دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) پروردگارا، اى كه گناهكاران تنها به رحمتش نجات خواهند.

(2) و اى كه بيچارگان فقط به ياد او پناه برند.

(3) اى كه خطاكاران از ترسش سيل‌آسا مويه كنند.

(4) اى آرام دل هر ترسيده غريب، و اى غم زداى هر غمگين حزين، اى فريادرس هر تنهاى درمانده، و اى ياور هر نيازمند از همه جا رانده.

(5) تويى كه علم و رحمتت سراسر وجود را فراگرفته.

(6) تويى آن كه براى هر آفريده‌اى در خان نعمتش بهره‌اى جدا ساخته.

(7) تويى كه عفوت بيش از عذاب بود.

(8) تويى كه رحمتت پيش از خشمت قدم نهد.

(9) تويى كه بخششت فزون از منعت باشد.

(10) تويى آن كه تمام آفريده‌ها در حيطه قدرتش گنجد.

(11) تويى كه به هر كه نعمت دهى بهايى نخواهى.

(12) تويى كه در كيفر گناهكار از حد برون نروى.

(13) و من اى خدايم بنده توام كه به دعا فرمانش داده‌اى و او با شور و شوق اجابت نموده است. هان اى پروردگارم، اين منم كه در پيشگاهت به خاك افتاده.

(14) اين منم كه با خطاها پشتم شكسته؛ اين منم كه گناهان، عمرم تباه كرده، و اين منم كه از سر نادانى از فرمانت روى تافته. با آن كه تو هرگز سزاوار عصيان نباشى.

(15) بار خدايا، آيا با هر كه تو را خواند مهربانى تا به دعا پاى فشارم؟ آيا هر كه را به درگاهت زارى كند آمرزى تا در زارى بسى شتاب كنم؟ آيا از كسى كه از سر خشوع رويش به خاك سايد درمى‌گذرى؟ و آيا بى نوايى را كه از روى توكل به سويت از فقر شكوه آرد بى نياز مى‌سازى.

(16) بار خدايا، كسى را بخشنده‌اى جز تو نيايد نااميد برمگردان و كسى را كه بى‌نيازى از جز تو نجويد از درگهت خوار مران.

(17) پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست. و از من روى مگردان كه تو قبله حاجات منى، و محروم منما كه تو همه آرزوى منى. مهر رد بر پيشانيم مزن كه به پيشگاهت آمده‌ام و تو پيش روى منى.

(18) تو همانى كه خويش را به مهربانى و رحمت توصيف كرده‌اى پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به من رحم فرماى، تو خود بخشنده ناميده‌اى پس عفوم نماى.

(19) خداى من، تو خود مى‌بينى از ترست سيل اشكم را، و از خشيت پريشانى دلم را، و از شكوه و جلالت لرزش اعضايم.

(20) اينها همه از سر شرمندگى به درگهت باشد كه پليدى كردارم به بار آورده، و ديگر صدايم از بانگ و ضجه به كوى‌ات خاموش، و زبانم از راز و نياز بازمانده است.

(21) خدايا، ستايش تو را سزد، چه بسيار عيب‌هايم كه پوشاندى و رسوايم نكردى بسا گناهانم پنهان ساختى و شهره آفاقم ننمودى، چقدر زشتكارى‌ها كه مرتكب شدم و پرده آبرويم ندريدى و طوق زشتى و بدنامى به گردنم نينداختى و عيب و عار مرا براى عيب جويانم كه يا همسايه منند و يا به نعمتت به من حسادت مى‌كنند آشكار نساختى.

(22) لكن اين همه گذشت مرا از ارتكاب پليدهايى كه از من سراغ دارى بازنداشت.

(23) پس خداى من چه كسى نادان‌تر از من است به رستگارى‌اش؟ و چه كسى بى خبرتر از من به بهره‌اش؟ چه كسى جدا افتاده‌تر از من است به طلب خير و صلاحش حال آن كه نعمت‌هايى كه به من عطا داشته‌اى همه در راه گناهت تباه كردم؟ چه كسى در گرداب باطل فروافتاده‌تر از من، و در دست آلودن به پليدى استوارتر از من است آن گاه كه بين دعوتت و دعوت شيطان قرار مى‌گيرم و دعوت شيطان را نه از سر بى شناختى و نه از روى فراموشى مى‌پذيرم؟

(24) در صورتى كه يقين دارم كه دعوتت به بهشت منتهى شود و سرانجام دعوت او جهنم بود.

(25) شگفتا: چه تعجب انگيز است آنچه بر زبان خويش گواهى مى‌دهم و اسرار نهانم را به محضرت مى‌شمارم.

(26) تعجب‌آورتر آن است كه تو با من مدارا مى‌كنى و در كيفر من شتاب نمى‌كنى. مى‌دانم اين از سر ارزشم به نزد تو نبود، بلكه از روى بردبارى و كرم تو بر من باشد، بادا كه از گناهان عذاب‌آور بازايستم، و از خطاهاى ذلت بار رهايى يابم، كه تو بخشودن مرا از كيفر كردنم بيشتر دوست دارى.

(27) بار خدايا من گناهكارترين زشتكارترين و بدكاره‌ترينم، و در ارتكاب باطل گستاخ‌ترينم، و به گاه طاعت توجه‌ام از همه ناچيزتر و آگاهى و مراقبتم در برابر تهديدت از همگان كم‌تر از آن است كه عيوب خود را برشمارم، يا به ذكر گناهانم يارا باشم.

(28) تنها با اين نكوهش خود را توبيخ مى‌كنم؛ چون آرزوى رأفتت دارم كه سامان كار گناهكاران بدان بسته است و اميد به رحمتت دارم كه رهايى گردن خطاكاران بدان وابسته است.

(29) بار خدايا، اين گردن من است كه گناهان آن را به بردگى گرفته‌اند پس بر محمد و خاندانش درود فرست و با عفوت آزادش نما؛ و اين پشت من است كه خطاها گران بارش نموده‌اند، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به كرمت سبك بارش ساز.

(30) خداى من، اگر در پيشگاهت چنان بگريم كه پلك‌هاى چشمم بيفتد، و آن سان زارى كنم كه صدايم خاموش گردد و آن قدر به درگاهت بايستم كه پاهايم ورم كند و آن چنان برايت ركوع كنم تا پشتم از هم بگسلد، و به درگاهت چنان سجده آرم كه چشم‌هايم بى‌فروغ گردد و تمام عمرم تنها خاك زمين خورم و تا آخر زندگى‌ام فقط آب خاكسترآلود نوشم و در اين ميان آن قدر ذكر تو گويم تا زبان لال شود و از شرمسارى به درگهت چشم به آفاق آسمان ندوزم. شايسته محو حتى يك گناه از گناهانم نمى‌باشم.

(31) اگر مرا آن گاه كه مشمول آمرزش تو شوم ببخشايى و آن دم كه لايق گذشت تو گردم عفو نمايى، بى گمان اين نه از سر سزاوارى و شايستگى من است؛ زيرا جزايم در قبال اولين گناهم آتش جهنم بود؛ پس اگر عذابم دهى هرگز بر من ستم نكرده‌اى.

(32) خدايا، اكنون كه بر من پرده پنهانى كشيده‌اى و رسوايم نساختى، و با كرمت مهلتم دادى و در عذابم شتاب نكردى و به فضل و احسانت با من مدارا كردى و نعمتت از من نستاندى، وجود و احسانت از من بازنداشتى، پس بر زيادى فغانم و شدت نيازم و بدى حال و روزم رحم نماى.

(33) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا از گناهان نگاه دار، و به طاعتت وادار، سعادت بازگشت به بندگى‌ات روزى‌ام نماى، و با توبه طاهرم فرماى، به حفظ خود توانم ده، و با عافيت مرا به صلاح رسان و به كامم شيرينى عفوت بچشان. مرا برده رها شده عفوت و آزاد گشته رحمتت فرماى. برايم امان نامه‌اى از خشمت بنويس، و به اين امان در دنيا و پيش از مرگ مژده‌ام ده، مژده‌اى كه دركش كنم و و نشانى از آن دريابم.

(34) بى گمان اين كار در برابر توانت بر تو دشوار نباشد و در قبال قدرتت تو را به رنج نيفكند. و در برابر حلم بردبارى‌ات بر تو سخت نبود. و در برابر هداياى بسيارى كه در قرآن وعده داده‌اى بر تو گران نيايد. كه بى گمان آنچه خواهى همان كنى و آنچه اراده نمايى حكم رانى، كه تو بر هر چيز يارا و توانايى.