دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) بارالها، اى كه گنهكاران از رحمت تو فريادرسى مى‌طلبند.

(2) و اى كه درماندگان به ياد احسان تو پناه مى‌برند.

(3) و اى كه خطاپيشگان از بيم تو شيون مى‌كنند.

(4) اى همدم هر تنهاى دلتنگ بى كس، و اى غمزداى هر گرفتار غمزده، و اى فريادرس هر بى ياور تنها مانده، و اى بازوى هر نيازمند رانده شده.

(5) تويى آن كه رحمت و دانشت همه چيز را فرا گرفته.

(6) و تويى آن كه براى هر آفريده‌اى در نعمت‌هايت سهمى نهاده‌اى.

(7) و تويى آن كه عفو و گذشتت بالاتر از كيفر توست.

(8) و تويى آن كه رحمتت پيشاپيش خشمت در حركت است.

(9) و تويى آن كه عطا و بخششت بيش از منع توست.

(10) و تويى آن كه همه آفريدگان در فضاى رحمت گسترده‌ات گنجيده‌اند.

(11) و تويى آن كه انتظار پاداش از كسى كه به او عطا كرده‌اى ندارى.

(12) و تويى آن كه در كيفر كسى كه نافرمانيت كرده از حد نمى‌گذرى.

(13) و من- اى خداى من- همان بنده تو هستم كه او را امر به دعا كردى و گفت: «بله، بله گوش به فرمانم»، اينك اين منم- اى پروردگار من- كه در پيشگاه تو (به خاك) افتاده‌ام.

(14) من همانم كه خطاها پشتش را كمان كرده، و من همانم كه گناهان عمرش را به باد داده، و من همانم كه از روى نادانى تو را نافرمانى كرده و تو شايسته نافرمانى او نبودى.

(15) آيا تو- اى خداى من- به دعا كننده‌ات رحم مى‌كنى تا من هر چه بيشتر دعا كنم؟ يا گريه كننده‌ات را مى‌آمرزى تا در گريستن شتاب ورزم؟ يا از كسى كه روى خود را از سر ذلت بر خاك نهاده در مى‌گذرى؟ يا كسى را كه از روى توكل به درگاهت از نياز خود ناليده بى نياز مى‌سازى؟

(16) خدايا، كسى را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد نوميد مساز، و كسى را كه جز تو از هيچ كس بى نيازى نمى‌طلبد بى يارى مگذار.

(17) خدايا، پس بر محمد و آل او درود فرست، و از من كه به تو روى آورده‌ام روى مگردان، و مرا كه به رغبت ورزيده‌ام محروم مساز، و با من كه در پيشگاهت ايستاده‌ام با رد و راندن مواجه مشو.

(18) تويى آن كه خود را به رحمت وصف كرده‌اى، پس بر محمد و آل او درود فرست و بر من ترحم كن. و تويى كه خود را بخشاينده ناميده‌اى پس از من درگذر.

(19) خدايا، تو ريزش اشك مرا از ترس خود، و تپش قلبم را از بيم خود ، و سستى و لرزه اعضايم را از هيبت خود مى‌بينى

(20) همه اينها از روى شرمى است كه از رفتار ناپسند خود دارم، و از همين روست كه صدايم از ناله به درگاهت گرفته، و زبانم از راز و نياز با تو بند آمده.

(21) خدايا، ستايش تو را كه چه بسيار عيب‌هايى كه بر من پوشاندى و رسوايم نكردى، و چه بسيار گناهانى كه بر آنها سرپوش نهادى و مرا انگشت نما نساختى، و چه بسيار آلودگى‌ها كه بجا آوردم و پرده آنها را بر من ندريدى، و طوق عار ناخوشايند آن را بر گردنم نياويختى، و زشتى‌هاى آن را در نظر همسايگانى كه در جستجوى عيب‌هاى منند، و كسانى كه به نعمت‌هايى كه در اختيارم نهاده‌اى رشك مى‌برند آشكار ننمودى.

(22) اما اين همه عنايت مرا از رفتن به سوى آن همه رفتار ناپسند كه از من سراغ دارى باز نداشت!

(23) پس- اى خداى من- چه كسى به رشد و صلاح خود نادان‌تر از من؟ و چه كسى از بهره خود غافل‌تر از من؟ و چه كسى از صلاح انديشى خويش دورتر از من آن گاه كه آنچه از روزيت را كه بر من روان ساخته‌اى در نافرمانى تو كه از آن نهى فرموده‌اى هزينه مى‌كنم؟ و چه كس در باطل فرورفته‌تر و بر اعمال زشت گستاخ‌تر از من كه وقتى ميان دعوت تو و دعوت شيطان قرار مى‌گيرم دعوت او را دنبال مى‌كنم با آنكه در شناخت او كور نيستم و بدى‌هاى او را فراموش نكرده‌ام!

(24) و من در همان حال مى‌دانم كه فرجام دعوت تو به سوى بهشت است، و پايان دعوت او به سوى دوزخ.

(25) تو منزهى! شگفتا از اين گواهى كه بر خود مى‌دهم، و اسرار خود را بر مى‌شمرم!

(26) و شگفت‌تر از آن بردبارى تو با من، و درنگ تو از شتاب در كيفر من است! و اين بردبارى و درنگ نه براى گرامى بودن من نزد توست، بلكه از روى مداراى تو با من و فضل و بخشش تو بر من است تا از نافرمانى خشم‌آور تو باز ايستم، و از گناهان فرساينده خود دست كشم، و از آن روست كه بخشايش من نزد تو محبوب‌تر از كيفر من است.

(27) بلكه من- اى خداى من- گنهكارتر، و زشت آثارتر و بدكارتر، و در انجام باطل گستاخ‌تر، و هنگام طاعتت نابيدارتر، و نسبت به تهديدهايت كم هشيارتر و نامراقبت از آنم كه بخواهم عيب‌هايم را برايت بشمارم، يا بتوانم گناهانم را يك به يك ياد كنم.

(28) و تنها از اين رو خود را به اين امور سرزنش مى‌كنم كه طمع به رأفت تو دارم، رأفتى كه بدان سبب كار گنهكاران سامان يابد؛ و اميد به مهر تو دارم، مهرى كه به سبب آن گردن خطاكاران (از بند آتش دوزخ) آزاد گردد.

(29) خدايا، و اين گردن من است كه گناهان آن را به بند كشيده، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به عفو خود آن را آزاد كن؛ و اين پشت من است كه بار خطاها آن را سنگين نموده، پس بر محمد و آل او درود فرست، و به من و بخشش خود آن را سبك ساز.

(30) خدايا، اگر چندان به درگاهت بگريم تا پلك تا پاهايم ورم كند، و آنقدر شيون كنم تا صدايم قطع شود، و به پيشگاهت بايستم تا پاهايم ورم كند، و برايت به ركوع خم شوم تا استخوان پشتم از جا بدر رود، و برايت سجده كنم تا كاسه چشمهايم به گودى رود، و همه عمرم خاك زمين بخورم، و تا پايان روزگارم آب تيره و آلوده بنوشم، و در اين مدت آنقدر نام تو را ببرم تا زبانم از كار بيفتد، آن گاه از روى شرمندگى از تو چشم به آفاق آسمان برندارم، باز هم با همه اينها مستحق محو يك گناه از گناهان خود نخواهم بود.

(31) و اگر مرا بيامرزى آن گاه كه (به ظاهر) مستوجب آمرزشت باشم، و از من چشم بپوشى آن گاه كه (به ظاهر) مستحق چشم پوشيت شده‌ام، باز هم اين آمرزش و چشم پوشى نه به استحقاق برايم لازم گشته، و نه من شايسته آن به سزاواريم، زيرا كيفر من در نخستين گناهى كه كردم آتش بوده است، پس اگر مرا عذاب كنى ستمكار به من نباشى.

(32) خدايا، حال كه مرا به پرده (عفو) خود پوشاندى و رسوا نساختى، و به كرم خود با من مدارا كردى و در كيفرم شتاب ننمودى، و به فضل و بخششت با من بردبارى كردى و نعمتت را بر من تغيير ندادى، و احسانت به مرا تيره نساختى، پس به طول گريه و زارى و شدت نياز و جايگاه بدم رحم كن.

(33) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از گناهان نگاه دار، و در طاعت خود به كار گير، و بازگشت نيكو به درگاهت را روزى كن، و با تو به پاك ساز، و با نگهدارى از گناه تأييد فرما، و با تندرستى به صلاح آر، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا آزاد شده عفو خود و رها شده مهر خويش قرار ده، و برايم خط امانى از خشم خويش بنگار، و مرا به اين امان در همين دنيا پيش از آخرت مژده ده، مژده‌اى كه آن را بشناسيم، و مرا در آن باره نشانه‌اى ده كه به خوبى آن را دريابم.

(34) زيرا كه اينها در قبال توانايى گسترده‌ات بر تو دشوار نيست، و تو را با وجود قدرتت به رنج نيفكند، و با وجود صبر و مدارايت به زحمت نيندازد، و با وجود بخشش‌هاى فراوانت كه آيات تو بر آن دلالت دارد بر تو گران نباشد، كه تو هر كارى بخواهى انجام مى‌دهى، و هر حكمى اراده كنى صادر مى‌كنى، همانا تو بر هر چيز توانايى.