دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) الا اى كه خيل گنهكارها چو ديدند درياى رحمت تو را پى دادخواهى به تو رو كنند بيايند و با رحمتت خو كنند

(2) در افتادگان ديده احسان تو نشينند آسوده بر خوان تو

(3) خطاپيشگان نيز از بيم او بگريند و زين سوى آرند رو

(4) مر آن را كه افتاده دور از وطن ز تنهايى افتاده غرق محن چو آرام بخش دل و جان تويى همان را كه جويد دلش آن تويى دل خسته را شادمانى تويى تويى كش به درگاه خوانى تويى كسى را كه خوار است و وامانده زار تو فريادرس باشى اى كردگار به تو رو كند هر كه دارد نياز كند دست خود را به سويت دراز

(5) به رحمت به علمى وراى همه فراگير و والا براى همه

(6) بدانسان تو اين سفره را گسترى كه هر آفريده است روزى خورى

(7) نه اين ديگر و آن يكى ديگر است ز كيفر بسى بخششت برتر است

(8) تو اى صاحب رحمت اى عين حق غضب را گرفته است رحمت سبق

(9) ببخشى ز اندازه و حد برون تو را بخشش از منع باشد فزون

(10) تو خود آفريدى چنان كشورى كه كس نيست در كشور ديگرى

(11) به هر كس كه بخشيدى از لطف عام نخواهى جزا از كرم اى گرام

(12) خطا هم ببينى اگر از كسى به كيفر نكوبى مر او را بسى

(13) و اينك خدايا من آن بنده‌ام كه بر درگهت روى آرنده‌ام تو گفتى دعا اين من و اين دعا چه اميد غير از اجابت مرا يكى بنده افتاده در درگهت كجا رو كند گر نباشد رهت

(14) منم خم شده زير بار گناه گناهش رسانده به پايان راه فتاده ز غفلت به عصيان تو ندانسته مقدار فرمان تو

(15) خدايا هر آن كس كه خواند تو را اجابت كنى تا سرايم دعا هر آن كس كه گريان و نالان شود سزاوار الطاف رحمان شود؟ كه من هم بدينسان روم راه تو سرافكنده آيم به درگاه تو به خوارى گر افتد به راهت به خاك شكايت سرايد كند سينه چاك به فقر و توكل نه از حرص و آز كند دست خود را به سويت دراز تو آيا بر او نيز بخشنده‌اى سوى بى‌نيازيش آرنده‌اى

(16) مرا اى كه گفتى تو لا تقنطوا بگو قول ديرينه اينك بگو نيابم چو بخشنده‌ى ديگرى ز نوميدى اينك تو سازم برى مكن خوار آن را كه با سوز و ساز نگردد به جز نزد تو بى‌نياز

(17) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان ز من رو مگردان كه رو كرده‌ام مرانم كه با لطف خو كرده‌ام كنون كز تو خواهم نه از ديگران به نوميدى از خويش بازم مران

(18) ستودى تو خود را به لطف عميم به من رحم كن رحم كن اى رحيم درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان

(19) خدايا ببين اشكم اينك روان ز بيم تو اى هستى بى‌كران نه چشمم كه بر جسم لرزان من ببين و رها كن ز غم جان من

(20) كه اينها از آن است كان بنده‌ام كه از كرده‌ى خويش شرمنده‌ام بپيچيده اينك به درگاه تو فغانم ز اندوه بر راه تو بدينسان كه اين كرده‌هاى من است زبانم ز گفتن دگر الكن است

(21) سرايم سپاس تو اى بى‌نياز كه عيبم بر كس نگفتى تو باز تو ستار بودى مرا اى خدا ندادى به رسوايى من رضا چه بسيار از من كه سر زد گناه كه بر ديده‌ى خلق بستى تو راه چه بسيار زشتى كه سر زد ز من نكردى تو از لطف آن را علن مرا بود همسايه جوياى راز حسودم بسى جست و نامد فراز

(22) دريغا كه آن لطف و احسان تو بر اين عاصى از امر و فرمان تو بر احوال زارش نبخشيد سود در اين راه سودش برابر نبود

(23) خدايا به نادانى من كجاست كه نشناسد آن را كه بر او رواست ندانم ره رستگارى خويش نهم گام در خط خوارى خويش ز روزى كه انعام فرموداى تو خود صاحب نعمتم بوده‌اى كنم صرف در راه عصيان تو گريزم ز خويش و ز فرمان تو دريغا ز من نيست در اين نفس به پستى در افتاده‌تر هيچ كس چو بينم كه بر خويش خوانى مرا سوى رستگارى كشانى مرا وزان سوى شيطان دون لعين عنانم به دوزخ كشاند چنين دريغا كه خود بينم و دانمش عنان باز زان سوى گردانمش

(24) و دانم چو داس آورم سوى كشت در آنجاست دوزخ در اينجا بهشت

(25) شگفتا كه بر خويش گشتم گواه ز خود برشمارم نهفته گياه

(26) شفگتا فزونتر از آن زايدم به كيفر كه خود دانم و بايدم تو نشتابى و بردبارى كنى نخواهى مرا غرق خوارى كنى نه از آن كه عزت فزون باشدم كه دور از تو اين جمله چون باشدم از آن است كز لطف و احسان تو درآيم به راه و به فرمان تو بدارم ز عصيان بيهوده دست توانم ز دل قفلها را شكست تو را نيز دانم كه اى بى‌نياز در رستگارى چو گردد فراز به رحمت ز كيفر بسى خوشتر است كه رحم تو از خشم تو بس سر است

(27) گنهكارى و زشت كرداريم به باطل فرورفتگى، خواريم فرو كاستن‌ها ز بيداريم چنين بى‌نيازى ز هشياريم كه آرد مرا سوى فرمان تو كه تا برشمارم خود عصيان تو

(28) اگر خود ملامت كنم خويش را فرا ديده آرم كم و بيش را از آن است كز لطفت اى مهربان مرا ديده باشد به سويت روان كه گر آن نباشد گنهكارها از اين كوى بندند خود بارها گر اميد رحمت نباشد به كار نگردد به گيتى كسى رستگار

(29) ببين گردن من ز بار گناه كه كاهيده و بر نفس بسته راه درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به غفران ز كيفر تو سازش رها گنه بر شكسته است پشت مرا درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به انعام و لطفت از اين بارگاه كه تا بر نهم گام خود را به راه

(30) خدايا بگريم چنان‌هاى‌هاى كه مژگان بريزد نماند به جاى چنان بانگى از سينه سازم رها كه رگها شود جمله از هم جدا چنان خم كنم قامت خويشتن كه تا بشكند مهره‌ى پشت من بمانم بدانسان به حال سجود كه گويى كه در كاسه چشمم نبود به هنگام خوردن نه آب و نه نان مرا خاك و خاكستر آيد به خوان تو را ذكر گويم نه ذكر دگر نماند جز اين ذكر ديگر اثر مرا باز شرم است از خوان تو كه تا سر برآرم به ايوان تو كه خود نيك دانم كه خود چيستم سزاوار رحمت ز تو نيستم

(31) گرم برچشانى ز غفران خويش نشانى به بر نخل احسان خويش چو دانم كه در خورد آن نيستم كه خود نيك دانم كه خود چيستم نبودم چو در خورد احسان تو بنازم به فضل و به غفران تو خدايا مرا در نخستين قدم كه كردم ز عصيان به خود بس ستم سزا بود آتش به چشم حساب نكردى ستم گر كه كردى عقاب

(32) خدايا چو ستار بودى مرا به رسوايى من ندارى رضا نرانديم از خود به حكم حساب نكردى براى عذابم شتاب بسى بهره از بردبارى خويش مرا دادى و نيز يارى خويش نكردى ز من دور احسان خويش نشاندى دگر باره در خوان خويش دگر باره بنگر تو بر زاريم به اندوه و بر درد و بيماريم به بى‌چيزى و جايگاهى چنين تو كن رحم بر لطف تو آفرين

(33) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا مرا از گنه دور كن به فرمان پذيرم مأمور كن در توبه بر روى من كن فراز ز دفتر بشوى آنچه بنوشته باز به يارى نگهدار جان مرا دل خسته‌ى ناتوان مرا خداوندگارا سلامت ببخش خوشى بهر روز قيامت ببخش به رحمت رها كن مرا از گناه مرا ايمنى بخش در طى راه مرا بازده نامده آن خبر بهين مژده از روزگار دگر كه دريابم آنگه كه گردد عيان مرا باشد از رستگارى نشان

(34) ز تو آنچه خواهيم بسيار نيست به پيش توان تو دشوار نيست توانايى و بردبار آنچنان كه هرگز نيفتى به رنجى از آن بدانسان كه قرآن حكايت كند به آيات، از آنها روايت كند بدانسان سترگ است احسان تو را كه بخشيدنش هست آسان تو را شود آنچه خواهى و فرمان دهى چه گويم كه خود بيشتر آگهى