دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) بار الها، اى كسى كه گنهكاران به وسيله‌ى رحمتت طلب فريادرسى مى‌كنند

(2) و اى كسى كه بيچارگان به ياد احسانت پناه مى‌برند،

(3) و اى كسى كه خطاكاران از ترست به شدت مى‌گريند.

(4) اى آرام دل وحشتزدگان از وطن دور گشته و اى غمگسار غمديدگان دل شكسته و اى فريادرس هر تنهاى درمانده، و اى مددكار هر محتاج عقب رانده،

(5) توئى كه همه چيز را به علم و رحمتت فراگرفته‌اى،

(6) و توئى كه براى هر آفريده در نعمتهايت بهره‌اى برقرار كرده‌اى.

(7) و توئى كه عفوت بر عقابت غالب است.

(8) و توئى كه رحمتت بر غضبت سابق است،

(9) و توئى كه عطايت از منعت فزون است‌

(10) و توئى كه آفريدگان همه در (محيط) توانگريت گنجيده‌اند،

(11) و توئى كه از هر كه به او نعمت بخشى توقع پاداش ندارى.

(12) و توئى كه در عقاب عاصيان افراط نمى‌كنى.

(13) و من اى خداى من آن بنده‌ى توام كه چون او را به دعا فرمان دادى، گفت: لبيك! و سعديك اينك منم- اى پروردگار من- كه در پيشگاهت (به خاك) افتاده‌ام.

(14) منم كه بار خطاها پشتم را گران كرده. و منم كه گناهان عمر مرا به سر برده، و منم كه از سر نادانى تو را عصيان كرده‌ام، در صورتى كه تو از طرف من سزاوار عصيان نبودى.

(15) آيا- اى خداى من بر هر كه تو را بخواند رحم‌كننده‌اى تا در دعا بكوشم؟ يا هر كه را پيشت بگريد آمرزنده‌اى، تا در گريه شتاب كنم؟ يا از هر كه به عنوان خوار شمردن خود روى خويش را در پيشگاهت به خاك سايد، درگذرنده‌اى؟ يا هر كه را از سر توكل از فقر خود به تو شكايت كند بى‌نياز كننده‌اى؟

(16) بار الها، آنكه را جز تو، دهنده‌اى نمى‌يابد، نوميد مگردان. و كسى را كه از تو به غير تو بى‌نياز نمى‌شود وامگذار

(17) خداى من پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و اكنون كه از روى حقيقت به تو رو آورده‌ام، روى از من مگردان. و در صورتى كه روى دل را به تو متوجه ساخته‌ام محرومم مكن. و در اين حال كه در پيشگاهت ايستاده‌ام، دست رو بر سينه‌ام مگذار-

(18) توئى كه خود را به رحمت توصيف كرده‌اى. پس بر محمد و آلش رحمت فرست، و بر من رحمت آور و توئى كه خود را خطابخش ناميده‌اى پس از من درگذر.

(19) اى خداى من، تو جريان اشك مرا از خوف خود، و پريشانى دلم را از ترس خويش، و لرزيدن اعضايم را از هيبتت خود، مى‌بينى.

(20) همه‌ى اينها در اثر شرمندگى‌ام. از سوء رفتار خويش است و به اين جهت از شدت زارى به درگاه تو صدايم گرفته و زبانم از راز و نياز با تو كند شده.

(21) پس سپاس تو را- اى خداى من- چه بسا، عيبها كه بر من مستور ساخته‌اى و مرا (از افشاى آن) رسوا نكرده‌اى! و چه بسا گناه كه بر من پوشيده‌اى و مرا به آن مشهور نساخته‌اى و چه بسا آلودگيها و زشتيها كه به جا آورده‌ام و پرده‌ى آن را بر من ندريده‌اى! و طوق آزار ننگ آن را بر گردنم نيفكنده‌اى. و زشتيهايش را بر همسايگان عيبجو و حسودان نعمتى كه به من بخشيده‌اى. آشكار نساخته‌اى.

(22) آنگاه اين همه مرحمتها مرا از تعقيب بديهائى كه از من سراغ دارى باز نداشته،

(23) پس كيست كه از من- اى خداى من- به خير و صلاح خود نادانتر، و از بهره‌ى خود غافلتر، و از اصلاح (و تهذيب) نفس خود دورتر باشد؟ در صورتى كه رزقى را كه بر من روان ساخته‌اى در معصيتهائى كه مرا از آن نهى كرده‌اى صرف مى‌كنم! و كيست كه بيش از من به قعر باطل فرو رفته و بر اقدام به بدى جرات ورزيده باشد، و در آن هنگام كه بر سر دو راه دعوت تو و دعوت شيطان مى‌ايستم پس دعوت شيطان را با چشم باز و حواس جمع مى‌پذيرم.

(24) در صورتى كه يقين دارم كه دعوت تو به بهشت و دعوت او به سوى جهنم منتهى مى‌شود.

(25) منزهى تو اى خدا (از آنكه سزاوار چنين رفتار باشى) چه شگفت‌انگيز است آنچه من درباره‌ى خويش به آن گواهى مى‌دهم. و آن كارهاى پنهانم كه خود آن را برمى‌شمارم.

(26) و عجبتر از آن بردبارى تو از من و درنگ كردنت از مواخذه‌ى سريع من است! و اين نه از جهت گرامى بودن من پيش توست. بلكه از جهت مداراى تو با من و تفضلت بر من است: تا از نافرمانى خشم انگيز تو باز ايستم، و خود را از گناهان خواركننده‌ى خويش باز دارم، و از جهت آن است كه عفو تو از من در نظرت از عقوبتم خوشايندتر است.

(27) بلكه من- اى خداى من- گناهم بيشتر و آثارم زشت‌تر و كردارم بدتر و تهورم در باطل سختتر و تنبهم در مقام اطاعت تو ضعيفتر، و آگاهى و مراقبتم نسبت به تهديد تو كمتر از آن است كه عيوب خود را براى تو بشمارم. يا بر ياد كردن گناهانم قادر باشم‌

(28) و منظورم (از اين اعتراف) جز اين نيست كه از روى طمع در مهربانى تو- كه صلاح كار گنهكاران در آن است- و از نظر اميد به رحمت تو- كه آزادى گردنهاى خطا كاران به آن است- خويش را سرزنش كنم.

(29) بار الها، و اين گردن من است (غم) گناهان آن را باريك كرده. پس بر محمد و آلش رحمت فرست. و به عفو خود آن را آزاد ساز. و اين پشت من است كه بار خطاها آن را سنگين ساخته، پس بر محمد و آلش رحمت فرست و به انعام خود آن را سبك ساز.

(30) اى خداى من اگر چندان در برابر تو بگريم كه پلكهاى هر دو چشمم بيفتد، و اگر چندان صدا به گريه بلند كنم كه صوتم قطع شود، و اگر چندان برايت بپا ايستم كه هر دو پايم آماس كند، و آنقدر برايت ركوع كنم كه استخوانهاى پشتم از هم بپاشد، و آنقدر تو را سجده كنم كه چشمهايم از كاسه بدر آيد و در دوره‌ى عمر خود خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى آب خاكسترآلود بنوشم و در اثناى اين احوال آنقدر ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار فرو ماند، سپس از روى شرمندگى از تو چشم را به آفاق آسمان نگشايم، (با اين همه) سزاوار محو يكى از گناهانم نخواهم بود

(31) و اگر در آن هنگام كه مستوجب آمرزشت شوم مرا بيامرزى، و در آن زمان كه مستحق عفو تو گردم از من درگذرى پس همانا كه آن آمرزش و عفو در حق من از جهت استحقاق من لازم نيامده. و من از روى سزاوارى شايسته‌ى آن نشده‌ام زيرا جزاى من، در اولين بار كه تو را عصيان كرده‌ام جهنم بود. و به اين جهت اگر مرا عذاب فرمائى درباره‌ى من ستمكارى نخواهد بود

(32) پس اكنون كه مرا به ستارى خود مستور داشته‌اى و رسوا نكرده‌اى و به كرم خود با من مدارا كرده‌اى و در عقابم شتاب ننموده‌اى، و به تفضل خود درباره‌ام حكم كرده‌اى و نعمتت را از من نگردانده‌اى و احسانت را نسبت به من تيره (و آلوده) نساخته‌اى پس بر طول تضرع و شدت مسكنت و بدى حالم رحمت آور.

(33) بار الها، بر محمد و آلش رحمت فرست و مرا از گناهان نگاهدار و به فرمانبردارى وادار و حسن انابت روزيم كن و به توبه پاكم ساز و با نگهدارى خود تاييدم كن و به عافيت روبراهم نماى، و شيرينى آمرزش را به من بچشان، و مرا رها شده‌ى عفو و آزاد گشته‌ى رحمت خود قرار ده و برات ايمنى از خشم خود برايم بنويس. و مرا هم اكنون- نه در آينده- به آن ايمنى بشارت ده. چنان بشارتى كه آن را بشناسم و نشانه‌اى در آن به من معرفى كن كه به آسانى آن را دريابم‌

(34) زيرا كه اين كار براى تو- در جنب قوتت- دشوار نيست. و تو را در قدرتت دچار مشكلى نمى‌سازد و تو بر هر چيز- به منتهى درجه- قدرت دارى.