دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محمود صلواتی

(1) اى خدايى كه گنهكاران رحمتت را آرزومندند.

(2) اى آنك بيچارگان در پناه احسانت مى‌آرمند.

(3) اى آنكه خطاكاران از ترست مى‌گريند.

(4) اى آرام وحشت زدگان به غربت فرومانده! اى گشايش بخش دلشكستگان اندوه رسيده اى فرياد رس خوار شدگان تنها مانده! و اى ياور نيازمندان رانده شده!

(5) تويى كه رحمت و دانشت همه چيز را در بر گرفته است.

(6) تويى كه هر آفريده از نعمت‌هايت بهره‌ور شده است.

(7) تويى كه عفوت بر عقاب و كيفرت غالب است.

(8) تويى كه رحمتت از خشمت پيشى گرفته است.

(9) تويى كه عطايت از منعت بيشتر است.

(10) تويى كه قدرتت همه‌ى آفريدگان را فرا گرفته است.

(11) تويى كه چون به كسى نعمتى دهى به پاداشش چشم ندوخته‌اى.

(12) تويى كه چون عصيانگرى را مجازات كنى راه افراط نمى‌پويى.

(13) و اينك اى خداى من، من بنده‌ى توام، بنده‌اى كه به دعا فرمانش داده‌اى و او گويد: آرى خدواندا، اطاعت مى‌كنم و فرمانبردارم. اين منم پروردگارا، در پيشگاهت فرو افتاده.

(14) اين منم كه بار گناهان پشتم را سنگين كرده، اين منم كه خطاها عمرم را تباه نموده، اين منم آن كه از روى نادانى- با آنكه تو سزاوار نافرمانى نمى‌باشى- نافرمانيت كرده.

(15) آيا تو اى خداى من، كسى را كه به درگاهت دعا كند مى‌بخشى، تا در دعا كوشم؟ آيا تو كسى را كه در پيشگاهت گريه كند مى‌آمرزى، تا شتابان گريم؟ آيا تو كسى را كه به خوارى روى بر خاك درت نهد مى‌بخشايى؟ آيا تو كسى را كه از روى توكل بى نوائيش را به درگاهت شكوه كند بى نياز مى‌سازى؟

(16) بار خدايا، آن را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد نوميد مگذار، و آن را كه جز تو از كس بى نيازى نمى‌جويد به فراموشى مسپار.

(17) خداوندا، بر محمد و خاندانش درود فرست و از من كه به تو روى آورده‌ام روى مگردان، به تو دل سپرده‌ام محرومم مكن، در پيشگاهت ايستاده‌ام از پيشگاهت مران.

(18) تويى كه خود را به رحمت ستوده‌اى پس بر محمد وخاندانش درود فرست و بر من رحم آور، تويى كه خود را بخشنده ناميده‌اى، پس از گناهانم در گذر.

(19) بار خدايا، مى‌بينى كه چسان از خوفت اشكم روان است؟! چسان از بيمت دلم لرزان است؟! چسان از هيبتت اندامم ناتوان است؟!

(20) اينها همه از آن است كه از كردار ناپسندم شرمسارم، از اين رو صدايم به تضرع بر نمى‌آيد و زبانم به راز و نيازت نمى‌جنبد.

(21) بار خدايا، سپاست باد، بسا عيب‌هايم را كه پوشاندى و رسوايم نفرمودى، بسا گناهانم را كه نهان داشتى و شهره شهر و ديارم نگرداندى، بسا آلودگى‌هايم را كه فاش نساختى و نشان بد نامى بر گردنم نياويختى، بسا عيب‌هايم را بر همسايگانم-كه در جستجوى معايبم بودند- و بر رشك بران- كه بر نعمتى كه به من داده‌اى رشك مى‌برند- پوشاندى.

(22) اما اين همه مرا باز نداشت كه از كردار ناپسندم كه بدان آگاهى، ندامت جويم.

(23) بار خدايا، پس بر رستگارى خويش از من كيست نادان تر؟ بر بهره‌ى خود از من كيست غافل تر؟ بر اصلاح نفس اماره‌ى خود- آنگاه كه روزيت را در راه معصيت‌هايت كه مرا از آن باز داشته‌اى تباه مى‌كنم- كيست دورتر؟ كدامين كس، آنگاه كه ميان دعوت تو و دعوت شيطان قرار مى‌گيرد، و در كمال بينايى، نه از روى فراموشى، دعوت شيطان را مى‌پذيرد، در گرداب غوطه ور و به بدى گراينده‌تر است چون من؟

(24) با آنكه مى‌دانم سرانجام دعوت تو بهشت است و فرجام دعوت وى آتش!

(25) تو منزهى! چه شگفت است كه من به زيان خويش گواهى مى‌دهم، و كارهاى نهانم را بر مى‌شمرم!

(26) و شگفت‌تر از آن بردباريت در برابر من، و درنگت در به كيفر رساندن من است! اين نه بدان خاطر است كه من پيشت آبرويى دارم، بلكه از آن روست كه تو خوشرفتارى و به من مهر ورزى، باشد كه از معصيت خشم آورت دست بردارم، و از گناهان فرساينده‌ام منصرف شوم، چرا كه عفو و بخشايشم را از به كيفر رساندنم دوست‌تر دارى.

(27) بار خدايا، با اين همه من گناهانم بيشتر، كارهايم زشت‌تر، كردارم ناپسندتر، در ارتكاب باطل بى‌باك‌تر، و در اطاعت تو كم توجه‌تر، و هشيارى و مراقبتم در برابر هشدارهايت كمتر از آن است كه عيب‌هايم را برايت بر شمارم، يا بتوانم گناهانم را به زبان آرم.

(28) بارخدايا، اينكه بدينگونه زبان به نكوهش خويش گشودم، از آن روست كه مهرت را كه اصلاح كار گنهكارانت بدان است طمع دارم، و رحمتت را كه رهايى خطاكاران را وسيلت است آرزومندم.

(29) بار خدايا، اين گردن من است كه از اندوه گناه باريك شده، پس بر محمد و خاندانش دورد فرست و با آمرزشت از بند گناه آزادش ساز، و اين پشت من است كه زير بار خطا خميده، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به فضلت وارهانش باز.

(30) بار خدايا، اگر به درگاهت گريه كنم تا مژگانم فرو ريزد، و مويه كنم تا صدايم فرو ميرد، و بر آساتنت بايستم تا پاهايم ورم كند، و ركوع كنم تا استخوانهاى پشتم از جاى بر آيد، و سجده كنم تا ديدگانم به گودى رود و در همه عمر خاك زمين خورم، و تا پايان زندگى آب خاكستر نوشم، و در اين مدت چندان ذكر تو گويم كه زبانم از گفتار فرو ماند، و از شرمندگى ديده بر آسمان نيندازم، باز شايسته‌ى آن نيستم كه از گناهانم گناهى را ناديده انگارى.

(31) اگر مرا آنگاه كه مستوجب آمرزشت شوم بيامرزى و آنگاه كه مستحق عفوت شوم عفو فرمايى، باز نه بخاطر شايستگى من است و نه از اين رو است كه من مستوجب آن هستم، زيرا از همان آغاز كه من نافرمانيت كردم سزاوار آتش بودم، پس اگر عذابم كنى درباره‌ى من ستمكار نخواهى بود.

(32) بار خدايا، اكنون كه بر گناهم پرده كشيده‌اى، و رسوايم نساخته‌اى، و به كرمت با من مدارا كرده و در كيفرم نشتافته‌اى، اكنوم كه از فضل و احسانت مرا نواخته و نعمتت را بر من دگرگون نساخته و زلال احسانت را بر من تيره نكرده‌اى، پس بر زارى‌هاى دراز و شدت ناتوانى و نابسامانيم ترحم كن.

(33) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا از نافرمانى نگهدار و به فرمانبردارى برگمار و نعمت بازگشت نصيبم‌دار، با توبه پاكيزه‌ام گردان و به ياريت از گناهانم وارهان، به تندرستى نيك حالم كن، شيرينى آمرزشت را به من بچشان، و مرا آزاد كرده‌ى رحمتت گردان، از خشم خويش امانم ده و در همين جهان، پيش از آن جهان، بدان بشارتم ده، بشارتى كه آن را بشناسم و نشانه‌اى بنمايانم كه آن را دريابم.

(34) خداوندا، اينها در برابر گستردگى توانت بر تو دشوار نمى‌باشد، و تو را در قدرتت رنجور نمى‌سازد، و بر بردباريت چيره نمى‌گردد، در بخششهاى بسيارت كه آيات بر آن دلالت دارد، گران ننمايد، كه تو انجام مى‌دهى آنچه را خواهى، و فرمان مى‌رانى هرگونه اراده فرمايى، و بى‌ترديد بر هر كار توانايى.