دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خدايا! اى كسى كه با توسل به رحمتت گنهكاران، فريادرس مى‌طلبند،

(2) و اى كه به ياد احسانت، بيچارگان پناه مى‌برند،

(3) و اى كه خطاكاران، به شدت از ترست مى‌گريند،

(4) اى همدم هر وحشت زده‌ى از وطن دور گشته، و اى آرام جان هر غمديده‌ى دل شكسته، و اى فريادرس هر خوار شده‌ى تنها مانده، و اى مددكار هر نيازمند رانده شده!،

(5) اين توئى كه همه چيز را به علم و رحمت، فرا گرفته‌اى،

(6) و توئى كه براى هر آفريده، بهره‌اى در نعمتهايت برقرار فرموده‌اى،

(7) و توئى كه عفوت بر عقابت غلبه دارد،

(8) و توئى كه رحمتت پيشاپيش غضبت حركت مى‌كند،

(9) و توئى كه عطايت بيش از امساكت مى‌باشد،

(10) و توئى كه آفريدگان، همگى در محيط بى‌پايان توانگرى‌ات گنجيده‌اند،

(11) و توئى كه چون به كسى عطا دهى، توقع پاداش ندارى،

(12) و توئى كه در عقاب عاصيانت، از اندازه نمى‌گذرى (و افراط نمى‌كنى).

(13) و من، خدايا! آن بنده‌ى توام كه او را به دعا فرمان دادى پس گفت: اطاعت مى‌كنم و فرمان مى‌برم، اينك منم، پروردگارا! كه در پيشگاهت به خاك مذلت افتاده‌ام،

(14) منم كه بار خطاها پشتم را سنگين ساخته، و منم كه گناهان، عمرم را به نابودى كشانده، و منم كه از سر نادانى، نسبت به تو، عصيان ورزيدم، و تو سزاوار اين عصيان از جانب من نبودى.

(15) آيا تو، اى معبود من! بر كسى كه تو را بخواند، ترحم مى‌كنى؟ تا در دعا بكوشم... يا آن را كه بر آستانت بگريد، مى‌آمرزى؟ تا در گريه، شتاب كنم... يا از هر كه در پيشگاهت به رسم تذلل، چهره بر خاك سايد، درمى‌گذرى؟... يا كسى را كه با توكل، نزدت از فقر، شكوه كند، بى‌نياز مى‌گردانى؟

(16) اى خداى من! كسى را كه جز تو عطاكننده‌اى نمى‌يابد، نااميد مفرما، و آن را كه به دست كسى جز تو، از تو بى‌نياز نمى‌شود، خوار وامگذار.

(17) خدايا! پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و اكنون كه به تو رو آورده‌ام، از من روى برمگردان، و حال كه دل به تو داده‌ام، محرومم مساز، و چون در پيشگاهت به پاى ايستاده‌ام، دست رد بر پيشانى‌ام مگذار.

(18) توئى كه خود را به رحمت توصيف فرمودى، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و بر من، ترحم فرما، و توئى كه خود را خطابخش ناميدى، پس، از (خطاى) من درگذر.

(19) تو اى معبود من! هم اكنون، جريان اشكم را از خوفت، و نگرانى دلم را از ترست، و لرزش اندامم (و از هم گسيختن و شكست اعضايم) را از شكوه و عظمتت مى‌بينى،

(20) همه اينها بر اثر شرمندگى‌ام از تو، به خاطر رفتار زشتم مى‌باشد، و از اين رو، صداى تضرع و زارى به درگاه توام گرفته، و زبانم از راز و نياز با تو كند گرديده است،

(21) خدايا! پس تو را ستايش، زيرا چه بسيار عيب من كه پوشاندى و مرا به ميدان رسوايى نكشاندى، و بسا گناهم كه مستور فرمودى و شهره‌ام نگرداندى، و چه بديها كه مرتكب شده‌ام و پرده‌ى آنها را بر من ندريدى، و طوق ننگشان را به گردنم نينداختى، و زشتيهايش را نزد همسايگانى كه در پى عيوب منند، و حسودانى كه خواهان زوال نعمتت از من مى‌باشند آشكار نساختى،

(22) آنگاه اين همه مرحمت، مرا از گرايش و ادامه به بديهايى كه از من، سراغ دارى باز نداشت!

(23) پس، كيست، خدايا! كه از من، به خير و صلاح خود، نادانتر؟ و از بهره‌ى خويش، غافلتر؟ و از فكر اصلاح و تهذيب نفسش دورتر باشد؟ وقتى، رزقى را كه بر من ارزانى داشتى، در معصيتت كه مرا از آن نهى فرمودى، صرف مى‌كنم، و چه كسى بيش از من در گرداب باطل، فرو رفته، و زيادتر، بر اقدام به گناه، پيشتاز شده است؟ آن گاه كه (بر سر دو راهى و) ميان دعوت تو و دعوت شيطان، مى‌ايستم و دعوت او را مى‌پذيرم، با چشم باز نسبت به شناخت وى، و بدون آنكه وضع او را فراموش كرده باشم،

(24) و من در اين هنگام، يقين دارم كه عاقبت دعوت تو، به سوى بهشت است، و سرانجام دعوت او به آتش مى‌باشد.

(25) منزهى تو! (كه سزاوار چنين رفتار باشى!)، چه شگفت‌انگيز است كه به زيان خود، شهادت مى‌دهم! و امور پنهانى‌ام را برمى‌شمرم!

(26) و عجبتر از آن، بردبارى‌ات درباره‌ام، و درنگت از مواخذه‌ى سريع من است، و اين، نه براى گرامى بودن من در پيشگاه تو است، بلكه از جهت مداراى تو با من، و تفضلت بر من مى‌باشد تا از نافرمانى خشم‌انگيزت باز ايستم، و از گناهان فرساينده‌ام دست بردارم، و بدان سبب است كه عفو تو بر من، در نظرت، از عقوبتم محبوبتر است،

(27) بلكه من، خدايا! گناهانم بيشتر، و آثارم زشت‌تر، و كارهايم بدتر، و بى‌باكى‌ام در باطل، سخت‌تر، و توجه و تنبهم در مقام طاعتت سست‌تر، و هشيارى و مراقبتم در برابر تهديدت كمتر از آن است كه عيوبم را براى تو بشمارم، يا بتوانم گناهانم را به ياد آرم،

(28) و جز اين نيست كه خود را به اين صورت، نكوهش مى‌كنم زيرا به مهرت چشم طمع دارم كه صلاح كار گنهكاران، به مهر تو بسته است، و هم به رحمتت اميدوارم كه آزادى خطاكاران، در گرو آن مى‌باشد.

(29) خدايا! و اين، گردن من است كه طوق گناهانش به بند بردگى كشيده (و باريك گردانده)، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و گردنم را به دست عفوت آزاد فرما، و اين، پشت من است كه بار خطاهايش سنگين ساخته، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و آن را به لطفت سبكبار ساز.

(30) اى معبود من! اگر به درگاهت آن قدر گريه كنم كه پلكهاى هر دو چشمم بيفتد، و چنان بلند بگريم كه صدايم قطع گردد، و چندان در پيشگاهت به پا ايستم كه هر دو پايم آماس كند، و آنقدر برايت به ركوع روم كه استخوان پشتم از جا كنده شود، و چندان در برابرت به سجده افتم كه دو چشمم از كاسه درآيد، و در همه عمرم خاك زمين بخورم، و تا پايان زندگى‌ام آب خاكسترآلود بنوشم، و در اثناى اين احوال، آن قدر، ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار بماند، سپس به خاطر شرمندگى از تو، چشم به اطراف آسمان نگشايم، با اين همه، سزاوار محو يكى از گناهانم نخواهم بود.

(31) و اگر هنگامى كه سزاوار آمرزشت شوم مرا بيامرزى، و زمانى كه مستحق عفوت گردم، از من درگذرى و مشمول عفوت سازى، پس، راستى كه اين آمرزش و عفو درباره‌ى من، به استحقاقم واجب نشده، و نه من از روى قابليت، شايسته‌ى آنم، زيرا جزاى من، از طرف تو، در نخستين بار كه نافرمانى‌ات نمودم آتش بود، و از اين رو، اگر عذابم كنى، بر من ستم ننموده‌اى،

(32) خدايا! پس اكنون كه مرا به رسم ستارى‌ات پوشانده و رسوايم نفرمودى، و به كرمت، با من مدارا نموده و در كارم شتاب نداشتى، و از سر تفضلت بردبارى ورزيده و نعمتت را به زيانم تغيير ندادى، و زلال مهر و احسانت را نسبت به من، تيره نساختى، پس بر طول زارى‌ام، و شدت فقرم، و بدى جايگاهم رحم كن.

(33) خدايا بر محمد و آل او رحمت فرست، و مرا از گناهان، محفوظ دار، و به فرمانبرى وادار ساز، و حسن بازگشت قلبى (و حقيقى) را روزى‌ام فرما، و به «توبه» پاكم نما، و به موهبت عصمت، تاييدم كن، و با عافيت، رو براهم گردان، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده به بركت عفوت، و آزاد گشته به يمن رحمتت قرار ده، و برات ايمنى از خشمت را برايم بنويس، و مرا- هم اكنون، نه در آينده- به آن امان، بشارت ده، بشارتى كه بشناسمش، و آن را با نشانه‌اى كه آشكارا به بينم، به من معرفى فرما،

(34) كه اين كار، براى تو در جنب توانايى و رحمت گسترده‌ات، دشوارى ندارد، و با وجود قدرت بى‌پايانت، به زحمتت نمى‌اندازد، و با توجه به حلمت، دچار مشكلت نمى‌سازد، و در كنار بخششهاى فراوانت كه آياتت گواه آنها است، بر تو سنگين نمى‌آيد، همانا تو هر چه بخواهى، به انجام مى‌رسانى، و به هر چه اراده كنى، فرمان مى‌دهى، (و) البته، تو بر هر چيز، كمال اقتدار را دارى.