دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بار خدايا اى آنكه گناهكاران به سبب رحمتش فريادرس مى‌جويند.

(2) و اى كسى كه بيچارگان به سوى ياد احسانش پناه مى‌برند.

(3) و اى آنكه خطاكاران از ترسش سخت مى‌گريند.

(4) اى انيس هر غريب ترسان و اى گشايش هر دل شكسته‌ى اندوهگين و اى فريادرس هر تنهايى ذليل و اى مدد هر رانده شده‌ى محتاج.

(5) تويى كه رحمت و علمت همه چيز را در بر گرفته.

(6) و تويى كه براى هر آفريده‌اى در نعمت‌هايت سهمى قرار دادى.

(7) و تو آنى كه عفوش از كيفرش برتر است.

(8) و تو آنى كه رحمتش بر غضبش پيشى مى‌گيرد.

(9) و تويى آن ذات پاكى كه عطايش از منعش بيشتر است.

(10) و تويى آن خداوندى كه همه‌ى خلائق در وسعت رحمتش قرار گرفته‌اند.

(11) و تويى آن خدايى كه به هر كس نعمت داد از او پاداش نخواهد.

(12) و تويى آنكه هر كس نافرمانيش كرد در كيفر زياده‌روى نمى‌كند.

(13) و من اى خداى من بنده‌ى توام بنده‌اى كه به دعا كردن فرمانش داده‌اى پس گفت: اطاعت مى‌كنم و فرمان مى‌برم، اينك منم اى پروردگار من در مقابلت به خاك افتاده.

(14) منم آن كسى كه پشتش را خطاها سنگين كرده است و منم كسى كه عمرش را گناهان فانى كرده است و منم آنكه به نادانى معصيت تو كرد و تو از سوى او شايسته‌ى اين نبودى.

(15) آيا تو اى خداى من، بر كسى كه تو را مى‌خواند رحمت مى‌آورى تا در دعا بكوشم؟ يا تو هر كه را در پيشگاهت بگريد مى‌بخشى تا در گريه شتاب كنم؟ يا تو اى خدا از هر گونه صورتش را از خوارى برايت به خاك گذارد درمى‌گذرى؟ يا تو هر كه را با توكل از نداريش بدرگاهت شكوه كند بى‌نياز مى‌كنى؟

(16) خداى من آن را كه دهنده‌اى جز تو نمى‌يابد نااميد مكن، و آنرا كه به سبب هيچكس غير تو از تو بى‌نياز نمى‌شود خوار مكن.

(17) خداى من پس درود فرست بر محمد و آلش، و از من روى مگردان در حالى كه به تو روى آورده‌ام، و محرومم مساز در حالى كه اشتياق تو دارم و دست رد بر سينه‌ام مزن در حالى كه در مقابلت ايستاده‌ام.

(18) تويى آنكه خود را به رحمت توصيف فرمودى، پس بر محمد و آلش درود فرست و بر من رحمت آور و توئى آن خداوندى كه نام بخشنده بر خود نهادى پس بر من ببخشاى.

(19) اى خداى من بى شك روانى اشك چشمم را از خوفت مى‌بينى و پريشانى قلبم را از ترست و لرزش اندامم را از هيبتت.

(20) همه اين‌ها از شرم و حياى از توست براى بدى رفتارم، و از اينرو صدايم از تضرع و زارى به درگاهت خاموش شده و زبانم از مناجاتت بازمانده.

(21) اى خداى من، سپاس و ستايش مخصوص توست، چه بسيار عيب‌هايى كه پوشاندى و رسوايم نكردى و چه بسيار گناهانى كه پنهان نمودى و به آن‌ها مشهورم نكردى و چه بسيار زشتى‌هايم كه انجام دادم و پرده‌ى من ندريدى و طوق ناپسندى و زشتى آن به گردنم نياويختى، و بدى آن بر همسايگانى كه در جستجوى عيب‌هاى من هستند و حسودان نعمتت نزد من آشكار ننمودى.

(22) ليكن آن لطف‌ها مرا از دنبال كردن بدى‌هايى كه از من مى‌شناسى بازنداشت.

(23) پس اى خداى من نادان‌تر از من به صلاح و رستگارى خود كيست؟ و غافل‌تر از من به نصيب و بهره‌ى خود كيست؟ و دورتر از من به اصلاح خويش كيست در حالى كه آنچه از روزيت بر من مقدر داشته‌اى در نافرمانى كه مرا از آن بازداشته‌اى، صرف مى‌كنم؟ و كيست فرورفته‌تر از من در باطل، و سخت كارتر از من در بدى؟ در حالى كه مابين دعوت تو و دعوت شيطان مى‌ايستم، دعوت او را پيروى مى‌كنم نه از روى نابينائيم در شناخت او و نه از روى از ياد بردن گمراه كردن او.

(24) و من در اين هنگام يقين دارم كه سرانجام دعوت تو به سوى بهشت است و آخر دعوت او به سوى آتش.

(25) پاك و منزهى تو! چه عجيب است آنچه را بر عليه خود گواهى مى‌دهم و از كار پنهانم شماره مى‌كنم.

(26) و شگفت انگيزتر از آن بردبارى تو از آن است و درنگ كردنت از كيفر سريع من و اين نه از گرامى بودن من نزد توست بلكه از روى مداراى تو با من و احسانت بر من است باشد كه از نافرمانى موجب خشم تو دست بردارم و از بدى‌هاى باعث خوارى بازايستم، و از اين روست كه گذشتت از من نزد تو خوش آيندتر است از عقوبت من.

(27) وگرنه من اى خداى من گناهانم بيش‌تر و آثارم زشت‌تر و كارهايم بدتر و گستاخى‌ام در باطل شديدتر و بيدارى‌ام زمان طاعت تو ضعيف‌تر و آگاهى و مراقبتم به تهديدهايت كمتر از آن است كه عيب‌هايم بر تو بشمارم يا بر ذكر گناهانم توانا باشم.

(28) و در حقيقت خود را به اين سخنان سرزنش مى‌كنم زيرا در رأفت و مهربانيت كه صلاح كار گناه كاران به آن است چشم طمع دارم و براى رحمت و عطوفتت كه رهايى گردن خطاكاران به آن است دست اميد برآورده‌ام.

(29) بار خدايا و اين گردن من است كه گناهان آنرا در بند آورده پس درود فرست بر محمد و آلش و آنرا به عفو و بخشش خود رها كن، و اين پشت من است كه بار خطاها آن را سنگين كرده، پس درود فرست بر محمد و آلش و آن را به منت و انعام خود سبك كن.

(30) اى خداى من اگر به درگاهت آنقدر بگريم كه پلك‌هاى دو چشمم بيفتد، و آنقدر ناله كنم تا صدايم خاموش شود و آنقدر برايت نماز كنم تا پاهايم ورم كند و آنقدر برايت ركوع كنم تا استخوان پشتم از هم درآيد و آنقدر برايت سجده كنم تا حدقه‌هاى چشمم از كاسه درآيد، و تمام عمرم خاك زمين بخورم و تا پايان زندگيم آب خاكستر بنوشم و در ما بين اين دمادم ذكر تو بگويم تا زبانم از كار افتد، آنگاه از شرمسارى تو روى به سوى آفاق آسمان بلند نمى‌كنم، با همه‌ى اين كارها مستوجب پاك شدن گناهى از گناهانم نمى‌شوم.

(31) و اگر زمانى كه سزاوار آمرزش تو شوم مرا ببخشى و هنگامى كه مستحق گذشت تو گردم و از من بگذرى در حقيقت اين به سزاوارى من لازم نشده و من شايستگى آنرا نداشته‌ام، زيرا جزاى من در اولين نافرمانى آتش بود و اگر عذابم نمايى تو درباره‌ى من ستمى روا نداشته‌اى.

(32) اى خداى من و هنگامى كه پرده‌ى ستر خود بر من پوشاندى رسوايم نكردى، و به كرمت با من مدارا نمودى به كيفرم عجله نكردى، و به تفضل خويش بردبارى كردى نعمتت از من دگرگون نساختى و احسانت را نزد من تيره ننمودى، پس بر طول زاريم و سختى نداريم و بدى جايم رحم كن.

(33) بار خدايا درود فرست بر محمد و آلش و مرا از گناهان بازدار و به طاعت خود وادار و نيكى بازگشت به سوى خويش روزيم فرما و به توبه طهارتم بخش و به نگهدارى خود ياريم فرما و به تندرستى امورم اصلاح كن و شيرينى آمرزش بر من بچشان و آزاد شده‌ى عفو خود قرارم ده و از رها شده‌ى رحمتت و امان نامه‌اى برايم از غضب خويش بنگار در حال نه در آينده و به آن بشارتم ده بشارت و مژده‌اى كه آن را بشناسم و نشانه‌اى در آن نشانم ده كه آشكارا ببينم.

(34) به راستى كه اين كار از وسعت توانايى، بر تو سخت نمى‌آيد و از بسيارى قدرتت تو را به زحمت نياورد و در زيادى بردبارى‌ات به رنج نيفكند و در فراوانى بخشش‌هايت كه آيات تو بر آن دلالت دارد بر تو سنگين نيايد، زيرا كه تو هر چه را بخواهى به انجام رسانى و هر چه را اراده كنى حكم فرمايى، به راستى تويى كه بر هر چيز قادر و توانايى.