دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بار خدايا، اى كه گناهكاران به سبب رحمت تو فريادرسى مى‌جويند.

(2) و اى كه بى‌چارگان به ياد كرد احسان و خوشرفتارى تو پناه مى‌برند.

(3) و اى كه خطاكاران از ترس تو سخت مى‌گريند.

(4) اى آرام دل هر دور از وطن و اى گشايش ده در كار هر اندوهگين دل شكسته و اى فريادرس هر خوارشده‌ى تنها مانده و اى مددكار هر نيازمند رانده شده.

(5) تو آنى كه با رحمت و علم، هر چيز كلى و جزئى را فراگرفته‌اى.

(6) و تو آنى كه همه‌ى خلق را از نعمتت بهره‌اى داده‌اى.

(7) و تو آنى كه عفوت از كيفرت برتر و فراتر است.

(8) و تو آنى كه رحمتت بر غضبت پيشى مى‌گيرد.

(9) و تو آنى كه بخششت بر بازداشتت افزون است.

(10) و تو آنى كه همه‌ى آفريدگان را از رحمت واسعه‌ى خود، وسعت عطا كرده‌اى.

(11) و تويى آنى كه به هر كه نعمت دادى پاداش نخواستى.

(12) و تو آنى كه در كيفر گناه‌كاران افراط نمى‌كنى.

(13) و من- اى خداى من- بنده‌ى توام كه او را به دعا امر فرمودى و گفت: «اطاعت مى‌كنم و فرمانت به جا مى‌آورم».اينك منم- اى پروردگار- بنده‌اى كه در پيشگاهت افتاده.

(14) منم آن كه خطاها پشتش را سنگين كرده. و منم آن كه گناهان عمرش را به سر رسانده. و منم آن كه با نادانى تو را نافرمانى كرده حال آن كه تو شايسته‌ى نافرمانى نبودى.

(15) آيا تو- اى خداى من- به هر كه تو را بخواند رحم كننده‌اى. تا در دعا بكوشم؟ يا هر كه را در پيشگاهت گريه كند آمرزنده‌اى تا در گريستن بشتابم؟ يا به هر كسى كه به خوارى در درگاهت روى خود را بر خاك سايد بخشنده‌اى؟ يا هر كه را كه با توكل از فقر و بى‌چيزى به تو شكوه كند بى‌نيار كننده‌اى؟

(16) بار خدايا،نوميد مكن كسى را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد و خوار مكن كسى را كه جز به لطف تو بى‌نياز نمى‌گردد.

(17) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و از من روى مگردان در حالى كه به تو رو آورده‌ام و نوميدم مفرما، زيرا به تو دل داده‌ام و دست رد بر پيشانى‌ام مزن اكنون كه در پيشگاهت ايستاده‌ام.

(18) تو آنى كه خود را به رحمت وصف فرموده‌اى، پس درود فرست بر محمد و آل او و به من رحم كن و تو آنى كه خود را بخشنده. نااميدى، پس مرا ببخش.

(19) اى خداى من،روان شدن اشكم را از ترست و نگرانى‌ام را از بيم عظمتت، پريشانى دلم را و لرزيدن اندامم را از شكوه و بزرگى‌ات مى‌بينى.

(20) همه‌ى اين‌ها از شرمندگى كردار بد خويش است و از اين رو صداى تضرع و زارى‌ام خموشى گرفته و زبان راز و نياز با توام كند گرديده است.

(21) اى خداى من، سپاس توراست كه چه بسيار عيب مرا پوشاندى و پيش مردم رسوايم نكردى و چه بسيار گناه مرا پنهان نمودى و به آن نزد ديگران به بدكردارى معروفم ننمودى و چه بسا زشتى كه به جا آوردم و پرده‌ى مرا ندريدى و طوق ناپسندى و زشتى آن را به گردنم نينداختى و بدى‌هاى آن را بر همسايگانم كه در جست و جوى عيب‌هايم هستند و آنان كه بر نعمتى كه به من داده‌اى رشك مى‌برند. آشكار نساختى.

(22) پس آن همه مهربانى‌هاى تو مرا از دنبال كردن بدى‌هايى كه تو از من مى‌دانى بازنداشت.

(23) اى خداى من، نادان‌تر از من به صلاح خود كيست و فراموش‌كارتر و غافل‌تر از من به نصيب و حظ خويش كدام انسان است؟ و چه كسى از من از اصلاح و سازگار نمودن نفس خويش دورتر است؟ در حالى كه تو روزى‌ام دادى و من آن را در آنچه از آن بازداشتى صرف مى‌كنم. و كيست در نادرستى از من غوطه‌ورتر و بر انجام بدى سخت‌سر و خيره‌سرتر؟ هنگامى كه بين دعوت تو به سعادت و دعوت شيطان به شقاوت قرار مى‌گيرم، پس دعوت شيطان را نه از روى نابينايى در شناختن او و نه از روى فراموشى (گمراه كردن) او، مى‌پذيرم.

(24) در صورتى كه باور دارم سرانجام دعوت تو به سوى بهشت و سرانجام دعوت او به سوى آتش دوزخ است.

(25) منزه و پاكى،چه شگفت‌آور است كه من بر ضد خود گواهى مى‌دهم و كار پنهانى خويش را شمارش مى‌نمايم.

(26) و شگفت‌تر از آن بردبارى تو درباره‌ى من و درنگ تو از زود به كيفر رسانيدن من است. اين نه به دليل گرامى بودن من نزد توست، بلكه مدارا و خوش‌رفتارى و احسان توست بر من تا از گناهى كه خشم تو را برمى‌انگيزد دست بردارم و از گناهان خواركننده، خود را بازدارم كه عفو من نزد تو، از به كيفر رسانيدن من خوشايندتر است.

(27) اى خداى من، گناهانم بيشتر، و رفتارهايم زشت‌تر، و كردارهايم بدتر، و بى‌باكى‌ام در نادرستى سخت‌تر، و بيدارى‌ام هنگام طاعت تو سست‌تر و آگاهى و مراقبتم به گاه هشدار دادنت كم‌تر است. پس چسان زشتى‌ها و گناهان خود را براى تو بشمارم يا بر شمارش آن توانا باشم؟

(28) و خويشتن را اين چنين سرزنش مى‌كنم چرا كه به مهرت چشم طمع دوخته‌ام كه اصلاح‌كار گناه‌كاران وابسته به مهر توست و هم از بابت اميد به رحمت توست كه آزادى خطاكاران در گرو آن است.

(29) خداوندا،اين گردن من زير بار نافرمانى‌ها و گناه‌ها باريك شده است، پس درود فرست بر محمد و آلش، و به عفو خود آن (گردن گناه‌كار) را آزاد گردان. و اين پشت من از (سنگينى) بار گناه‌ها خم شده است پس بر محمد و آلش درود فرست و به لطف و عنايت خود بار گناه مرا بكاه.

(30) بارالها، اگر چنان زار بگريم كه مژه‌هايم بريزد و آن سان مويه و ناله كنم كه بانگ من به خموشى گرايد و بر آستان جلالت بايستم كه پاهايم متورم شود و آنگونه قامت خم كند (در ركوع شوم) كه استخوان‌هاى پشتم از جايش بيرون شود و سر به سجده گذارم كه ديدگانم. از جاى برآيد و همه‌ى روزگار زندگى‌ام چيزى جز خاك نخورم و تا واپسين آب خاكستر ننوشم و همواره به ياد و ذكر تو گويا باشم كه زبانم از سخن بازماند و از خجلت (نافرمانى) تو چشم به آسمان نگردانم، باز شايسته‌ى آن نيستم كه گناهى (آرى گناهى) از گناهانم را بزدايى.

(31) خداوندا اگر آنگاه كه مستحق آمرزش تو شوم مرا بيامرزى، و آنگاه كه شايسته عفو تو گردم، مرا عفو كنى (به يقين) نه به جهت لياقت من، مرا بخشوده‌اى و من اين شايستگى را ندارم، چرا كه با همان سرپيچى آغازين كيفر من دوزخ بود و اگر كيفرم دهى بر من ستم روا نداشته‌اى.

(32) خداوندا، حال كه مرا به پرده‌پوشى خود پوشاندى و رسوايم نكردى و با بخشش خود با من خوش‌رفتارى نمودى و در كيفرم شتاب نكردى و به فضل و احسان خويش درباره‌ى من بردبارى نمودى و نعمتت را از من نگرفتى و احسانت را بر من (با غم) تيره نساختى، پس بر بسيارى زارى و سختى زمين‌گيرى‌ام و بدى جايگاهم رحم فرما.

(33) بار خدايا، درود فرست بر محمد و آل او، و مرا از گناهان بازدار و به فرمانبرى وادار و نيكى بازگشت از گناه را روزى‌ام فرموده و به توبه‌ام پاك گردان و با نگهدارى (خود از گرفتارى‌ها)، كمكم فرما و با تندرستى همدمم گردان و به من بچشان شيرينى آمرزش را،و مرا رها شده‌ى عفو و گذشت و آزاد گرديده‌ى رحمتت گردان و (در نامه عمل) بنويس برايم ايمنى از خشمت را، و مرا به آن در دنيا پيش از آينده (آخرت) مژده ده؛ مژده‌اى كه آن را بشناسم و نشانه‌اى در آن به من بنما كه آن را آشكار ببينم.

(34) زيرا روا ساختن درخواست من در برابر توانايى تو دشوار نيست و تو را در توانايى و نيرومندى به رنج نمى‌افكند و بر حلم و بردبارى‌ات چيره نمى‌گردد و در برابر بخشش‌هاى بسيارت كه آيه‌هاى قرآنى تو بر آن دلالت دارد بر تو سنگينى نمى‌كند، زيرا تو انجام مى‌دهى آنچه مى‌خواهى و حكم مى‌كنى آنچه اراده نمايى، چون تو بر هر چيز توانايى.