دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) پروردگارا، اى آنكه گناهكاران به سبب رحمتش، فريادرس مى‌طلبند.

(2) و اى آنكه بيچارگان به ياد احسان او فرياد و زارى مى‌كنند.

(3) و اى آنكه خطاكاران از ترس او با آه و ناله مى‌گريند.

(4) اى آرام دلهاى متوحش سرگردان، اى گشايش دلهاى اندوهگين و شكسته، و اى فريادرس انسانهاى خوار و تنها مانده، اى ياور هر نيازمند رانده شده.

(5) تويى كه به گستره‌ى علم و رحمتت بر همه‌ى موجودات احاطه دارى.

(6) و تويى كه براى هر آفريده‌اى، بهره‌اى در نعمتهايت قرار داده‌اى.

(7) تويى كه بخشش و عفوت از كيفرت برتر است.

(8) تويى كه رحمتت بر غضبت پيشى مى‌گيرد.

(9) و تويى كه بخشش و فضلت از منعت بيشتر است.

(10) تويى كه همه‌ى آفريدگان را از رحمت واسعه‌ى خود، وسعت عطا كرده‌اى (و به همه مخلوقات، بهره‌ى كامل بخشيده‌اى)

(11) تويى كه از عطا و بخشش خود به خلق، پاداش نمى‌خواهى.

(12) و تويى كه در كيفر گناهكاران افراط (زياده‌روى) نمى‌كنى.

(13) و من اى خدا، بنده توام كه او را به دعا امر فرمودى و او لبيك و سعديك گويان اظهار كرد كه اينك منم، اى پروردگار بنده‌اى كه در پيشگاهت به خاك ذلت و عبوديت افتاده.

(14) منم آنكه خطاها بر پشتش بس سنگينى كرده است و منم آنكه عمرش در گناه فانى شده است. و منم آنكه با نادانى تو را نافرمانى كرده در حالى كه تو شايسته‌ى نافرمانى او نبودى.

(15) اكنون، اى خداى من، آيا درباره‌ى كسى كه به درگاهت دعا مى‌كند ترحم خواهى كرد تا بر دعا بيفزايم؟ و آيا آن را كه به درگاهت گريه كند مى‌آمرزى تا بيشتر گريه كنم؟ آيا هر كه را كه با خوارى در پيشگاه با عزتت، روى خود به خاك ذلت بمالد مى‌بخشى؟ و آن كس را كه از فقر و پريشانى خود به حضرتت شكايت مى‌كند و توكل و اعتمادش به تو است بى‌نياز خواهى كرد؟

(16) خدايا كسى را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد نوميد مكن، و كسى را كه از احدى جز تو بى‌نيازى نمى‌طلبد، نوميد و خوار مگردان‌

(17) خدايا پس بر محمد و آل او درود فرست، و از من كه به سوى تو روآورده‌ام روى مگردان، و مرا كه مشتاق و متضرع به درگاه توام از عنايتت محروم مفرما و اكنون كه در پيشگاهت ايستاده‌ام دست رد بر پيشانيم مزن.

(18) تو آنى كه ذات پاك خود را به رحمت، وصف فرموده‌اى، بر محمد و آل او درود فرست، و به من رحم كن، تو آنى كه خود را بخشنده ناميدى، پس مرا ببخش.

(19) اى خداى من، مى‌بينى كه اشك چشمم از ترس تو روان شده است و دلم از بيم عظمتت نگران گرديده و اندامم از بزرگى و عظمتت لرزان شده است‌

(20) همه اينها از شرمندگى از تو است به خاطر رفتار ناپسندم، و از همين‌رو است كه صدايم از زارى و تضرع به درگاهت گرفته و زبانم از راز و نياز با تو كند شده است.

(21) اى خداى من، شكر و سپاس براى تو است كه چه بسيار عيبم را پوشاندى و رسوايم نكردى، و چه فراوان گناهم را پنهان كردى و مشهورم نساختى و چه بسيار زشتيها كه انجام دادم و پرده‌ى مرا ندريدى و طوق زشتى آن را بر گردنم نيفكندى، و بديهاى آن را بر همسايگانم كه در جستجوى عيبهايم هستند و نيز بر حسودانى كه از وجود نعمتهاى تو در نزد من رشگ مى‌برند، آشكار نساختى‌

(22) اما، آن همه خوبيهاى تو من را از انجام كارهاى بدى كه تو از من مى‌دانى بازنداشت!

(23) معبود من، چه كسى از من نادانتر به رشد و رستگارى خود است؟ و چه كسى از من غافلتر از بهره و نيكبختى خود است؟ و چه كسى از من دورتر از اصلاح ذات خود است در حالى كه روزى تو را در راه معصيت تو كه مرا از آن نهى كرده‌اى صرف مى‌كنم؟ و چه كسى از جهت غوطه‌ورى در باطل از من دورتر است؟ و چه كسى از جهت ارتكاب بديها از من سخت‌تر است كه وقتى بين دعوت تو و دعوت شيطان قرار مى‌گيرم دعوت شيطان را- نه از روى نابينايى درشناختم از او و نه از روى فراموشى او- مى‌پذيرم؟

(24) و من هم اكنون باور دارم كه فرجام دعوت تو بهشت و پايان دعوت او آتش است.

(25) پاك و منزهى! چه شگفت‌آور است چيزى كه بر خود گواهى مى‌دهم، و از امور پنهانى خودم مى‌شمارم.

(26) و شگفت‌تر از آن، بردبارى تو درباره‌ى من و درنگ تو از تعجيل در كيفر من است، و اين به خاطر گرامى بودن من نزد تو نيست، بلكه به خاطر مدارا و احسان تو بر من است تا از معصيت خشم‌آور تو خوددارى كنم و از گناهان خواركننده، دست بردارم و نيز به خاطر آن است كه گذشتن تو از من به درگاهت از كيفر من محبوبتر است.

(27) بلكه من، اى پروردگار من، گناهانى بيشتر و آثارى زشت‌تر و در باطل، بى‌باكى شديدتر دارم و هنگام طاعت تو بيداريم كمتر است و براى وعده‌هاى تو، آگاهى و مراقبتم كمتر از آن است كه عيبهاى خود را براى تو بشمارم يا بتوانم گناهانم را به ياد آورم.

(28) و فقط به خاطر طمع در مهربانى تو كه اصلاح كار گناهكاران به آن است، خودم را با اين سخنان توبيخ مى‌كنم و نيز به خاطر اميد به رحمت تو كه نجات خطاكاران به آن است.

(29) پروردگارا، و اين گردن من است كه گناهان، آن را باريك كرده است، پس بر محمد و آل او درود فرست، و با منت خود آن را سبك فرما.

(30) اى خداى من، اگر به درگاهت بگريم تا پلكهاى چشمانم بيفتد و با آواز بلند ناله كنم تا صدايم قطع شود و در پيشگاه تو بايستم تا پاهايم ورم كند، و در برابرت ركوع كنم تا استخوان پشتم از جا درآيد و براى تو سجده كنم تا كاسه‌ى چشمانم بگودى رود و همه‌ى عمرم، خاك زمين بخورم و تا پايان روزگارم آب خاكستر بنوشم و در خلال اينها به ذكر تو مشغول شوم تا زبانم كند شود آنگاه به خاطر شرمندگى، چشم به اطراف آسمان بلند نكنم، با اين كارها هرگز مستوجب از بين رفتن گناهى از گناهانم نمى‌شوم.

(31) و آنگاه كه سزاوار آمرزش تو شوم اگر مرا بيامرزى، و آنگاه كه شايسته‌ى بخشش تو شوم اگر مرا ببخشى، محققا آن بخشش تو از روى استحقاق و شايستگى من واجب نشده است. زيرا، نخستين بار كه تو را معصيت كردم، جزاى من از جانب تو آتش بوده است. از اين رو، اگر مرا كيفر نمايى به من ستم نكرده‌اى.

(32) اى خداى من، و چون مرا با پرده‌ى خود پوشاندى و رسوايم نكردى، و با بخشش خود با من مدارا كردى و در كيفرم شتاب ننمودى و با فضل و احسان خود نسبت به من بردبارى كردى و نعمتت را بر من تغيير ندادى و نيكى‌ات را نزد من تيره نساختى، پس، بر تضرع و زارى طولانى من و شدت فقر و تنگدستى من و بدى جايگاهم رحم كن.

(33) پروردگارا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از گناهان نگهدار، و در طاعت خود بكارم گير، و نيكى بازگشت از گناه را روزى‌ام فرما و به وسيله‌ى توبه پاكم كن، و با عصمت (ملكه‌ى خوددارى از گناه) ياريم ده، و با عافيت و تندرستى كارم را اصلاح نما، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده‌ى بخشش و آزاد شده‌ى رحمتت قرار بده، و برايم ايمنى از خشم و غضبت را بنويس و محتوم كن، و با آن در دنيا پيش از آخرت به من مژده ده مژده‌اى كه آن را بشناسم و در آن علامتى نشانم ده كه آن را هويدا يابم.

(34) به درستى كه اجابت خواسته‌هاى من در برابر رحمت گسترده‌ى تو دشوار نيست. و تو را در قدرت بى‌پايانت و بردبارى فراوانت به زحمت نمى‌افكند، و در بخششهاى فراوانت كه آيات تو بر آن دلالت دارد گران نمى‌افتد. زيرا، تو آنچه مى‌خواهى انجام مى‌دهى و به آنچه اراده كنى حكم مى‌كنى. چونكه بر هر چيز توانايى.