دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه داریوش شاهین

(1) آفريدگارا، اى آنكه گناهكاران را جز تو گناه‌پوشى نيست.

(2) اى آنكه بيچارگان را جز تو مهربانى و بيچاره نوازى نيست.

(3) اى آنكه خطاكاران از عقوبتت سخت هراسان و گريانند.

(4) اى آنكه تسلى‌خاطر هر افسرده خاطر و در غربت مانده و دور از وطنى. اى آنكه بر اندوه و درد هر دلشكسته درمانى. اى آنكه هر محروم و تنهائى را دلجوئى. اى آنكه هر رانده از مهر و مانده در نياز را غمگسارى.

(5) پروردگارا، توئى كه رحمتت همه را رسيده و دانائى‌ات همه را فراگرفته.

(6) توئى كه از خوان بى‌پايان نعمتت هر آفريده‌اى را روزى و قسمت دهى.

(7) توئى كه عفوت بيشتر از عقوبتت باشد.

(8) توئى كه رحمتت بيشتر از خشمت باشد.

(9) توئى كه بخششت بيشتر از نبخشيدنت باشد.

(10) توئى كه همه آفريدگان در قلمرو قدرت تو باشند.

(11) توئى كه به هر كس نعمت مى‌بخشى، پاداش اين بخشش نجوئى.

(12) توئى كه در عقوبت و كيفر گناهكار، راه افراط نپوئى.

(13) فلك آفرينا، من آن بنده خاكسار تو هستم كه امر كردى بگو: - لبيك و سعديك (اطاعتت كنم و فرمانت برم) و من چنين گفتم. اينك اى قادر متعال، اين منم آن بنده كه در پيشگاه تو به خاك افتاده‌ام.

(14) اينك اى خطابخش جرم‌پوش، اين منم كه گناه پشتش دو تا كرده و عمرى در گناه به سر برده و در جهل و نادانى در فرمانت نافرمانى كرده است. آشكار است كه شايسته هيچ مخلوق نيست كه سر به طاعتت ننهد.

(15) اينك اى داناى هر راز، تو بر هر عابدى كه تو را صدا مى‌زند، رحم روا مى‌دارى؟ يا اينكه كسى به خاطر بخشش گناه، اگر چشمه چشم را جويبار خون كند و آمرزش از تو جويد، آمرزيده مى‌شود؟ يا اينكه اگر خوار و نزار ديده به خاك درگاهت سايد، مشمول عفو و بخششت قرار مى‌گيرد؟ اينك اى بى‌نياز نياز آفرين، آنكس را كه به اميد رهائى از فقر و بينوائى، از جور روزگار، شكوه خويش پيش تو آورد، آيا به نيازش مى‌رسى؟

(16) عدل آفرينا، آنكه را كه جز تو اميدى و پناهى نمى‌يابد از درگاه خويش نوميد و بى‌پناه، مران. آنكه را كه جز از تو هيچ حاجت نخواهد، خوار و بى‌مقدارش مساز.

(17) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. بنده نوازا، آنگاه كه رو به تو كردم تو روى از من برمتاب. آنگاه كه دست اميد به سويت افراشتم، مايوس و نوميدم مكن. و اينك كه در پيشگاهت به دعا ايستاده‌ام، مرا از لطف و كرمت دور مساز.

(18) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. حاجت پذيرا، توئى آنكه وصف لطف و رحمتت را همه مى‌دانند، پس بر من رحمت آر. توئى آنكه وصف بخششت را همه مى‌دانند، پس گناهم ببخش.

(19) بار الها، سيلاب آب ديده من از ترس عقوبتت، و اضطراب دلم از بيم عظمتت، و لرزش تمام وجودم از عظمت وجود تو باشد.

(20) من بسيار شرمسار از بدى رفتار خويشم، و به اين سبب است كه از فرط زارى به درگاهت، راه گلو و صدايم گرفته و زبانم از بسيارى نيايش و دعا خسته و در دهان افتاده است.

(21) معبودا، سپاس بى‌مثال تو را سزاست كه عيوب بسيارم را پوشاندى، و به رسوائى‌ام نكشاندى و گناهم از راه خطاپوشى، نهان داشتى و به گنهكارى، شهير شهرم نكردى، و چه بسيار بد كردم و تو پرده آبروى من ندريدى، و مرا سرافكنده اين لغزشها نساختى و چنين خطاها و گناهان را بر همسايگانم- كه عيبجو و لغزش‌بين هستند- بر ملا نكردى، و آن فضل و كرمى كه به من تخصيص دادى، بر حسودان عيان ننمودى.

(22) واى بر من! كه اين همه لطف و رحمتت مرا از ادامه‌ى گناه و خطا بازنداشت!

(23) عيب پوشا، نادانتر از من به رستگارى خويش كيست؟ غافلتر از من در قسمت و روزى خويش كيست؟ و از اصلاح كار ايمان خويش غافلتر و نادانتر از من كيست؟ حال آنكه من بهره و قسمت نعمت تو را در راه ناسپاسى و كفران- كه تو همه را از آن پرهيز داده‌اى- به كار مى‌برم. غريق‌تر از من در غرقاب گناه و بدى كيست؟ آنگاه كه ميان دعوت پاك تو و دعوت ناپاك ابليس قرار مى‌گيرم، پس سبب چيست كه با آنكه به كار شيطان بينا و به صفاتش آگاهم، باز رو به سوى او مى‌برم؟

(24) حال آنكه مى‌دانم دعوت تو به فردوس مى‌رسد و دعوت او به دوزخ مى‌انجامد.

(25) قادرا، پاكى تنها تراست، و چه حيرت‌انگيز است گواهى بر خويشتن، و عيان ساختن كارهاى پنهان‌

(26) و شگفت‌انگيزتر از آن شكيبائى تو در گناهكارى من، و بردباريت در به كيفر رساندن من. اين را نه به آن دليل گويم كه نزد تو عزيز باشم، بلكه به آن سبب اعتراف كنم كه مى‌بينم چه بسيار بر من مى‌بخشى و چه فراوان احسانگرى، تا كه من از معصيت و گناه دست كشم و اسير خشم تو نشوم، و روى از ارتكاب به گناه برتابم. مهربانا، مى‌دانم كه بر من، عفو و اغماضت را، بر خشم و كيفرت بيشتر مى‌پسندى و گذشت تو بر من موجب خشنودى تو مى‌گردد.

(27) خداوندا، گناهان من بيشتر، آثار آنان زشت‌تر، كردارم شرمگينانه‌تر، بى‌پروائى‌ام در بدى فراوانتر، بيداريم در طاعت و عبادت تو ضعيف‌تر و كمتر، و دقت و توجهم به عقوبت و كيفر تو ناچيزتر از آن همه زشتى كردارم است. اگر كه بخواهم همه را بر تو بشمارم، ناتوانتر از آنم كه گناهانم را بر تو بشمارم.

(28) من اين چنين خويشتن را به باد ملامت و شماتت مى‌گيرم، چون حريص لطف و مهربانى تو هستم. زيرا كه مى‌دانم رفع و دفع گناه به اين راه ميسر است. زيرا كه مى‌دانم به اين اميد رحمت است كه گريبان گناهكاران از بند عذاب رها مى‌شود.

(29) معصيت بخشا، اين گردن من است كه كثرت گناه آنرا نحيف و نزار كرده است. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. و اين گردن ضعيف و ناتوان را از بند گناه برهان. اين پشت مرا كه زير بار گران معصيت خم شده به لطف خويش سبكبار كن. الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد.

(30) جهان آفرينا، اگر در پيشگاهت چنان ناله زار سر دهم و آب ديده ريزم كه پلك چشمان بپوسد و مژه‌ها بريزند. اگر چنان با صداى بلند هاى هاى گريه سر دهم كه صدايم در گلو بميرد. اگر آنقدر در برابرت شرمسارانه بايستم تا كه رگهاى پايم به شدت ورم كنند. اگر آنقدر در برابرت در ركوع بمانم تا مهره و استخوان پشتم خشك و خسته گردند. اگر در برابرت پيشانى عجز به خاك چنان نگه دارم تا چشمانم كور شوند و همه عمر خاك خورم و آب خاكستر آلوده بنوشم و در تمام اين احوال ذكر تو گويم و ياد تو كنم تا زبانم از كار افتد. و اگر از فرط شرم، دمى چشم از اكناف آسمان برنگيرم، با اينهمه، باز هم سزاوار لطف و مغفرت تو نگردم.

(31) و اگر روزى سزاوار آمرزش تو شوم و تو، انابتم را اجابت كنى، باز هم آن عفو و اغماض تو شايسته گنهكارى چون من نيست، بلكه آن بخشش و عنايتت بر اثر احسان كريمانه‌ات هست. زيرا مى‌دانم در ارتكاب اولين گناه مستحق آتش بوده‌ام، و اگر به آتش كيفرم مى‌دادى، در حق من ستمى روا ننموده بودى.

(32) خطا پوشا، تو كه: پرده گناهم را ندريدى و رسواى مردمانم ننمودى، در كيفرم نشتافتى و مشمول عنايت و بخشش بنمودى. با فضل احسانت بر من شكيب آوردى و دامن نعمتت از من برنگرفتى، و وسعت كرمت را بر من تنگ نكردى، پس اينك بر بسيارى ناله و زارى و تنگى و سختى و بديهايم رحمت آور.

(33) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. گناه بخشا، مرا از شر گناهانم ايمن بدار، تا كه سر به طاعتت نهم، و بازگشت به نيكوئى، و دورى از گناه را بهره و قسمت من قرار بده و با اشك انابت، روح و وجودم را پاك ساز، و در دورى از گناه مرا يارى فرما، و با سلامت وجود مرا قرين بدار. شهد بخشش را در كام جان من ريز، مرا به عفو خويش رهائى از گناه بخش، و بر كتاب كردارم رقم ايمنى از خشم خويش بگذار، و بدينسان مرا پيش از ورود به آن جهان چنين مژده‌اى عظيم ببخش. بشارتى كه آنرا بشناسم و اشارتى كه آنرا ببينم و اين همه بر من آشكار شود.

(34) زيرا كه مى‌دانم اجابت چنين حاجتى در برابر قدرت تو سهل است و هرگز تو از آن به رنج و سختى گرفتار نمى‌شوى، و عفو بى‌شمار تو- كه آيات كتاب تو گواه آن است- بر تو سنگين نخواهد بود. زيرا كه مى‌دانم تو آنچه خواهى مى‌كنى، و آنچه اراده كنى، مى‌دهى، چون بر هر چه خواهى توانائى.