دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محمد رسولی

(1) بار خدايا! اى آن كه گناهكاران با مهربانى او يارى مى‌جويند!

(2) و اى آن كه درماندگان به ياد احسان و خوبى و نيكوكارى او فرياد و زارى مى‌كنند!

(3) و اى آن كه خطاكاران به خاطر ترس از او، با صداى بلند گريه مى‌كنند!

(4) اى مايه‌ى آرامش هر بى كس و دل گرفته و غمزده و از همه بريده و از وطن دور افتاده! و اى سبب دل گشايى هر اندوهگين دل شكسته! و اى پناه هر خوار شمرده شده‌ى بى كس و تنها مانده! و اى مددكار و بازوى هر نيازمند رانده شده!

(5) تويى آن كسى كه دانش و مهربانيت همه چيز را فراگرفته است،

(6) و تويى آن كه هر آفريده‌اى را در نعمتهاى خودت سهمى قرار داده‌اى.

(7) و تويى آن كس كه گذشت و آمرزشش از عذاب و كيفرش برتر و فزونتر است.

(8) و تويى آن كه مهربانى او پيشاپيش غضبش در حركت است.

(9) و تويى آن كه بخشش او از محروم كردن و راندن و مضايقه كردنش بيشتر است.

(10) و تويى آن كه همه‌ى آفريده شدگان در فراخى نعمت او به آسايش و خوشى به سر مى‌برند.

(11) و تويى آن كسى كه به ديگرى بخشش كند، در مقابل آن از او چشمداشت پاداش ندارد.

(12) و تويى آن كه در كيفر و گوشمالى آن كسى كه به او نافرمانى كرده از اندازه نمى‌گذرد.

(13) و من، اى خداى من! آن بنده‌ى تو هستم كه او را به دعا كرن امر فرمودى؛ گفت: به فرمان تو هستم و در اجراى امرت آماده‌ام!اى خدا! اين منم كه در پيش تو به زمين افتاده‌ام.

(14) منم آن كسى كه بار لغزشها و خطاها بر پشت او سنگينى مى‌كند. منم آن كسى كه گناهان، عمر و دوران زندگانيش را سپرى كرده و به پايان برده است. منم آن كسى كه با جهل و نادانيش تو را نافرمانى كرده در حالى كه تو سزاوار نافرمانى از او نبود!

(15) اى خداى من! آيا تو به هر كسى كه تو را بخواند رحم كننده هستى تا دعاى بيشتر كنم؟ يا تو هر كسى را كه پيش تو گريه كند آمرزنده هستى تا گريه‌ى زيادى را سر دهم؟ آيا تو كسى را كه روى خوارى براى تو بر خاك بمالد مى‌بخشى؟ يا تو هر كسى را كه با توكل به تو از فقر و ندارى و بى نوايى‌اش به تو شكايت كند بى‌نياز كننده هستى؟

(16) خداى من! كسى را جز تو بخشش كننده‌اى پيدا نمى‌كند نااميدش مكن. و كسى را كه به غير تو از تو بى‌نياز نمى‌شود خوارش مگردان.

(17) خداى من! بر محمد و آل محمد درود و رحمت فرست، و از من روى برنگردان در حالى كه من به تو روى آورده‌ام، و نااميدم نكن در حالى كه به سوى تو آمده‌ام. و مرا بدون روا كردن حاجت و دادن خواسته‌ام برمگردان در حالى كه در پيشگاهت ايستاده‌ام.

(18) تويى آن كه خود را با مهربانى و رحمت وصف كرده و شناسانده‌اى. پس بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و به من رحم كن. و تويى آن كه خودت را با گذشت و آمرزش نام بردى؛ پس، از من درگذر!

(19) اى خداى من! روان شدن اشكم را از ترست، و لرزيدن دلم را از ابهتت، و شل شدن اندامهايم را از شكوه و عظمتت مى‌بينى.

(20) همه‌ى اينها به جهت شرمندگى از تو براى كار و كردار بد و ناپسندم است، و به همين جهت است كه فرياد زاريم به سوى تو فروكش كرده و زبانم از راز و نياز با تو كند شده است.

(21) اى خداى من! پس تو را سپاس، كه چه قدر عيب و زشتى را بر من پرده‌پوشى كرده و شناخته شده و انگشت نمايم نكردى. و چقدر زشتيها و پليدها را دست زدم كه از من پرده درى نكرده و طوق زشتى و رسوايى آن را به گردنم نينداختى؛ و بديهاى آن را براى كسانى از همسايگانم كه پى زشتيهاى من مى‌گردند و براى حسد ورزان نعمتهايى كه به من داده‌اى آشكار نكردى.

(22) اما آن همه لطف و بزرگوارى كه تو كردى، مرا از رفتن به دنبال زشتيهايى كه از من مى‌دانى بازنداشت.

(23) پس اى خداى من! چه كسى به رستگارى خود از من نادانتر است؟! و چه كسى از شانس و بهره‌ى خود غافل‌تر است؟ و چه كسى از خودسازى و اصلاح نفسش از من دورتر است، در حالى كه من آن روزى را كه تو به من داده‌اى در راه نافرمانيت- كه مرا از آن بازداشته‌اى- خرج مى‌كنم؟! كيست كه از من بيشتر در باطل و پوچى فرورفته است؟ و چه كسى در اقدام به زشتى از من سخت‌تر است؟ در حالى كه وقتى من ميان دعوت تو و دعوت شيطان قرار مى‌گيرم دعوت شيطان را پيروى مى‌كنم، آن هم نه از روى اين كه او را نشناخته و نابينا باشم و يا او و فريبكاريهاى او را فراموش كرده باشم.

(24) و در حالى من باور دارم كه سرانجام دعوت تو به سوى بهشت و عاقبت دعوت او به سوى آتش است.

(25) تو پاك و منزهى! چقدر شگفت‌انگيز است كه من بر عليه نفس خودم گواهى مى‌دهم، و از سر و پنهانى كارم شمارش مى‌نمايم!

(26) و از آن شگفت آورتر، مهلت دادن تو به من و انتظار داشتن اصلاح من و تأخير در كيفر رساندن فورى من است، و اين نه به جهت ارزش و احترام من در پيش تو است، بلكه به جهت سهل گيرى و مدارا و بزرگوارى و خوبى تو بر من است تا از نافرمانى به تو كه خشم‌آور است بازگردم.و از بدكاريهايم كه بى ارزش كننده و پوسيده كننده است، كنده شوم. و براى اين است كه گذشت تو از من پيش تو از كيفر و عذاب من محبوبتر و خوشايندتر است.

(27) اى خداى من! گناهان من بيشتر و آثارم زشت‌تر، و كارهايم رسواتر است، و من در افتادن به باطل، بى‌باكتر و آگاهى‌ام در هنگام طاعت تو ضعيف‌تر و كمتر، و بيدارى و مواظبتم به تهديد و ترساندن تو كمتر از آن است كه زشتى‌هاى خود را براى تو بشمارم و يا بتوانم گناهانم را يادآور شوم.

(28) و همانا من با اين سخنان كه خودم را ملامت و سرزنش مى‌كنم به جهت اين است كه در مهربانى تو كه صلاح كار گناهكاران با آن است چشم طمع داشته و به رحمت تو كه رهايى گردن خطاكاران با آن است اميدوارم.

(29) بار خدايا! اين گردن من است كه بار گناهان، باريكش كرده است! پس بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و با گذشت خودت گردنم را آزاد كن. و اين پشت من است كه خطاكاريها و اشتباهها بر آن سنگينى كرده (و آن را خميده) است، پس بر محمد و آل محمد درود و رحمت بفرست، و با فضل و احسان خودت از آن سنگينى كم كن!

(30) اى خداى من! اگر پيش تو گريه كنم تا پلكهاى دو چشمم بريزند، و ناله و فرياد كنم تا صدايم بريده شود، و در خدمت تو بايستم تا دو پايم آبله زند، و براى تو ركوع كنم تا استخوان گردنم كنده شود، و براى تو سجده كنم تا دو چشمم از كاسه بيرون افتد، و همه‌ى عمرم خاك زمين بخورم، و تا پايان زندگانيم آب خاكستر بخورم، و در اين مدت ذكر تو را گويم تا زبانم كند شود، و نگاهم را از شرمندگى تو به كرانه‌هاى آسمان بلند نكنم، با همه اين كارها سزاوار پاك كردن گناهى از گناهانم نمى‌شوم.

(31) و اگر مرا بيامرزى آنگاه كه سزاوار آمرزش تو باشم، و از من درگذرى آنگاه كه شايسته‌ى گذشت تو باشم، آن عفو و آمرزشت نه به جهت اين است كه من شايسته‌ام و نه براى اين است كه من اهل آن آمرزش باشم؛ زيرا سزاى من از تو در اولين بار كه تو را نافرمانى كردم آتش بود، كه اگر مرا عذاب و كيفر كنى به من ستم نكرده‌اى.

(32) خداى من! پس وقتى مرا با پرده خودت پوشاندى و رسوايم نكردى، و با احسان و بزرگواريت با من ساختى و براى من سهل گرفتى، و با شتاب، مرا كيفر نكردى، و با بخشش خودت از من درگذشتى و بردبارى نمودى، و نعمت خود را بر من تغيير ندادى، و احسان خود را به من تيره نساختى، پس بر زارى طولانى من، و بر سختى بى چيزى و نيازمندى من، و جايگاه بد من رحم كن!

(33) بار خدايا! بر محمد و آل محمد درود و رحمت فرست، و مرا از نافرمانيها و گناهان بازدار. به فرمانبرى وادار نما. و بازگشت خوب را براى من روزى كن. و مرا با توبه، پاك گردان. و با نگهدارى از لغزش، ياريم كن. و با سلامت و تندرستى، كارسازم باش. و شيرينى آمرزش را بر من بچشان. و مرا رها شده‌ى گذشت خودت قرار ده. و آزاد شده‌ى مهربانيت بساز، و امانى از ناخشنودى و خشمت برايم بنويس. و با اين امان، مژده‌اى در دنيا پيش از آخرت به من بده. مژده‌اى كه آن را بدانم و بشناسم، و در آن، برايم نشانه‌اى بنمايان كه آن را دريابم.

(34) كه روا ساختن اين خواسته‌ها در مقابل تواناييت براى تو سخت نبوده و در برابر قدرتت براى تو دشوار نيست. و در مقابل حلم و بردبارى تو خسته كننده نبوده و در برابر بخششهاى بزرگ تو كه آيه‌هاى تو بر آن دلالت دارند براى تو سنگين نيست. كه تو آنچه را كه بخواهى انجام مى‌دهى و آنچه را كه اراده كنى اجرا مى‌كنى؛ زيرا تو بر هر چيز توانايى.