دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! اى كسى كه گناهكاران به اميد رحمتش به دادخواهى مى‌آيند.

(2) و اى آن كه درماندگان به يادآورى احسانش به زارى مى‌نشينند.

(3) و اى آن كه خطاكاران از بيم او ناله سر مى‌دهند!

(4) اى مونس جانهاى هراسناك آواره؛ و اى مايه‌ى گشايش هر اندوهناك دل شكسته؛ و اى پناه هر تنهاى سرشكسته؛ و اى بازوى مدددهنده‌ى هر نيازمند رانده شده!

(5) تويى كه رحمت و دانايى‌ات بر همه چيز سايه افكنده.

(6) و تويى كه براى هر يك از آفريده‌هايت، از نعمتهاى خود سهمى قرار داده‌اى.

(7) و تو كسى هستى كه بخشش او بر عقابش برترى دارد.

(8) و تويى كه رحمتش بر خشم او پيشى گرفته.

(9) و عطايش از منع او فزون‌تر است.

(10) و تويى كه همه‌ى خلق، در گستره‌ى رحمت فراگيرش آرميده‌اند.

(11) و تو همانى كه بى‌انتظار پاداش مى‌بخشد.

(12) و در كيفر و عذاب سركشان، از حد نمى‌گذرد.

(13) و منم، اى خداى من، همان بنده‌اى كه به خواندن خود، فرمان داده‌اى، و او شتابناك، به اجابت برخاست و «لبيك گويان و سعديك گويان» به حضور آمد. اكنون، اى خداى من! اين منم كه در پيشگاهت به خاك افتاده‌ام.

(14) و همانم كه سنگينى و گران‌جانى لغزش‌ها پشتش را خم كرده است، و من همانم كه گناهان، عمر گران‌مايه‌اش را تباه ساخته، و همانم كه از سر نادانى، سركشى ورزيده است، حال آن كه تو سزاوار سركشى‌ها و عصيان ورزيدنش نبودى.

(15) اى معبود من! آيا تو بر هر كس كه تو را خواند، رحم‌كننده‌اى تا در خواندن تو بكوشم؟ يا اين كه تو هر كس را كه به درگاهت بنالد، بخشنده‌اى، تا به ناليدن در پيشگاهت بشتابم؟ يا اين كه تو از هر كس كه ذليلانه و خاضعانه در برابرت چهره بر خاك سايد، درگذرنده‌اى؟ آيا كسى را كه از سر توكل، شكواى فقرش را با تو در ميان نهد، بى‌نياز كننده‌اى؟

(16) اى خداى من! آن را كه جز تو بخشاينده‌اى نمى‌يابد، نوميد مفرما، و كسى را كه جز تو بى‌نياز كننده‌اى ندارد، خوار مكن!

(17) پس اى خداى من! بر محمد و دودمانش درود فرست، و اكنون كه به تو رو آورده‌ام، از من رو بر مگردان و حال كه در سر، سوداى تو دارم، بى‌بهره‌ام مساز، و چون در خدمت تو ايستاده‌ام، مرا از درگاه خود مران.

(18) (خدايا) اين تويى كه خويشتن را به رحمت، وصف كرده‌اى پس بر محمد و دودمانش درود فرست و بر من، رحمت آور؛ و اين تويى كه خود را خطابخش ناميده‌اى. پس از من درگذر.

(19) اى خداى من! قطره‌هاى سرشكم را كه از هراس تو بر گونه‌هايم مى‌غلتند، مى‌بينى، و نيز دلم را كه از بيم تو مى‌تپد، و اندام‌هايم را كه از هيبت و شكوه تو لرزانند.

(20) همه‌ى اينها بر اثر شرمسارى و سرافكندگى از كردارهاى زشتى است كه انجام داده‌ام؛ و براى همين است كه فرياد ناله و زارى‌ام به درگاه تو خاموش گشته و زبانم از سخن گفتن با تو بند آمده است.

(21) پس اى معبود من! ستايش ويژه‌ى توست؛ چرا كه بسيار عيب‌ها و كاستى‌ها كه از من پنهان داشتى. مرا با افشاى آنها رسواى جهانم نكردى؛ و چه بسيار گناهان كه از من پوشيده داشتى و مرا شهره‌ى آفاق ننمودى؛ و چه بسيار زشتى‌ها كه انجام داده‌ام و تو اى خداى من! پرده‌ام را ندريدى و بند ننگ و عارش را بر گردنم نياويختى، و در پيش روى همسايگان عيبجويم كه بر نعمتهايى كه بر من ارزانى داشته‌اى، حسد مى‌ورزند. آشكار نكردى.

(22) در حالى كه اين پرده‌پوشى‌هاى تو مرا از پيگيرى بدى‌ها و ناپسندى‌ها كه از من مى‌دانى، بازنداشت.

(23) پس اى خداى من! چه كسى است به رشد و تعالى خود، از من نادان‌تر و از بهره‌ى خود، غافل‌تر، و از پرداختن به اصلاح خويش، بيگانه‌تر است، و حال آن كه من روزى تو را در گناهى كه مرا از آن نهى كرده‌اى صرف مى‌كنم؟ و چه كسى فرورفته‌تر از من در باطل، و پر تلاش‌تر از من در اقدام به بدى است، آنگاه كه بر سر دو راهى دعوت تو ياد دارم، دعوت او را برمى‌گزينم؟

(24) و در همين حال، به يقين مى‌دانم كه دعوت تو فرجامش بهشت و دعوت او سرانجامش جهنم است.

(25) اى پروردگار من كه پاك و منزهى، چه شگفت‌آور است كه بدانچه انجام داده‌ام، با زبان خويش گواهى مى‌دهم و نهانكارى‌هاى خود را افشا مى‌كنم.

(26) و شگفت‌آورتر، بردبارى توست نسبت به من و درنگ و تأخير تو در كيفر نمودن من؛ و حال آن كه تأخير ورزيدن تو در كيفر من، نه براى آن است كه پيش تو گرامى هستم؛ بلكه علت آن، مدارا و نرمشى است كه با من دارى، و فضل و احسانى است كه درباره‌ام روا داشته‌اى، تا شايد از سركشى و طغيانى كه خشم تو را برمى‌انگيزد، بازايستم و گناهانى را كه آبرو مى‌برند، ترك گويم؛ و نيز براى آن است كه گذشت از گناه، در نزد تو از مجازات من محبوب‌تر است.

(27) و گرنه اى خداى من! كسى هستم كه گناهانم فراوان است و آنچه بر جاى گذاشته‌ام، بسيار زشت، و كارهايى كه انجام داده‌ام، ناپسندتر است، و در انجام دادن باطل و ناروا، گستاخ‌تر و بى‌پرواترم و من در هشيارى به وقت طاعت، ناتوان‌تر و در برابر تهديدهايت مراقبت و دقت و بيدارى‌ام كم‌تر از آن است كه بتوانم عيبهاى خويش را برايت بشمارم و يا اين كه گناهانم را بر زبان آورم.

(28) از اين روى، به طمع رأفت تو- كه صلاح گناهكاران است- و به اميد رحمتت- كه مايه‌ى آزادى خطاكاران است-، با اين افشاگرى‌ها خويشتن را سرزنش مى‌كنم.

(29) پروردگارا! اين من و اين گردن من كه در بند و قيد گناهان گرفتار است. پس بر محمد و دودمانش درود فرست و در پرتو عفوت آزادش كن؛ و اين من و اين دوش من است كه زير بار گناهان، به زحمت افتاده است. پس بر محمد و دودمانش درود فرست و بر من منت نهاده، از سنگينى آنها بكاه!

(30) اى خداى من! اگر در حال پشيمانى در پيشگاه تو سرشكم جارى شود، چندان كه مژه‌هايم فرو ريزند و پلك‌هايم فرو افتند و چنان ناله و زارى سر دهم كه فريادم فروماند، و چندان در خدمت تو برپاى بمانم كه پاهايم بخشكد و ورم كند، و چنان به تعظيم تو ركوع كنم كه استخوان پشتم بشكند، و چنان چهره بر خاك بسايم كه چشمانم از حدقه برون افتند، و همه‌ى عمر، خوراكم از خاك زمين باشد و تا پايان زندگى، از آب تيره بنوشم و در همين حال، نام تو را بر زبان جارى سازم تا آن جا كه از بردن نام تو فروماند، سپس از شرمسارى، نگاهم را به افق‌هاى آسمان نيفكنم، هنوز سزاوار آن نيستم كه گناهى از گناهانم پاك گردد.

(31) و اگر در آن هنگام كه سزاوار آمرزش توام، مرا بيامرزى، و زمانى كه در خور بخشش تو گشته‌ام، از من درگذرى، هرگز آن آمرزش و اين بخشش، از شايستگى و استحقاق من نيست، و من هيچ‌گاه سزاوار آن همه لطف نيستم؛ زيرا كه در همان نخستين گناهى كه از من سر زد سزاوار آتش بودم. پس از اين رو، اگر عذابم فرمايى، درباره‌ام ستم كننده نخواهى بود.

(32) پس اى خداى من! اكنون كه گناهانم را در پرده‌ى ستاريت خود، پنهان داشته و رسوا و بى‌آبروى جهانم نكرده‌اى و در پرتو كرمت با من مدارا كرده، در عذابم شتاب نورزيده‌اى و در سايه‌ى فضل خود، بردبارى نموده و نعمت خويش را از من نگردانيده‌اى و زلال نيكى‌هايت را تيره نساخته‌اى، پس بر اين زارى طولانى و اين درماندگى سخت و بدى حالم رحم كن!

(33) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست و از گناه، بازم بدار و در طاعت و بندگى‌ات به كارم گمار، و بازگشت نيكو به سويت را روزى‌ام كن، و به آب توبه، بندگى‌ات به كارم گمار، و بازگشت نيكو به سويت را روزى‌ام كن، و به آب توبه، شستشويم ده، و به عصمت و پاكى تأييدم فرما و به عافيت و تندرستى، زندگى‌ام را سامان بخش و شيرينى آمرزش را به ذائقه‌ام در چشان كه از آزادشدگان عفوت و رهاگشتگان رحمت تو باشم، و برات ايمنى از خشمت را برايم امضا كن و هم اينك- نه در آينده- به اين ايمنى مژده‌ام ده، چنان كه از آن آگاه شوم، و نشانه‌اش را آشكار ساز تا آن را بشناسم.

(34) زيرا آنچه را كه از تو طلب كردم، برآوردنش بر تو دشوار نيست، و چنان توانايى كه در برابر آن به رنج و زحمت نمى‌افتى و انجام دادن آن از مرز بزرگوارى‌ات فراتر نيست، و در برابر دهش‌هاى بسيار و با ارزش تو كه آيات تو گواه آنهاست، سنگين و دشوار نمى‌آيد؛ چرا كه تو هر چه را كه بخواهى، انجام مى‌دهى و بر هر چه كه اراده كنى، فرمان مى‌رانى، چون بر هر كارى توانايى.