دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، اى آن كه گناهكاران از رحمت تو يارى خواهند.

(2) اى آن كه درماندگان به يادكرد احسان تو امان جويند.

(3) اى آن كه خطاپيشگان از بيم تو با فرياد بگريند.

(4) اى مونس مردم گريزان دور از ديار. اى غمگسار غم‌زدگان و شكسته‌دلان. اى فريادرس بى‌كسان بى‌ياور. اى ياور نيازمندان رانده شده.

(5) تويى كه رحمت و دانشت در همه جا فراگير است.

(6) تويى كه هر آفريده را از نعمت خود بهره‌مند كرده‌اى.

(7) تويى كه بيش از آنچه كيفر مى‌دهى، در مى‌گذرى.

(8) تويى كه پيش از به خشم آمدن، مهر مى‌ورزى.

(9) تويى كه افزون بر آنچه باز مى‌دارى، مى‌بخشى.

(10) تويى كه آفريدگان همه از رحمتت گشايش مى‌يابند.

(11) تويى كه چون كسى را نعمتى ببخشى، پاداشى از او نخواهى.

(12) تويى كه در كيفر دادن سركشان، اندازه نگه مى‌دارى.

(13) و من، اى معبود من، بنده‌ى تو هستم كه به دعا فرمانش داده‌اى؛ پس مى‌گويد: لبيك و سعديك. اينك اين منم، اى پروردگار من، افتاده بر درگاه تو.

(14) اين منم كه بار گناهان بر پشتم سنگينى مى‌كند. اين منم كه عمرم را در گناه به سر آوردم. اين منم كه از روى نادانى نافرمانى‌ات كردم؛ حال آن كه اين گستاخى در حق تو روا نبود.

(15) اى معبود من، آيا بر كسى كه مى‌خواندت رحمت مى‌آورى تا من در خواندن تو سخت بكوشم؟ آيا آن كسى را كه به درگاهت زار مى‌گريد مى‌آمرزى تا من نيز اكنون به گريه آغازم؟ آيا از كسى كه به خوارى چهره بر خاك درت مى‌سايد در مى گذرى؟ آيا كسى را كه از بينوائى خود پيش تو گله مى‌كند و تنها به تو اميد بسته است، بى‌نياز مى‌سازى؟

(16) اى خداى من، آن را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد، نوميد مگردان، و آن را كه جز از تو، از هيچ كس ديگر بى‌نيازى نخواهد، وامگذار.

(17) اى خداى من، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و از من روى مگردان كه من رو به سوى تو آورده‌ام، و از رحمت خود بى‌نصيبم مكن كه دل به اميد تو بسته‌ام، و دست رد بر سينه‌ام مزن كه بر درگهت به خدمت ايستاده‌ام؛

(18) تويى كه خود را به رحمت ستوده‌اى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و بر من رحمت آور. و تويى كه خود را بخشنده ناميده‌اى، پس گناهم را ببخشاى.

(19) اى معبود من، مى‌بينى كه چگونه از ترس تو اشكم روان است و قلبم از بيم تو پريشان، و اندامم از شكوه تو لرزان.

(20) و اين همه، براى آن است كه من از كردار بد خود شرمنده‌ام، و از بس به درگاه تو ناليده‌ام، صدايم بند آمده، زبانم يارى نمى‌كند كه با تو به راز و نياز سخن گويم.

(21) پس، اى معبود من، ستايش براى توست. چه بسار عيب‌ها كه از من پوشيده‌اى و رسوايم نكرده‌اى، و چه بسيار گناهان مرا كه نهان داشته‌اى و بدانها شهرتم نداده‌اى، و چه بسيار آلودگى‌ها كه بدانها آلوده گشته‌ام و تو از آنها پرده برنگرفته‌اى و نشان بدنامى بر گردنم نيفكنده‌اى و زشتى‌هاى آن آلودگى‌ها را بر همسايگان عيب‌جوى من و رشكبران نعمتى كه به من داده‌اى، آشكار نساخته‌اى.

(22) آنگاه، اين همه، مرا از ادامه‌ى آن كارهاى ناپسند كه خود مى‌دانى باز نداشت.

(23) حال اى معبود من، چه كسى به رستگارى خويش از من نادان‌تر، و به نصيب خود از من غافل‌تر، و به سامان‌بخشى نفس اماره از من بى‌اعتناتر است كه آن روزى ارزانى شده‌ات را خرج گناهى مى‌كنم كه مرا از آن برحذر داشته‌اى؟ و چه كسى بيش از من در گرداب باطل غوطه‌ور و به زشتكارى گراينده‌تر است كه چون بر سر دو راهى دعوت تو و فراخوان شيطان مى‌ايستم، با ديده‌ى باز و آگاهانه در پى دعوت شيطان مى‌روم، بى‌آن كه دشمنى او با خودم را فراموش كرده باشم؟

(24) و در هر حال، يقين دارم كه سرانجام دعوت تو بهشت است، و فرجام دعوت او دوزخ.

(25) پاك و منزهى تو. چه شگفت‌آور است كه من به زيان خود گواهى مى‌دهم و كارهاى نهان خود را بر مى‌شمارم.

(26) و شگفت‌آورتر از اين، بردبارى توست درباره‌ى من، و درنگ توست در زود عقاب كردن من؛ و اين، نه از آن روست كه من پيش تو آبرو و عزتى دارم، بلكه تنها مداراى توست با من و فزون‌بخشى تو بر من، تا از آن نافرمانى كه تو را به خشم آورد، پيشگيرى كنم، و از آن گناهان كه فرسوده‌ام سازد، دست بردارم؛ و هم از آن روست كه تو بخشودن گناه مرا از عقوبت كردنم به سبب آن، دوست‌تر دارى.

(27) اى معبود من، گناهم بيش‌تر، و آنچه از من بر جاى مانده زشت‌تر، و كردارم بدتر است. در گرايش به باطل بى‌باك‌ترم، و در فرمانبردارى از تو بيدارى‌ام ناچيزتر است، و در برابر هشدارهاى تو آگاهى و مراقبتم كم‌تر؛ چنانكه در شمارش كاستى‌هاى خويش در مى‌مانم و از يادآورى گناهان خود ناتوانم.

(28) بدين كلمات، خويشتن را سرزنش مى‌كنم؛ زيرا به مهربانى تو كه سامان كار گنهكاران بسته بدان است، اميدوارم، و به رحمت تو كه وسيله‌ى آزاد كردن خطاپيشگان است، دل بسته‌ام.

(29) خدايا، اين گردن من است كه گناهان آن را در حلقه‌ى بندگى درآورده‌اند؛ پس، بر محمد و خاندانش درود فرست و با بخشايش خود رهايش گردان. و اين پشت من است كه زير بار خطاها دو تا گرديده؛ پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به فضل خود از بار خطاهايم بكاه.

(30) اى معبود من، اگر چندان بگريم كه مژگانم فرو ريزد، و چندان زارى كنم كه صدايم بگيرد، و چندان بر درگاهت بايستم كه پاهايم آماس كند، و چندان پيش تو كمر خم كنم كه استخوان‌هاى پشتم به درآيد، و چندان به سجده روم كه چشمانم از چشمخانه بيرون شود، و در همه‌ى عمر جز خاك زمين نخورم، و پيوسته تا واپسين روز آب خاكستر نوشم، و در اين ميان، چندان نام تو بر زبان آورم كه از گفتن بازمانم و آنگاه از شرم تو چشم به آسمان برندارم، باز هم سزاوار آن نخواهم بود كه حتى يك گناه از گناهانم را بيامرزى.

(31) اگر آنگاه كه شايسته‌ى آمرزش تو شوم، مرا بيامرزى، و آنگاه كه سزاوار بخشايش تو گردم، ببخشايى، همانا اين آمرزش و بخشايش نه از آن روست كه من در خور آنم؛ زيرا سزاى من، آنگاه كه نافرمانى تو كردم، آتش بود. پس اگر عذابم كنى، بر من ستم نورزيده‌اى.

(32) معبود من، اكنون كه بر گناهم پرده افكنده‌اى و رسوايم نساخته‌اى و به كرم خود با من مدارا نموده‌اى و در كيفر كردنم شتاب نكرده‌اى و به لطف خود با من بردبار بوده‌اى و نعمت خود را دگرگون و زلال احسان خويش را تيره نگردانده‌اى، بر زارى‌هاى دراز و بيچارگى‌هاى سخت و بدحالى‌هاى من رحمت آور.

(33) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا از گناهان در امان دار، و به فرمانبردارى خود وادار، و توفيقم ده كه به نيكى از بيراهه‌ى معصيت به راه طاعت بازگردم. با آب توبه پاك ساز و يارى‌ام ده كه گناه نكنم، و به تندرستى حال و روزم را بهتر كنم، و شيرينى آمرزشت را به من بچشان، و مرا آزاد كرده‌ى بخشايش و رحمت خود گردان، و از خشم خود براى من امان‌نامه‌اى بنويس، و از مژده‌ى اين نعمت‌ها در اين جهان، پيش از رفتن به آن جهان، شادمانم ساز؛ مژده‌اى كه آن را بشناسم؛ و براى من در آن نشانه‌اى بگذار كه به آن آگاه شوم.

(34) اين خواسته ها، بيش از تو توان تو نباشد، و با وجود قدرت و بردبارى‌ات، بر تو دشوار نيايد، و با آن بخشش‌هاى بزرگ كه آيات قرآنت دليل بر آنهاست، تو را به سختى نيندازد، كه تو هر چه خواهى، همان كنى، و هر چه اراده كنى، به همان فرمان دهى. و تو بر هر كارى توانايى.