دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه جواد فاضل

(1) آنانكه گناه كرده‌اند جز رحمت تو پناهى ندارند

(2) و آنكسان كه در ورطه‌ى اضطراب و اضطرار درمانده‌اند به ياد احسان تو افتند و به اين ياد دل‌انگيز از رنج اضطراب و اضطرار برآيند.

(3) پروردگار من! اين توئى كه از ترس تو گناهكاران ناله برآورند

(4) و توئى كه جانهاى وحشت زده و هراس كرده به نام تو آرامش و اطمينان گيرند. بلا ديدگان به درگاه تو دست توسل برآورند و آنانكه از همه جا و همه كس نوميد بمانند به رحمت بى منتهاى تو اميدوار باشند. تا تو را دارم از تنهائى چه باكم باشد و تا پشتيبان و ياور تو باشى از بيكسى هراسى نيست.

(5) ابرهاى رحمت تو بر همه جا سايه‌ى بركت و مرحمت اندازند و فروغ علم تو ظلمت جهان را بشكافد و زواياى زندگى را روشن بدارد.

(6) اين توئى كه به كائنات روزى بخشى و اين خوان انعام توست كه بى‌نيازان و نيازمندان، درويشان و توانگران، همگان از آن لقمه بردارند و هر كس سهم خويش برد و قسمت خويش گيرد.

(7) اين توئى كه بخشايش تو از كيفر تو بزرگتر باشد و بيش از آن چه عقاب كنى ثواب روا بدارى.

(8) اين توئى كه همواره مهر تو از قهر تو پيشى گيرد و رحمت تو بر غضب غلبه كند.

(9) اين توئى كه بيشتر عطا كنى و كمتر منع فرمائى‌

(10) و توئى كه جهان و جهانيان همه را در سايه‌ى رحمت و مرحمت خود جاى دهى.

(11) اين توئى كه در برابر عطيات خويش پاداش نخواهى‌

(12) و توئى كه گناهكار را بيش از آنچه گناه كرده كيفر ندهى.

(13) و من اكنون اى پروردگار من، در پيشگاه تو به دعا ايستاده‌ام. آن تو بودى كه مرا به عرض دعا و حاجت فرمان داده‌اى و من اينك فرمان تو را اطاعت همى كنم و همى گويم لبيك و سعديك اى خداوند من! اين منم كه با منتهاى عجز و مسكنت به درگاه تو آمده‌ام و خويشتن بر خاك و خار افكنده‌ام،

(14) اين منم كه پشتم در زير بار معاصى خميده شده است. اين منم كه عمر گرانمايه‌ام در راه خطايا و ملاهى به باد رفته است. اين منم كه جاهلانه عصيان تو روا داشته‌ام و نبايد از فرمان تو سر مى‌پيچيدم و گرنه الوهيت تو شايسته‌ى عبادت و اطاعت من بود.

(15) آيا تو اى آفريدگار من، بر مسكنت من ترحم خواهى آورد؟ آيا مرا كه به درگاه تو دست دعا برافراشته‌ام خواهى بخشيد تا من هم بر دعا بيفزايم؟ آيا مغفرت تو نصيب اشكهاى ندامت و حسرت خواهد بود كه تا اشك در ديده دارم به ندامت و حسرت بر خاك بيفشانم؟ آيا بر پيشانى من كه به درگاه تو به خاك مذلت افتاده است دست رحمت خواهى نهاد؟ آيا بيچاره‌اى را كه در پيشگاه تو از بينوائى و بيچارگى خود شكايت كند به چاره خواهى رسانيد و خزانه‌ى لبريز تو فقير درگاه تو را بى‌نياز خواهد ساخت؟

(16) اى پروردگار من! تيره‌بختى را كه جز تو بخشنده و بخشاينده‌اى نمى‌شناسد از پيشگاه خود مران. و آن درمانده‌اى را كه جز دست تو دستگيرى ندارد به درماندگى وامگذار.

(17) خداى من بر محمد و آل محمد رحمت فرست و از من كه روى به سوى تو آورده‌ام روى برمگردان.. به جانب تو راه گرفته‌ام، محرومم مساز. به درگاه تو بر پاى خاسته‌ام، دست رد بر سينه‌ام مكوب و مرا به نوميدى منشان.

(18) اين توئى كه ذات بى‌مانند خويش را به رحمت ستوده‌اى، به روان محمد و آل محمد رحمت فرست و بر من رحمت آر. اين توئى كه نام اقدس و اعلاى خود را بخشاينده گذاشته‌اى‌ پس بر من ببخشاى.

(19) هم اكنون اشكهاى مرا مى‌بينى كه از ترس تو بر چهره‌ام مى‌غلطد و ضربان قلب مرا مى‌شنوى كه در موج خون مى‌تپد. و همى دانى كه دست و پاى من در پيشگاه تو مى‌لرزند.

(20) اى پروردگار من! اين تب و تاب شديد كه بر جان دارم نشانه‌ى روح شرمسار من است. بنده‌ى شرمنده‌اى باشم كه با آلايش گناه به درگاه خداوند خود باز گشته‌ام. ناله‌ى من در گلوى من شكسته و زبان من از عرض معذرت و طلب مغفرت باز ايستاده است.

(21) پروردگار من! تو را سپاس و ستايش كنم كه بر عيبهاى فراوان من پرده‌ى استتار افكنده‌اى و رسوائى من روا نداشته‌اى. چه بسيار گناه شرم‌انگيز از دست و زبان من گذشت كه لطف گناه پوش تو نگذاشت نام من به بدنامى شهره شهر شود. و چه بسيار بدى كه از من ديده‌اى ولى مرحمت تو مصلحت ندانست ديگران هم ببينند و بديهاى مرا به بديها پاسخ گويند. پروردگارا! ما خطابخش و عيب پوش نيستيم، بندگان تو سعى بسيار به كار مى‌برند كه يك عيب در همسايه‌ى خويش بشناسند و آن يك را صد بار به همسايگان ديگر باز گويند و اين تو بودى كه مرا از چشم و گوش كنجكاو و عيبجوى همسايگان پنهان داشته‌اى و مرا كه محسود همگنان باشم رسواى همگنان نساخته‌اى.

(22) بيش از همه گناه كرده بودم و بيش از همه شايسته بودم كه به كيفر گناهانم رسوا شوم. ولى رحمت واسعه‌ى تو از انتقام تو پيشى جست و بر فضايح و قبايح من پرده فرو كشيد.

(23) آه... اى پروردگار من از من گمراهتر كيست. از من غفلت زده‌تر و نادانتر كيست. از من بدبخت‌تر و سيه‌روزتر كيست. آن نعمتهاى گرانمايه كه روزى من ساخته‌اى در راه معاصى و مناهى تو از كف داده‌ام و با دست خويش تيشه بر ريشه‌ى رشد و صلاح خويش فرود آورده‌ام. اين منم كه در منجلاب جهل و غفلت فرو رفته‌ام، زيرا اغواى شيطان را بر دعوت تو برگزيده‌ام و با پاى خود به سوى پرتگاه فنا و فساد دويده‌ام، چشمان من بينا و گوشهاى من شنوا بودند. من مى‌دانستم كه دعوت شيطان مرا از شاهراه صلاح به ضلالت خواهد برد و به بيغوله‌ام خواهد انداخت.

(24) من مى‌دانستم كه دعوت تو به سوى بهشت برين توست و اغواى شيطان به جانب دوزخم راه خواهد نمود. با اين وجود از اهريمن ناپاك پيروى كرده‌ام و دوزخ را بر بهشت رجحان داده‌ام.

(25) واى بر من كه اكنون بر ضد نفس خود شهادت مى‌دهم و به حقايق كردار خويش اعتراف مى‌آورم.‌

(26) اين عجيب است و عجيبتر از اين صبر تو از بازخواست من و اغماض تو از كيفر من است. تو گناهان مرا مى‌ديدى و به جان گناهكار من كيفر نمى‌دادى. و مسلم است كه اين اغضا و اغماض بر كرامت نفس من دليل نيست. من كريم نبودم تا شايسته اغضا و اغماض تو باشم بلكه بزرگى تو و فضل تو و رحمت و مرحمت تو ترا از كيفر من باز مى‌داشت. بزرگى تو مرا كوچكتر و ناچيزتر از آن مى‌دانست كه به عقاب من تعجيل روا دارد و شتابزده سزاى كردار مرا در كنارم گذارد. پروردگارا! تو بيش از آنچه بخواهى كيفر دهى دوست همى دارى ببخشى ولى من چه بگويم كه ديگر از ملاهى و مناهى گوشه‌اى فرو نگذاشته‌ام تا سزاوار گذشت تو باشم.

(27) آنقدر گناه كرده‌ام، آنقدر به قبايح و فضايح پرداخته‌ام، آنقدر در كردارم شناعت به كار برده‌ام، آنقدر به سمت لهو و لهب پيش تاخته‌ام، آنقدر در طاعت و عبادت تو سستى روا داشته‌ام، آنقدر از مواعظ و نصايح تو روى برگردانيده‌ام و آنقدر عيب و نقيصه بر خويشتن گرد آورده‌ام كه نتوانم شمرد.

(28) گناهان من از حد و حساب گذشته است و اين منم كه اكنون بر نفس خويش توبيخ همى دهم و اميد همى دارم كه امواج رحمت تو جان عاصى مرا دريابد و غفران عميم و عظيم تو دستگير من باشد. رافت تو اى خداى رئوف من آرزوى گنهكاران است و رحمت تو دست توانائى است كه مى‌تواند زنجير عذاب را از گردن گمراهان بگشايد.

(29) پروردگارا! اين گردن باريك من است كه به زنجير عقاب كشيده شده، پس به روان مقدس محمد و آل محمد رحمت فرست و زنجير از گردن من بردار. اين پشت خميده‌ى من است كه در زير بار معاصى همى آيد در هم بشكند، خداى من به روان پاك محمد و آل محمد درود فرست و بار معاصى را بر پشت خميده‌ام سبك فرماى و بر من منت گذار.

(30) پروردگارا! اگر آنچنان بگريم كه مژه‌هايم دانه دانه فرو ريزند، اگر آن سان فرياد كشم كه گلوى من از فرياد فرو ماند، اگر تا آنجا به درگاه تو بر پاى بمانم كه پاهايم بخشكد، اگر در برابر عظمت و جلال تو آنقدر به ركوع خم شوم كه مهره‌ى پشتم بشكند، اگر به درگاه تو آنقدر در سجده بمانم كه چشمانم از حدقه بيرون آيند، اگر تا زنده‌ام به جاى نان خاك بخورم و به عوض آب خاكستر بنوشم، و همچنان ذكر تو گويم و به فكر تو باشم باز هم حيا مى‌كنم كه سر به سوى آسمانها بردارم، زيرا مى‌دانم كه هنوز شايسته‌ى مغفرت و عفو تو نيستم، حتى رياضت و رنج من به آن نيارزد كه يك گناه از گناهان بيشمارم در كارنامه‌ى نامه‌ام حذف كند.‌

(31) در آنجا كه لطف عميم تو به فرياد من مى‌رسد و قلم بخشايش تو بر جريده‌ى گناهانم خط مى‌كشد باز هم از بركت لطف عميم و رحمت واسعه‌ى توست و گرنه مرا به مغفرت و گذشت تو استحقاقى نيست. زيرا جزاى من در نخستين بار كه به نكبت گناه آلوده شده‌ام آتش دوزخ بوده است. پروردگار من! اگر به آتشم بسوزانى بر من ستم نكرده‌اى.

(32) مهلتى كه در دنيا به من بخشيده‌اى و پوششى كه بر گناهان رسوا كننده‌ى من كشيده‌اى و حلمى كه در برابر بى‌شرميها و خودسريهاى من روا داشته‌اى و نعمتهائى كه در طول عمر آلوده‌ى من به من ارزانى فرموده‌اى مرا بس باشد. پروردگار من! تو آن آفريدگار بى‌همتاى منى كه گناهان من نعمتهاى تو را از من باز نداشته و مرحمتهاى تو را نسبت به من كم نكرده است. هم اكنون بر تضرع و التماس من رحمت آور و بيچارگى شديد مرا ببين و به روى سياه و موى سپيد من بنگر.

(33) به روان محمود محمد و آل محمد رحمت فرست و مرا از تكرار معاصى باز دار و به طاعت و عبادت خويش بگمار و توفيقم ده تا به درگاه تو لب به استغفار بگشايم و پيشانى مسكنت و مذلت بر خاك بگذارم. پروردگار من! دامن آلوده به گناهم را از بركت توبه و انابت تطهير فرماى و از نعمت عفاف و عصمت برخوردارم ساز و عمر مرا به عافيت فرجام بخش و كام تلخ مرا از شربت مغفرت خويش شيرين كن و بگذار كه دست رحمت تو از بند عذاب و عقاب آزادم سازد و به نام من نامه‌ى امان نويسد و مرا به بخشش و بخشايش تو بشارت دهد. بشارتى كه هر چه زودتر مرا دريابد و من نيز سعادت خويش را در آن بيابم.

(34) خداى من! خواسته‌هاى من بيشمار و دشوار است، اما دلم خوش است كه دشوارى و بيشمارى اين خواسته‌ها براى تو بيشمار و بر تو دشوار نباشد. قدرت تو شكست پذير نيست و خزانه‌ى تو هرگز تهى نگردد، زيرا. انك على كل شيئى قدير.