دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا بود رحمتت هر نفس به خلق گنهكار فرياد رس

(2) هم از ياد احسانت اى كردگار دل بى‌پناهان بگيرد قرار

(3) خطاكار گريان بود بيمناك قرارى به دلهاى لرزان ز باك

(4) شكسته دلان را نوازش توئى به ناكام بى‌كس گشايش توئى همان رانده از هر درى دربدر به سوى تو دارد ره اى مهرور

(5) بود دانش و رحمتت چاره‌گر شود نعمتت سهم بر هر بشر

(6) بود دانش و رحمتت چاره‌گر شود نعمتت سهم بر هر بشر

(7) ز كيفر بود بخششت بيشتر بود بيش مهرت ز خشمت دگر

(8) ز كيفر بود بخششت بيشتر بود بيش مهرت ز خشمت دگر

(9) اگر منع فرمودى از بندگان عطايت كند بيش جبران آن

(10) نه پاداش خواهى چو كردى عطا توانگر توئى خلق عالم گدا

(11) نه پاداش خواهى چو كردى عطا توانگر توئى خلق عالم گدا

(12) گنهكارگان را چو دادى جزا به اندازه دادى نه بر ناروا

(13) خدايا منم بنده‌ى بينوا كه دادى تو فرمان براى دعا چو لبيك گفتم ترا بيمناك فتادم در آن بارگه روى خاك

(14) ز بار گناهست پشتم گران تلف كرده‌ام عمر خود رايگان ترا كردم از جهل عصيانگرى نكردم سزاوار فرمانبرى

(15) رهانى كنونم ز شرمندگى؟ كه خوانم ترا با سرافكندگى ببخشى اگر ديده‌ى اشگبار كند گريه بر درگهت زار زار به رحمت نمايى به سويش نظر؟ چو بر خاك سايد گنهكار سر؟ گر از فقر خود بر درت گفت راز در آن شكوه فرمائيش بى‌نياز؟

(16) بران كس خدايا كه خواند ترا برحمت ز نوميدى‌اش كن رها بران در نهادست روى نياز مكن نااميدش تو اى چاره ساز

(17) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود چو رو بر تو آورده‌ام اين زمان مگردان تو روى از من اى مهربان ترا جويم از جان و دل اى صمد مكوبان تو بر سينه‌ام دست رد چو در پيشگاهت ستادم به پا مگردان تو محروم اين بنده را

(18) چو خود خوانده‌اى خويش را مهربان خطابخش و مشمول عفوم بدان خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود تو خود را خطاپوش ناميده‌اى دل خسته و اشك من ديده‌اى

(19) تو خود را خطاپوش ناميده‌اى دل خسته و اشك من ديده‌اى نواى دل و لرزش دست و پا مرا هست از هيبتت اى خدا

(20) كنون زار و شرمنده و زشت كار تو مى‌بينيم اى خداوندگار زبانم ز بيم تو خاموش ماند كه راز و نيازم فراموش ماند

(21) هم اكنون بگويم سپاس ترا چو رسوا نكردى به خوارى مرا نكردى مرا شهره همگنان نكردى تو رسواى همسايگان تو بخشيديم نعمت بيشمار نكردى عيوب مرا آشكار

(22) ز لطفت شدم هر زمان بهره‌ور ولى ماندم از نفس خود بيخبر

(23) تو نعمت فرستاديم هر زمان كنم در گنهكارگى صرف آن

(24) نه بينى كسى در مسير گناه ز من بيشتر اندر آن پيشگاه بگيرم چو من بر دو راهى قرار سوئى ديو و سوى ديگر كردگار شناسم اگر چند من اهرمن شتابم به دنبال آن راهزن

(25) يقين دارم آن دعوت ديو زشت به دوزخ كشد و ز تو باشد بهشت

(26) شگفت آورى، پاك هستم گواه ازيرا شمارم به نزدت گناه

(27) شگفتى‌تر از آن كه كردى درنگ نگيرى گنهكار مسكين به جنگ نباشد گرامى گنهكار جان خدايا، بود بخششت بيكران مدارا كنى اى خداوندگار كه از زشتكارى شوم شرمسار از اينرو گذشتت بود در نظر ز كيفر كشيدن خوشايندتر

(28) خدايا گناهم بود بيشتر بود زشت و آلوده از من اثر به باطل تهور كنم هر زمان به طاعت نباشم چو فرمانبران گناهان اين بنده شد بيشمار ز كردار بد مانده‌ام شرمسار

(29) نشد نيك زين بنده خوى و منش از آن خويش را مى‌كنم سرزنش طمع بسته به مهربانيت باز كه او بر گنهكار شد چاره ساز در اميد آن رحمت دلنواز كه آزاد سازد گنهكار باز

(30) رها گردنم را كند ز اشتباه كه باريك گرديده است از گناه خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود ز پشتم سبك ساز بار گناه كه هستى تو بر بى‌پناهان پناه

(31) اگر بارم از چشم اشگى چنان كه مژگان بريزد ز طغيان آن كنم ناله بر درگهت اى خدا چنان سخت كز آن ببرد صدا بدرگاهت آنسان بمانم به پا كه آماس گيرد پاها دو تا ركوعى كنم بر درت آنچنان كه پاشد ز پشتم همه مهرگان بدانسان كنم سجده‌ات اى صمد كه چشمانم از حدقه بيرون جهد خورم گر همه عمر من خاك ناب بود شربتم نيز خاكستر آب در اين بين يادت كنم با زبان سرافكنده باشم چو شرمندگان نباشم سزاوار آن پيشگاه مگر محو گردد ز جانم گناه

(32) گر آمرزشت را فرستى جزا نباشم بدو مستحق اى خدا گنه كرد اگر بنده بار نخست همان كيفرش دوزخ قهر تست عذاب ار فرستى نباشد ستم كنون كردى از پرده پوشى كرم

(33) عذاب ار فرستى نباشد ستم كنون كردى از پرده پوشى كرم به فضلت مدارا نمودى به من نگردانده‌اى نعمت خويشتن نكردى به من تيره احسان خويش ترحم روا دار بر اين پريش

(34) خدايا بجان محمد (ص) درود تو بفرست و بر عترتش آنكه بود مرا نيز از معصيت باز دار تضرعگرم، سوى طاعت گمار بفرماى با توبه‌ام رستگار تو با عافيت روبراهم بدار به آمرزشم كام شيرين بدار به عفوت رها سازم اى كردگار به رحمت چو گشتم ز آزادگان عطا كن ز خشمت برات امان بده مژده‌ام از عنايات خويش هم اكنون وز آن پس در آينده بيش چنان مژده‌ام ده كه يابم نشان چو آسان بود بر تو اى مهربان