دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) بار خدايا، اى كه گناهكاران به اميد رحمت تو به فريادرسيت مى‌خوانند.

(2) اى خداوندى كه بيچارگان در پناه احسان تو مى‌آرامند.

(3) اى خداوندى كه خطاكاران از خوف تو مى‌نالند و مى‌گريند.

(4) اى انيس آزردگان دور از خان و مان. اى غمزده‌اى اندوهگنان و شكسته دلان. اى فريادرس خوارشدگان و بى‌كسان. اى ياور نيازمندان و رانده‌شدگان.

(5) تويى كه رحمت تو و علم تو همه چيز را در بر گرفته است.

(6) تويى كه از نعمتهاى خويش هر آفريده را بهره‌اى داده‌اى.

(7) تويى كه عفوت را از عقابت بيشى است.

(8) تويى كه رحمتت را بر غضب پيشى است.

(9) تويى كه عطاى تو بيشتر از منع توست.

(10) تويى كه همه آفريدگان در حيطه قدرت تو جاى دارند.

(11) تويى كه چون كسى را نعمتى ارزانى دارى، پاداشى از او نجويى.

(12) تويى كه چون عصيانگرى را عقوبت كنى، راه افراط نپويى.

(13) و من از پروردگار من بنده‌ى تو هستم، بنده‌اى كه به دعايش فرمان داده‌اى و او دست انابت به درگاه تو برداشته است، گويد: لبيك و سعديك. اين منم اى پروردگار من بر پيشگاهت افتاده.

(14) اين منم كه بار گناهانم بر پشتم سنگينى مى‌كند و گناهان عمرم را تباه ساخته است. اين منم كه از روى جهالت تو را عصيان كرده‌ام در حالى كه تو سزاوار عصيان من نبودى.

(15) آيا تو اى خداوند، بر كسى كه به درگاهت دست به دعا بردارد رحمت مى‌آورى، تا من در دعا مبالغت ورزم آيا تو اى خداوند، كسى را كه به درگاهت اشك ريزد مى‌آمرزى، تا من به اشكبارى شتابم آيا تو اى خداوند، كسى را كه به خوارى روى بر خاك درت نهد مى‌بخشايى؟ آيا تو اى خداوند كسى را كه شكايت بينوايى خويش به درگاه تو آرد در حالى كه به تو توكل كرده است بى‌نياز مى‌سازى؟

(16) اى خداوند، آن را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد نوميد مكن، و آن را كه جز تو از ديگرى بى‌نيازى نجويد فرومگذار.

(17) اى خداوند، بر محمد و خاندان او درود بفرست و از من اعراض مكن كه روى به تو آورده‌ام، و مرا محروم مدار كه دل به تو سپرده‌ام، و دست رد به رويم مزن كه بر درگاهت ايستاده‌ام.

(18) تويى كه خود را به رحمت وصف كرده‌اى، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و بر من رحمت آور. تويى كه خود رابخشنده ناميده‌اى، پس گناهان من بر من ببخشاى.

(19) بار خدايا، مى‌بينى كه چسان از خوف تو سرشكم روان است. چسان از خشيت تو دلم لرزان است. چسان از هيبت تو اعضايم در هم شكسته است.

(20) چگونه چنين نباشم كه از كردارهاى ناپسند خود شرمنده‌ام و آوازم به تضرع برنمى‌آيد و زبانم نمى‌جنبد كه آهسته آهسته راز و نياز كنم.

(21) اى خداوند من، حمد باد تو را، بسا پرده بر عيبهاى من كشيده‌اى و رسوايم نساخته‌اى، بسا گناهان من نهان داشته‌اى و مرا شهره شهر نكرده‌اى، بسا آلودگيها كه مرا هست و تواش فاش نساخته‌اى و نشان بدنامى به گردنم نياويخته‌اى و از همسايگان من، عيبجويان مرا و كسانى را كه بر نعمتى كه بر من عنايت كرده‌اى حسد مى‌برند از عيب و عار من آگاه نكرده‌اى.

(22) اين همه مرا از آن باز نداشت كه از ادامت اعمال ناپسند خود- كه تو بر آنها آگاهى- ندامت جويم.

(23) پس اى خداوند من، چه كسى است نادان‌تر از من به رستگارى خويش؟ چه كسى است غافل‌تر از من به نصيب خود چه كسى است دورتر از من به اصلاح نفس اماره‌اش به هنگامى كه آن نعمت بى‌كران تو را در راه معصيتى كه مرا از آن باز داشته‌اى تباه مى‌كنم؟ چه كسى بيش از من در گرداب باطل غوطه‌ور و به بدى گراينده‌تر است چون ميان دعوت تو و دعوت شيطان مخير آيم و در عين بينايى و هشيارى، نه از روى بى‌خبرى و فراموشى در پى دعوت او مى‌روم؟

(24) در حالى كه يقين دارم كه دعوت تو به بهشت نعيم مى‌انجامد و دعوت شيطان به آتش جحيم.

(25) منزهى تو! چه شگفت است كه من به زيان خود گواهى مى‌دهم و اعمال نهان خويش بر مى‌شمارم.

(26) و شگفت‌آورتر از اين بردبارى توست در برابر من و درنگ توست در مواخذت سريع من. و اين نه بدان سبب است كه مرا در نزد تو آبرويى است بلكه به سبب مداراى توست با من و احسان تو در حق من. باشد كه از معصيتى كه تو را به خشم آورد باز ايستم و از گناهانى كه مرا فرسوده است دست بدارم كه عفو و بخشايش مرا از عقوبت و عذاب من دوستتر دارى.

(27) من- اى خداوند من- گناهم بيشتر است و اعمالم زشتتر و كردارهايم ناپسندتر. در ارتكاب باطل بى‌باكترم و به هنگام طاعت تو در خواب غفلتم و در برابر هشدارهاى تو آگاهى و مراقبتم كمتر است. با اين حال چگونه مى‌توانم عيبهاى خود را برشمارم و از گناهان خويش ياد كنم.

(28) اى خداوند، اگر زبان به نكوهش خويش گشوده‌ام بدان سبب است كه طمع در رافت تو دارم كه اصلاح حال گنهكاران بدان بازبسته است، و اميد به رحمت تو دارم كه آزاد ساختن خطاكاران را وسيلت است.

(29) اى خداوند، اين گردن من است در زير بار گناهان باريك شده، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و به عفو خود آزادش كن و اين پشت من است در زير بار خطاها خميده، پس بر محمد و خاندانش درود بفرست و به فضل خود بار خطاى من بكاه.

(30) اى خداوند، اگر چندان بگريم كه مژگانم فروريزد و مويه كنم تا آوازم منقطع شود و بر آستان جلال تو بايستم تا پاهايم آماس كند و ركوع كنم تا استخوانهاى پشتم از جاى برآيد و سر به سجده نهم تا چشمانم از چشمخانه به در شود و همه عمر جز خاك زمين هيچ نخورم و تا پايان حيات جز آب خاكستر هيچ ننوشم و در خلال اين احوال چندان ذكر تو گويم تا زبانم از گفتن بازماند و از شرم تو ديده به سوى آسمان بر نكنم، شايسته آن نيستم كه حتى يك گناه از گناهانم را از نامه عملم محو كنى.

(31) اگر مرا به هنگامى كه مستوجب آمرزش تو شوم بيامرزى و هنگامى كه مستحق عفو تو گردم عفو كنى، باز هم نه به سبب شايستگى من است، زيرا كيفر من در همان آغاز كه سر به عصيان تو برداشتم آتش جهنم بوده است و اگر مرا عذاب كنى در حق من ستم نكرده‌اى.

(32) اى خداوند اكنون كه بر گناه من پرده كشيده‌اى و رسوايم نساخته‌اى، اكنون كه به كرم خود با من مدارا ورزيده‌اى و به مواخذت من نشتابيده‌اى، اكنون كه از فضل و احسان خويش مرا به بردبارى نواخته‌اى و نعمت خود بر من ديگرگون نساخته‌اى و زلال احسان خود تيره نكرده‌اى پس بر اين زاريهاى دراز من رحمت آور و بر شدت مسكنتم ببخشاى و بر نابسامانيم ترحم فرماى.

(33) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا از معاصى نگه دار و به فرمانبردارى خود برگمار و نعمت انابت نصيب من كن و به آب توبه پاكيزه گردان و ياريم ده كه گرد گناه نگردم و به تندرستى، نيك حالى‌ام بخش و حلاوت مغفرت به من بچشان و مرا آزاد كرده عفو و رحمت خود گردان و از خشم خود نامه امانم ده و بشارت اين نعمتها در اين جهان، پيش از فرارسيدن آن جهان به من ده، بشارتى كه آن را بشناسم و نشان آن را به من بشناسان.

(34) اى خداوند، اينها در برابر گشادگى عرصه توان تو بر تو دشوار نباشد و تو را در حيطه قدرتت به رنج نيفكند و با آن همه بردبارى كه تو راست دشوارت نيايد و در بخششهاى كرامندت كه آيات كتاب تو بر آن دليل است، گران ننمايد كه تو كنى هر چه خواهى و فرمان رانى به هر گونه كه اراده نمايى. انك على كل شى‌ء قدير.