه سرانجام دعوت تو سوى بهشت است و پايان دعوت او سوى دوزخ‌

(25) پاكا خداوندا! شگفت است كه من گواهى به زيان خود مى‌دهم و كار نهان خويش را آشكارا برمى‌شمارم‌

(26) و شگفت‌تر از اين بردبارى تست و شتاب نكردن در عقاب من، نه براى آنكه پيش تو گرامى و عزيزم بلكه از جهت حلم و تفضل تو بر من، شايد از نافرمانى كه موجب خشم تست باز ايستم و از گناهان كه آبرو را مى‌برد پشيمان شوم و براى اينكه عفو نزد تو محبوبتر است از انتقام

(27) بلكه گناهم بيشتر است اى خداى من! و آثارم زشت‌تر و كردارم ناپسنديده‌تر و در باطل سخت بى‌باك‌ترم و در فرمانبردارى تو كند هوشتر و از وعيد تو غافلتر و فراموشكارتر از آنكه بتوانم نواقص خويش را بشمارم و گناهان خود را به زبان آرم‌

(28) همين قدر خويش را سرزنش مى‌كنم و اميدم آنكه مهربانى تو كار عاصيان را به صلاح آورد و رحمت تو گردن خاطيان را از بند آزاد گرداند

(29) خدايا اين گردن منست كه گناهانش در قيد بندگى درآورده پس بر محمد و آل او درود فرست و آن را به عفو خود آزاد گردان، اينك پشت من از بار خطاها سنگين است پس بر محمد و آل او درود فرست و به فضل خود آن را سبك گردان‌

(30) خدايا اگر پيش تو بگريم چندانكه مژگانهاى چشمم بريزد و زارى كنم چندانكه نفسم بگيرد و در خدمت تو بايستم كه پايهاى من آماس كند و چندان به تعظيم خم شوم كه مهره پشت من بدر آيد و پيشانى بر خاك نهم تا چشمهايم از كاسه بيرون شود و در همه عمر خاك زمين خورم و آب خاكستر نوشم و پيوسته نام تو را بر زبان آرم تا زبانم فرو ماند و از شرم چشم سوى آسمان برندارم سزاوار آن نيستم كه يك گناه از گناهان من پاك شود

(31) و اگر مرا به لطف خود سزاوار مغفرت بينى و بيامرزى يا شايسته عفو دانى و ببخشائى باز اين شايستگى از ناحيه من نيست و من خود در خور مغفرت نيستم چون آنگاه كه نافرمانى تو كردم سزاى من آتش بود و اگر مرا عذاب مى‌كردى ستم بر من نكرده بودى‌

(32) اى خداى من! اكنون كه گناه مرا به پرده پوشيدى و مرا رسوا نساختى و به كرم خود در عقوبت من تا اين هنگام تاخير كردى و شتاب نفرمودى و به فضل خويش بردبارى نمودى و نعمت خود را بر من تغيير ندادى و زلال احسان خود را تيره نساختى پس بر اين زارى طولانى و بيچارگى سخت و بدحالى من ببخشاى‌

(33) خدايا درود بر محمد و آل او فرست و مرا از معاصى پرهيز ده و در طاعت خود استوار دار و توفيق عطا كن كه به نيكوكارى بازگردم و به توبه پاكم كن و به حفظ و عصمت خود نيرو ده و به سلامتى از معصيت پرهيزكارم گردان و شيرينى آمرزش را به من بچشان و به عفو خود از بندم رها كن و به رحمت خود از بندگى آزاد گردان و براى من خط امان نويس از خشم خود و مژده آن را به من برسان تا بدان آگاه شوم و نشانه آن را آشكار ببينم‌

(34) اينها كه مى‌خواهم از گنجايش قدرت تو بيرون نيست و با آن همه توانائى بر تو گران نيايد و از اندازه حلم تو درنگذرد و با بخششهاى عظيم تو، كه آثار آن همه جا هويداست، بر تو دشوار نباشد تو هر چه بخواهى انجام مى‌دهى و هر فرمان كه بپسندى مجرى مى‌دارى و بر هر چيز توانائى‌