دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا اى كسى كه گنهكاران به وسيله‌ى رحمتش طلب فريادرسى مى‌كنند،

(2) و اى كسى كه بيچارگان به ياد احسانش پناه مى‌برند،

(3) و اى كسى كه خطاكاران از ترسش به شدت مى‌گريند.

(4) اى آرام دل وحشتزدگان از وطن دور گشته، و اى فريادرس هر تنهايى درمانده، و اى مددكار هر محتاج عقب رانده.

(5) تويى كه همه چيز را به علم و رحمتت فراگرفته‌اى،

(6) و تويى كه براى هر آفريده در نعمتهايت بهره‌اى برقرار كرده‌اى،

(7) و تويى آن پروردگارى كه عفوش بر عقابش غالب است،

(8) و تويى آن خدايى كه رحمتش بر غضبش سابق است،

(9) و تويى آن بخشنده‌اى كه عطايش از منعش فزون است،

(10) و تويى كه آفريدگان همگى در محيط توانگريش گنجيده‌اند.

(11) و تويى منعمى كه از هر كه به او نعمت بخشيده توقع پاداش ندارد،

(12) و تويى عادلى كه در عقاب عاصيان افراط نمى‌كند

(13) و من- اى معبود من- آن بنده‌ى توام كه چون او را به دعا فرمان دادى، گفت: لبيك، و سعديك. اينك منم- اى پروردگار من- آن بنده‌ى خاكسارى كه در پيشگاهت به خاك افتاده.

(14) منم آن گناهكارى كه بار خطاها پشتش را گران كرده، و منم آن پريشان حالى كه گناهان عمرش را به سر برده، و منم آن بنده‌ى شرمنده‌اى كه از سر نادانى تو را عصيان كرده، در صورتى كه تو از طرف من سزاوار عصيان نبوده‌اى.

(15) آيا تو- اى معبود من- بر هر كه تو را بخواند رحم كننده‌اى تا در دعا بكوشم؟ يا هر كه را پيشت بگريد آمرزنده‌اى، تا در گريه شتاب كنم؟ يا از هر كه برسم تذلل روى خويش را در پيشگاهت به خاك سايد، درگذرنده‌اى؟ يا هر كه را از سر توكل از فقر خود به تو شكايت كند بى‌نياز كننده‌اى؟

(16) خداوندا آنكه را جز تو دهنده‌اى نمى‌يابد بى‌نياز نمى‌شود وامگذار.-

(17) اى معبود من- پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و اكنون كه از روى حقيقت به تو رو آورده‌ام، روى از من مگردان، و در صورتى كه روى دل را به تو متوجه ساخته‌ام محرومم مكن. و در اين حال كه در پيشگاهت ايستاده‌ام، دست رد بر سينه‌ام مگذار-

(18) تويى كه خود را به رحمت توصيف كرده‌اى، پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و بر من رحمت آور. و تويى كه خود را خطابخش ناميده‌اى، پس از من درگذر.

(19) تو- اى معبود من- هم اكنون جريان اشك مرا از خوف خود و پريشانى دلم را از ترس خويش، و لرزيدن اعضايم را از هيبت خود، مى‌بينى.

(20) همه‌ى اينها در اثر شرمندگيم از سوء رفتار خويش است. و به اين جهت از شدت زارى به درگاه تو صدايم گرفته، و زبانم از راز و نياز با تو كند شده.

(21) پس سپاس تو را- اى معبود من- چه بسا عيبها كه بر من مستور ساخته‌اى، و مرا از افشاى آن رسوا نكرده‌اى! و چه بسا آلودگى و زشتى كه بجا آورده‌ام و پرده‌ى آن را بر من نيافكنده‌اى! و زشتيهايش را بر همسايگان عيبجو و حسودان نعمتى كه به من بخشيده‌اى آشكار نساخته‌اى!

(22) آنگاه اين همه مرحمتها مرا از تعقيب بديهايى كه از من سراغ دارى بازنداشته است!

(23) پس كيست كه از من- اى معبود من- به خير و صلاح خود جاهلتر، و از بهره‌ى خود غافلتر، و از اصلاح تهذيب نفس خود دورتر باشد در صورتى كه رزقى را كه بر من روان ساخته‌اى در معصيتهاى كه مرا از آن نهى كرده‌اى صرف مى‌كنم و كيست كه بيش از من به قعر باطل فرورفته و بر اقدام به بدى جرات ورزيده باشد. در آن هنگام كه بر سر دو راه دعوت تو و دعوت شيطان مى‌ايستم پس دعوت شيطان را بى‌آنكه در شناختنش ديده‌ى بصيرتم نابينا شده، يا قوه‌ى حافظه‌ام او را از ياد برده باشد- با چشم باز و حواس جمع- مى‌پذيرم،

(24) در صورتى كه يقين دارم كه دعوت تو به بهشت و دعوت او به سوى جهنم منتهى مى‌شود.

(25) منزهى تو كه از جانب من سزاوار چنين رفتار باشى چه شگفت انگيز است آنچه من درباره‌ى خويش به آن گواهى مى‌دهم و آن كارهاى پنهانيم كه خود آن را برمى‌شمارم‌

(26) و عجيبتر از آن بردبارى تو از من و درنگ كردنت از مواخذه سريع من است و اين نه از جهت گرامى بودن من پيش تست. بلكه از جهت مداراى تو با من و تفضلت بر من است: تا از نافرمانى خشم انگيز تو بازايستم، و خود را از گناهان فرساينده‌ى خويش بازدارم. و از جهت آنست كه عفو تو از من در نظرت از عقوبتم خوشايندترست.

(27) بلكه من- اى معبود من- گناهم بيشتر، آثارم زشت‌تر، كردارم بدتر، تهورم در باطل سخت‌تر، تنبهم در مقام اطاعت تو ضعيفتر و آگاهى و مراقبتم نسبت به تهديد تو كمتر از آن است كه عيوب خود را براى تو بشمارم. يا بر ياد كردن گناهانم قادر باشم‌

(28) و منظورم از اين اعتراف جز آن نيست كه از روى طمع در مهربانى تو- كه صلاح كار گنهكاران در آن است- و از نظر اميد به رحمت تو- كه آزادى گردنهاى خطاكاران به آن است- خويش را سرزنش كنم.

(29) خدايا و اين گردن من است كه طوق و بند گناهان آن را باريك كرده. پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و به عفو خود آن را آزاد ساز. و اين پشت منست كه بار خطاها آن را سنگين ساخته، پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و به عفو خود آن را آزاد ساز. و اين پشت منست كه بار خطاها آن را سنگين ساخته، پس بر محمد و آلش رحمت فرست و به انعام خود آن را سبك ساز.

(30) اى معبود من، اگر چندان در برابر تو بگويم كه پلكهاى هر دو چشمم بيفتد، و اگر چندان صدا به گريه بلند كنم كه صوتم قطع شود، و اگر چندان برايت بپا ايستم كه هر دو پايم آماس كند، و آن قدر برايت ركوع كنم كه استخوان‌هاى پشتم از هم بپاشد. و آن قدر تو را سجده كنم كه چشمهايم از كاسه به درآيد، و در دوره‌ى عمر خود خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاكستر آلود بنوشم، و در اثناى اين احوال آنقدر ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار فروماند، سپس از روى شرمندگى از تو چشمم را به آفاق آسمان نگشايم، با اين همه سزاوار محو يكى از گناهانم نخواهم بود.

(31) و اگر در اين هنگام كه مستوجب آمرزشت شوم مرا بيامرزى، و در آن زمان كه مستحق عفو تو گردم از من درگذرى، پس همانا كه آن آمرزش و عفو در حق من از جهت استحقاق من لازم نيامده، و من از روى سزاوارى شايسته‌ى آن نشده‌ام. زيرا جزاى من در اولين بار كه تو را عصيان كرده‌ام جهنم بوده، و به اين جهت اگر مرا عذاب فرمايى درباره‌ى من ستمكار نخواهى بود!

(32) پس اكنون كه مرا بستارى خود مستور داشته‌اى، و رسوا نكرده‌اى، و به كرم خود با من مدارا كرده‌اى و در عقابم شتاب ننموده‌اى، و به تفضل خود درباره‌ام حلم كرده‌اى، و نعمتت را از من نگردانده‌اى، و احسانت را نسبت به من تيره و آلوده نساخته‌اى پس بر طول تضرع و شدت مسكنت و بدى حالم رحمت‌آور.

(33) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا از گناهان نگاهدار و به فرمانبردارى وادار، و حسن انابت را روزيم كن، و به توبه پاكم ساز، و با نگهدارى خود تاييدم كن، و به عافيت رو به راهم نماى، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده‌ى عفو و آزاد گشته‌ى رحمت خود قرار ده، و برات ايمنى از خشم خود برايم بنويس، و مرا هم اكنون- نه در آينده- به آن ايمنى بشارت ده، چنان بشارتى كه آن را بشناسم، و نشانه‌اى در آن به من معرفى كن كه به آسانى آن را دريابم،

(34) زيرا كه اين كار براى تو- در جنب قوتت- دشوار نيست. و ترا در قدرتت دچار مشكلى نمى‌سازد. و تو بر هر چيز- به منتهى درجه- قدرت دارى.