دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) پروردگارا! اى آنكه گناهكاران به سبب رحمتش فريادرسى مى‌جويند،

(2) و اى آنكه بيچارگان به ياد احسان و خوشرفتارى او پناه مى‌برند،

(3) و اى آنكه خطاكاران از ترس او سخت مى‌گريند،

(4) اى مونس هر دور از وطن كه از تنهائى دل‌گير است، و اى شادى هر اندوهگين دل‌شكسته، و اى فريادرس هر خوار شده‌ى تنها مانده، و اى مددكار هر نيازمند رانده.

(5) توئى آنكه با رحمت و علم هر چيز را فراگرفته‌اى،

(6) و توئى آنكه براى هر مخلوقى در نعمتهايت بهره‌اى قرار داده‌اى،

(7) و توئى آنكه بخشش او از كيفرش برتر است،

(8) و توئى آنكه رحمتش بر غضبش پيشى مى‌گيرد،

(9) و توئى آنكه بخشش او از منع و بازداشتش افزون است،

(10) و توئى آنكه همه‌ى مخلوقات در قدرت او گنجيده‌اند،

(11) و توئى آنكه به هر كه نعمت داد پاداش نخواست،

(12) و توئى آنكه در كيفر گناهكاران افراط نمى‌كند.

(13) پروردگارا! و من بنده‌ى توام كه او را به دعاء امر فرمودى، و گفت: اطاعت مى‌كنم و فرمانت را انجام مى‌دهم، اينك منم اى پروردگار بنده‌اى كه در پيشگاهت افتاده،

(14) منم آنكه خطاها پشتش را سنگين كرده، و منم آنكه گناهان عمرش را به سر رسانده، و منم آنكه با نادانى نافرمانيت را كرده، و حال آنكه تو شايسته‌ى نافرمانى نبودى.

(15) خداوندا! آيا تو به هر كه تو را خواند رحم‌كننده‌اى كه در دعا بكوشم، يا هر كه در پيشگاهت گريه كند را مى‌آمرزى تا در گريه بشتابم، يا هر كه را از خوارى در درگاهت روى خود به خاك مالد را مى‌بخشى، يا هر كه را كه با توكل از فقر و بى‌چيزى به تو شكوه كند را بى‌نياز مى‌كنى.

(16) پروردگارا! كسى را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد را نااميد مكن، و كسى را كه از تو به كسى جز تو بى‌نياز نمى‌گردد را خوار مگردان.

(17) خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست، و از من كه به تو روى آورده‌ام روى مگردان، و هنگامى كه از تو درخواست نموده‌ام نااميدم مفرما، و اكنون كه در پيشگاهت ايستاده‌ام دست رد بر پيشانيم مزن،

(18) توئى آنكه خود را به رحمت توصيف كرده‌اى، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به من رحم كن، و توئى آنكه خود را بخشنده ناميده‌اى مرا ببخش.

(19) خدايا! روان شدن اشكم را از ترست، و نگرانى دلم را از بيم عظمتت، و لرزيدن اندامم را از شكوه و بزرگيت را مى‌بينى،

(20) همه‌ى آنها از شرمندگى از تو براى بدرفتاريم مى‌باشد، و از اينرو صداى تضرع و زاريم به درگاهت خاموش شده، و زبان راز و نياز با توام كند گرديده است.

(21) خداوندا! سپاس شايسته‌ى توست، چه بسيار عيبم را پوشاندى و رسوايم نكردى، و چه بسيار گناهم را پنهان كردى و معروفم ننمودى، و چه بسيار كار زشتى كه به جاى آوردم و پرده‌ام را ندريدى، و طوق ناپسندى و زشتى آن را به گردنم نينداختى، و بديهاى آن را بر همسايگانم، كه در جستجوى عيوبم هستند، و بر آنانكه بر نعمتى كه به من داده‌اى حسد مى‌ورزند، آشكار نساختى،

(22) آن همه مهربانيها مرا از دنبال كردن بدى آنچه تو از من مى‌دانى بازنداشت.

(23) خدايا! چه كسى به رستگاريش از من نادانتر، و از بهره‌اش فراموشكارتر، و از اصلاح خود دورتر است، در حاليكه روزى‌ات را كه به من رسانده‌اى در نافرمانيت كه مرا از آن بازداشتى صرف مى‌كنم، و كيست از من در نادرستى فرورونده‌تر و بر اقدام به بدى شديدتر، هنگامى كه بين دعوت تو و دعوت شيطان مى‌ايستم، و دعوت شيطان را روى نابينائى در شناختن او و نه از روى فراموشى مى‌پذيرم،

(24) و من در اين هنگام باور دارم كه سرانجام دعوت تو بهشت و سرانجام دعوت شيطان است.

(25) و منزه و پاكى، چه شگفت‌آور است آنچه درباره‌ى خود به آن گواهى مى‌دهم و كار پنهانى خويش را شمارش مى‌نمايم،

(26) و شگفت‌آورتر از آن بردبارى تو درباره‌ى من و درنگ تو از زود به كيفر رساندن من است، و اين نه براى ارزشمند بودن من نزد تو است، بلكه براى مدارا و خوشرفتارى و احسان توست بر من، تا از معصيت خشم آورت دست برداشته، و از گناهان خواركننده خود را بازدارم، و براى آنست كه بخشايش من نزد تو از به كيفر رساندنم خوشايندتر است.

(27) پروردگارا! و بلكه گناهانم بيشتر، و نشانه‌هايم زشتتر، و كردارهايم بدتر، و بى‌باكيم در نادرستى سخت‌تر، و بيداريم هنگام طاعتت سست‌تر، و آگاهى و مراقبتم به تهديد و ترساندن تو از كيفرت كمتر، از آنست كه زشتيهاى خود را برايت بشمارم، يا بر يادآورى گناهانم توانا باشم،

(28) و اينكه خود را با اين سخنان سرزنش مى‌نمايم براى طمع در مهربانى توست كه اصلاح كار گناهكاران به آنست، و براى اميد به رحمت توست كه رهائى گردن خطاكاران به آن مى‌باشد.

(29) پروردگارا، اين گردن من است كه گناهان آن را باريك كرده، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به عفو خود آن را آزاد كن، و اين پشت من كه خطاها آن را سنگين كرده، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و به انعام خود آن را سبك فرما.

(30) خداوندا! اگر در پيشگاهت بگريم تا پلكهاى چشمانم بيفتد، و به آواز ناله زنم تا صدايم قطع گردد، و در برابرت بايستم تا پاهايم ورم كند، و برايت ركوع كنم تا استخوان پشتم از جا كنده شود، و تو را سجده نمايم تا اينكه كاسه‌ى چشمانم پنهان شود، و همه‌ى عمر خاك زمين را خورده، و تا پايان زندگى آب خاكسترآلود را بياشامم، و در بين اينها به ذكر تو گويا باشم تا زبانم كند شود، سپس از شرمندگى از تو چشم به اطراف آسمان نيندازم، با اين رفتارها سزاوار از بين رفتن گناهى از گناهانم نيستم.

(31) و اگر مرا بيامرزى هنگامى كه آمرزش تو را سزاوار گردم، و ببخشايى آنگاه كه شايسته‌ى عفو تو شوم، آن آمرزش و بخشيدن از روى شايستگى من لازم نگشته، زيرا جزاى من از تو در نخستين بار كه تو را معصيت كردم آتش بوده، پس اگر مرا كيفر نمائى درباره‌ى من ستم ننموده‌اى.

(32) بار الها! چون مرا پوشانده و رسوايم نكردى، و با بخششت با من خوشرفتارى نمودى، و در كيفرم شتاب نكردى، و از فضل و احسانت درباره‌ى من بردبارى نمودى، و نعمتت را از من نگرفتى، و احسانت را به من تيره نساختى، پس بر زارى بسيار و سختى فقر و بى‌چيزى و بدى جايگاهم رحم فرما.

(33) پروردگارا! بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا از گناهان نگاهدار، به فرمانبرى بدار، و نيكى بازگشت از گناه را روزى‌ام فرموده به توبه پاكم گردان، و با نگاهدارى كمكم كن، و با تندرستى سازگارم نما، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده‌ى عفو و آزاد شده‌ى رحمتت گردان، و ايمنى از خشمت را برايم بنويس، و مرا به آن در اين دنيا مژده بده، مژده‌اى كه آن را بشناسم و نشانه‌اى در آن به من بنما، كه آن را آشكار سازم.

(34) چرا كه تحقق خواسته‌ام در برابر توانائى تو دشوار نيست، و تو را در توانائى و بردباريت به رنج نمى‌افكند، و در برابر بخششهاى بسيارت كه آيات تو بر آن دلالت دارد تو را سنگينى نمى‌دهد، زيرا تو آنچه بخواهى انجام داده، و بر آنچه اراده نمائى حكم مى‌كنى، و تو به هر چيز توانائى.