دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خداوندا! اى آنكه گناهكاران به وسيله‌ى رحمتش، فريادرس طلب مى‌كنند.

(2) و اى كسى كه بيچارگان به وسيله‌ى ياد احسانش به او پناه مى‌برند.

(3) و اى آنكه خطاكاران از ترس و خوف او مى‌نالند و گريه مى‌كنند.

(4) اى همدم و مونس هر وحشت زده‌ى غريب و اى گشايش دهنده‌ى هر اندوهگين دل شكسته و اى فريادرس هر تنهاى خوار شده و اى ياور و مددكار هر نيازمند و محتاج رانده شده.

(5) (اى خدا!) تويى كه رحمت و علمت، همه‌ى موجودات را دربرگرفته است.

(6) و تو هستى كه براى هر يك از آفريده‌هايت سهمى از نعمت‌هايت مقرر فرموده‌اى.

(7) و تويى آنكه عفو و بخششش از كيفرش برتر است.

(8) و تويى آنكه رحمتش بر خشم و غضبش پيشى مى‌گيرد.

(9) و تويى آنكه عطايش از منعش بيشتر است.

(10) و تويى آنكه همه‌ى مخلوقات در حيطه‌ى توانايى‌اش جاى دارند.

(11) و تويى آنكه در برابر نعمت‌هايت، از كسى توقع پاداش ندارى.

(12) و تويى آنكه در كيفر گناهكاران و سركشان از حد نمى‌گذرى.

(13) و من اى خداى من! بنده‌ى تو هستم كه به دعا كردن فرمانش دادى و او گفت: «لبيك و سعديك» (دعوتت را اجابت كردم) اينك منم اى پروردگار كه در اختيار تو در پيشگاه تو به خاك افتاده‌ام.

(14) منم آنكه بار گناهانش پشتش را به شدت سنگين كرده و منم آنكه عمرش را در گناه تباه ساخته است. منم آنكه به خاطر نادانى‌هايش تو را نافرمانى كرده در حالى كه تو سزاوار معصيت و نافرمانى نبودى.

(15) اكنون اى معبود من! آيا بر كسى كه به درگاهت دست به دعا بردارد، رحمت مى‌آورى تا من در دعا كردن، بيشتر تلاش و كوشش كنم؟ يا كسى را به درگاهت، اشك بريزد و ناله كند، مى‌آمرزى تا در گريه و تضرع شتاب نمايم؟ آيا تو (اى خدا!) از كسى كه خاضعانه صورتش را در آستانت به خاك بمالد، درمى‌گذرى؟ يا هر كه را كه شكايت پريشانى و بينوايى خود را به درگاه تو آورد، در حالى كه به تو توكل كرده است، بى‌نياز مى‌سازى؟

(16) خدايا! آنكه را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌شناسد، نااميد نكن و كسى را كه از تو به غير تو بى‌نياز نمى‌شود، بى‌يار و خوار مگذار.

(17) اى خداى من! بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و از من روى نگردان حال كه به تو روى آورده‌ام و محرومم مكن حال كه مشتاق درگاه تو هستم و دل به تو سپرده‌ام. و از در خانه‌ات مرا مران در اين حال كه در پيشگاهت ايستاده‌ام.

(18) (اى خدا!) تويى كه ذات خود را به رحمت توصيف كرده‌اى، پس بر محمد و خاندانش درود و رحمت بفرست و بر من رحم كن. تويى كه خود را بخشنده و آمرزنده ناميده‌اى، پس گناهانم را ببخش.

(19) بار خدايا! مى‌بينى كه چگونه اشك چشمم از ترس و خوف تو روان است و دلم از بيم تو پريشان گرديده و اندامم از هيبت جلال و عظمت تو لرزان است.

(20) (پروردگارا!) اين همه به خاطر شرمندگى‌ام نزد تو از زشتى رفتارم است و به همين علت، آهنگ صدايم از شدت تضرع و زارى به درگاه تو گرفته و زبانم در موقع راز و نياز و مناجات با تو بازمانده است.

(21) خداى من! حمد و ستايش مخصوص توست كه چه بسيار زشتى‌هايم را پوشاندى و مرا به آنها رسوا ننمودى و چه بسيار گناهانى را كه بر آنها پرده انداختى و من را به آنها (در نزد مردم) مشهور نكردى و چه بسيار زشتى‌هايى كه مرتكب شدم و پرده‌ى مرا ندريدى و طوق زشتى آن را به گردنم نينداختى و بدى‌هاى آن را آشكار ننمودى به همسايگانى كه در پى يافتن عيوبم هستند و هم چنين به حسودانى كه رشك مى‌برند به من به واسطه‌ى نعمت‌هايى كه به من داده‌اى.

(22) سپس آن همه نيكى‌هاى تو مرا از انجام اعمال بدى كه تو از من مى‌دانى، بازنداشت.

(23) اى خداى من! چه كسى نادان‌تر از خود من به رشد و اعتلاى خود است؟ و غافل‌تر از من به حظ خود كيست؟ و چه كسى از من از اصلاح خود دورتر مى‌باشد در آن وقتى كه روزهايى را كه به من عطا كرده‌اى، در انجام معاصى‌اى خرج كنم كه مرا از آن نهى نموده‌اى؟ و چه كسى از من بيشتر در باطل غوطه‌ور شده است؟ و چه كسى از من در انجام بدى‌ها پيشتازتر است؟ كه هنگامى كه بين دعوت تو و دعوت شيطان قرار مى‌گيرم، دعوت شيطان را قبول مى‌نمايم در حالى كه او را خوب مى‌شناسم و اوصافش را فراموش نكرده‌ام؟

(24) (خدايا!) الان ديگر من اطمينان دارم كه دعوت تو بهشت و دعوت او به جهنم منتهى مى‌شود.

(25) (خدايا!) پاك و منزهى تو! چقدر شگفت‌انگيز است كه شهادت مى‌دهم به آنچه برايم زيان بخش است و مسايل پنهان خود را مى‌شمارم.

(26) و شگفت‌انگيزتر از آن، صبر تو درباره‌ى من و تأخير در برابر عذاب من است و اين به آن دليل نيست كه من نزد تو گرامى مى‌باشم، بلكه به اين دليل است كه تو با من مدارا مى‌كنى تا از گناهانى كه باعث غضبت شود، خوددارى نمايم و هم چنين از گناهانى كه باعث خوارى‌ام شود، دست بردارم و ديگر به اين خاطر است كه عفوت نسبت به من از كيفرت، دوست داشتنى‌تر است.

(27) بلكه من اى خدا! گناهانى بيشتر و آثارى قبيح‌تر و كردارى زشت‌تر دارم، جسارتم در (انجام) باطل بيشتر و بيدارى‌ام در وقت طاعت كمتر است و هشيارى و مراقبتم در برابر وعده‌هايت كمتر از آن است كه عيوبم را برايت بشمارم يا اينكه بتوانم گناهانم را به ياد بياورم.

(28) و فقط خود را به اين خاطر سرزنش مى‌كنم كه چشم طمع به مهربانى تو دارم و مشكلات گنه كاران را مهربانى‌ات رفع مى‌كند و به رحمتت اميدوارم كه خطاكاران با آن از بند عذاب، آزاد مى‌گردند.

(29) خدايا! اين گردن من است كه گناهان باعث باريكى آن شده است، پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و با عفوت، آن را از عذاب آزاد كن؛ و اين پشتم است كه بار گناهان، آن را سنگين كرده است، پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و آن را با منت خود سبك نما.

(30) اى خداى من! اگر در نزدت، آن چنان گريه كنم كه پلك‌هايم روى هم بيفتد و چنان ناله كنم كه صدايم قطع شود و آن قدر سرپا بايستم كه پاهايم ورم كند و آن قدر ركوع نمايم كه استخوان‌هاى كمرم از هم باز شود و در برابرت، آن قدر سجده نمايم كه چشمانم از كاسه درآيد و در تمام عمر خاك زمين را خورم و از آب آلوده به خاكستر بنوشم و در بين اين اعمال، آن قدر ذكر تو را بگويم كه زبانم از كار بيفتد و در اثر شرمندگى از تو، سر خود را بالا نگيرم، حتى شايسته‌ى اين نيستم كه يكى از گناهان مرا بيامرزى.

(31) اگر هنگامى كه مستوجب بخشش تو شوم، مرا بيامرزى و آن گاه كه مستحق عفو تو شوم، مرا ببخشى، اين طور نيست كه من سزاوار عفوت بوده‌ام و يا اينكه شايستگى آن را به دست آورده‌ام، زيرا كه مجازاتم به سبب همان گناه اولى، آتش جهنم بود، پس اگر تو مرا عذاب نمايى، به من ظلم نكرده‌اى.

(32) اى خداى من! چون مرا با پرده‌ى خود پوشاندى و مرا رسوا نكردى و با كرمت با من مدارا نمودى و در عذابم عجله نكردى و با فضلت، نسبت به من بردبار بودى و نعمتت را بر من تغيير ندادى و نيكى‌ات را نسبت به من تيره نساختى، پس بر تضرع طولانى و شدت تنگدستى و بدى جايگاهم رحم نما.

(33) (خدايا!) بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، مرا از گناهان نگاهدار و به طاعتت مشغول دار و بازگشت نيكو به سويت را نصيبم كن و با توبه پاكم نما و با عصمتت مرا يارى كن و با عافيت خود كارم را اصلاح نما و شيرينى بخشش خود را به من بچشان و مرا رها شده‌ى عفو و آزاد شده‌ى رحمتت قرار بده و برايم امنيت از غضبت را بنويس و با بشارت آن مرا در دنيا قبل از آخرت شاد نما، بشارتى كه آن را بشناسم و در آن علامتى نشانم بده كه آن را هويدا و ظاهر بيابم.

(34) به درستى كه اين كار در برابر رحمت وسيع تو سخت نيست و بر قدرتت گران نيست و در بردبارى‌ات دشوار نيست و در مقابل بخشش‌هاى زيادى كه آيات تو بر آن دلالت مى‌كند، گران نيست، چرا كه تو هر چه بخواهى، انجام مى‌دهى و به هر چه كه بخواهى، حكم مى‌كنى و تو بر هر كارى توانايى.