دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! اى آن كه به رحمتش گناهكاران فريادرسى مى‌طلبند،

(2) و اى آن كه به يادآورى احسانش درماندگان پناه مى‌برند،

(3) و اى آن كه خطاكاران از ترس او به سختى مى‌گريند،

(4) اى آرامش هر هر وحشت‌زده‌ى دور از وطن، و اى گشايش هر محزون پر از غم و اندوه، و اى فريادرس هر خوار شده‌ى تنها، و اى ياور هر نيازمند رانده شده،

(5) تويى آن كه از جهت رحمت و علم همه چيز را فرا گرفته‌اى،

(6) و تويى آن كه براى هر آفريده‌اى سهمى در نعمت‌هاى خود قرار داده‌اى،

(7) و تويى كه بخشش او بر عقابش غلبه دارد،

(8) و تويى كه رحمت او پيشاپيش غضبش مى‌تازد،

(9) و تويى آن كه عطاى او از منعش بيشتر است،

(10) و تويى كه تمامى آفريده‌ها در (پهنه‌ى) توانگرى او توانگر شدند،

(11) و تويى آن كه چشم داشتى در پاداش از كسى كه به او نعمت داده ندارد،

(12) و تويى آن كه در عقاب كسى كه نافرمانى او نموده از اندازه نمى‌گذرد،

(13) و من اى خدايم! بنده‌ى توام كه به دعا فرمانش دادى پس گفت: تو را اجابت كنم و بسيار تو را يارى نمايم، اى پروردگارم، اينك اين منم، كه به پيشگاهت افتاده،

(14) منم آن كه خطاها پشتش را سنگين نموده، و منم آن كه گناهان عمرش را از بين برده، و منم آن كه به سبب جهل خود تو را نافرمانى كرده، در حالى كه تو از سوى او سزاوار چنين نافرمانى نبوده‌اى،

(15) آيا تو اى خداى من! به آن كه تو را بخواند رحم كننده‌اى تا در دعا مبالغه ورزم؟ و آيا آن كه به (درگاهت) بگريد آمرزنده‌اى تا در گريه سرعت گيرم؟ يا از كسى كه از روى خوارى صورت خود را به خاك ماليده گذشت كننده‌اى؟ يا بى‌نياز كننده‌اى آن كه را كه به درگاهت از روى توكل از فقر خود شكايت كند؟

(16) خداى من! كسى را كه جز تو عطا كننده‌اى نمى‌يابد نااميد مكن، و كسى را كه از تو به واسطه غير تويى بى‌نياز نمى‌شود خوار مكن،

(17) خداى من! پس بر محمد (ص) و خداندانش (ع) درود فرست، و اكنون كه به تو روى آورده‌ام از من روى مگردان، و در حالى كه از تو درخواست نموده‌ام محرومم مساز، و در پيشگاهت ايستاده‌ام دست رد بر پيشانيم مزن،

(18) تويى كه خود را به رحمت توصيف كرده‌اى، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و بر من رحم آور، و تويى كه خود را بخشنده ناميده‌اى، پس مرا ببخش.

(19) البته اى خداى من! مى‌نگرى، از ترست روان شدن اشكم را، و از خوفت طپيدن دلم را، و ضعف و وا رفتن اعضايم را از هيبتت،

(20) تمام اينها از شرمندگى از تو است به خاطر بدى كردارم، و به همين خاطر آوازم از تضرع به درگاهت فرو نشسته، و زبانم از راز و نياز با تو كند گشته،

(21) اى خداى من! ستايش مخصوص تو است، كه چه بسيار عيب را بر من پوشاندى و رسوايم نساختى، و چه بسيار گناه مرا پنهان داشتى و مرا (ميان خلق) مشهور ننمودى، و چه بسيار پليدى بجا آورده‌ام كه پرده‌اش را از من ندريدى، و ناپسندى عيب و عارش را بر گردنم نيفكندى، و زشتى‌هاى آن را بر همسايگانم كه در جستجوى عيبهاى منند و حسودان نعمتت كه در نزد من است آشكار ننمودى،

(22) سپس آن همه خوبى‌ها مرا از گرايش به كارهاى بدى كه از من مى‌دانى باز نداشت!!

(23) پس اى خداى من! نادانتر از من به صلاح كار خود كيست؟ و غافلتر از من به بهره‌ى خويش كيست؟ و چه كسى از من از اصلاح نفس خويش دورتر است آنگاه كه روزيت را به من پرداخت نمودى صرف مى‌كنم در نافرمانيت كه مرا از آن باز داشتى؟ و چه كسى از من در باطل غوطه‌ورتر، و به انجام بدى دليرتر است؟ هنگامى كه ميان دعوت تو دعوت شيطان مى‌ايستم پس دعوت شيطان را نه از روى نادانيم در شناخت او، و نه از روى فراموشى حافظه‌ام مى‌پذيرم؟

(24) و در اين هنگام من باور دارم كه سرانجام دعوتت بهشت، و سرانجام دعوت شيطان آتش جهنم است،

(25) پاك و منزهى تو! چه شگفت‌انگيز است آن چه بر زبان خود گواهى مى‌دهم! و آنچه از كار نهان خود شماره مى‌كنم

(26) و عجيب‌تر از آن بردبارى تو نسبت به من، و درنگ تو در مؤاخذه سريع من است، و اين نه براى گرامى بودن من نزد توست، بلكه از روى مداراى تو با من، و تفضل تو بر من است تا از نافرمانى خشم آور تو باز ايستم، و گناهان خوار كننده‌ام را ترك نمايم، و براى آن است كه در نزد تو گذشتت از من خوشايندتر است از عقوبت من،

(27) و گر نه اى خداى من! گناهانم بيشتر، و آثارم زشت‌تر، و كردارم بدتر، و بى‌باكيم در باطل شديدتر، و بيداريم در هنگام فرمانبرداريت ضعيف‌تر، و آگاهى و مراقبتم از تهديدت كمتر از آن است كه عيبهاى خود را براى تو بشمارم، يا توانائى يادآورى گناهانم را داشته باشم؛

(28) و فقط به خاطر طمع در مهربانى تو خود را به اين سخنان سرزنش مى‌كنم رأفتى كه صلاح كار گناهكاران به آن است، و براى اميد به رحمت تو است كه به آن رهائى گردن خطاكاران است،

(29) خدايا! اين گردن من است كه گناهان آن را در بند كشيده پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و آن را به بخشش خويش آزاد كن، و اين پشت من است كه خطاها آن را سنگين نموده، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و به انعام خود آن را سبك گردان.

(30) اى خداى من! اگر به درگاهت آنقدر گريه كنم تا مژگان چشمانم فرو ريزد، و به آواز بلند ناله كنم تا صدايم قطع گردد، و در پيشگاهت به پا ايستم تا پاهايم ورم كند، و برايت ركوع كنم تا استخوان پشتم از جاى خود بدر رود، و آنقدر تو را سجده كنم تا حدقه‌ى چشمانم بيرون افتد، و خاك زمين بخورم در همه‌ى عمرم، و تا آخر روزگارم آب آلوده به خاكستر بنوشم، و در اثناى اين احوال (همه‌اش) ذكر تو گويم تا زبانم كند شود، آنگاه از روى شرمسارى از تو نگاهم را به آفاق آسمان نيندازم، با اين همه سزاوار پاك شدن يكى از گناهانم نيستم،

(31) و اگر آنگاه كه سزاوار آمرزشت شوم مرا بيامرزى، و هنگامى كه شايسته بخششت شوم مرا ببخشى همانا اين آمرزش و بخشش به خاطر استحقاق من لازم نگشته، و من شايسته بخشايش حتمى تو نيستم، زيرا جزاى من از جانب تو در نسختين بار كه نافرمانى تو كردم آتش بوده، پس اگر مرا عذاب نمايى بر من ستم نكرده‌اى،

(32) اى خداى من! چون مرا در پوشش خود پوشاندى و رسوايم نكرده‌اى، و به كرمت با من مدارا نموده و در عقابم شتاب نكردى، و به فضلت از من درگذشتى و نعمت خود را بر من تغيير ندادى، و احسانت را نزد من تيره نساختى، پس رحم فرما بر زارى طولانى من، و بر شدت بيچارگى من، و بدى ايستادنم.

(33) خدايا! درود فرست بر محمد (ص) و بر خاندانش (ع) و مرا از (ارتكاب) گناهان نگهدار، و به طاعت وادارم فرما، و نيكى بازگشت به سويت را روزيم فرما، و به (آب) توبه پاكم گردان، و به نگهدارى (از گناه) نيرومندم گردان، و به تندرستى اصلاحم را بخواه، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده‌ى بخشش و آزاد شده‌ى رحمتت قرار ده، و برايم ايمنى از خشمت را بنويس، و مرا به آن در دنيا پيش از آخرت بشارت ده، بشارتى كه آن را بشناسم، و در آن نشانه‌اى به من بشناسان كه آشكارش سازم،

(34) كه اين كار بر تو دشوار نيست در برابر توانائيت، و تو را در توانائيت به رنج، و در بردباريت به سختى نمى‌افكند، و در بخشش‌هاى فراوانت كه آيات تو بر آن دلالت دارد تو را سنگينى نمى‌كند، كه همانا تو آن چه بخواهى انجام مى‌دهى، و آن چه اراده نمايى فرمان دهى، كه تو بر هر چيزى توانايى.