دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) گنهكاران به درگاه تو اميد كه از هر جا و هر كس گشته نوميد

(2) و از آن رحمت بى‌انتهايت ز تو اميدوارى در نهايت‌

(3) ترا دارم هر اسم از كسى نيست تو پشتيبان و با كم از كسى نيست‌

(4) ز رحمت ابرهايش سايه انداز بركت يافته از درگه راز و بر ظلمت سياهى جهان را فروغ علم تو بشكافد آن را زوايايى ز هر پايندگى را ز تو روشن بدارد زندگى را

(5) تويى آن كس كه بر اين كائناتت ببخشى روزى از آن ممكناتت و از انعام خوانت بى‌نيازان ز درويشان توانگر هر كدامان از آن لقمه به هر كس قسمت خويش بگيرد از توانگر يا كه درويش‌

(6) تويى آن كس معاصى در بر تو ز بخشش برتر از آن كيفر تو و بيش از آنچه بنمايى عذابى روا دارى به ما اجر و ثوابى‌

(7) تويى آن كس كه مهرت بى‌نهايت ز قهرت گيردش پيشى لغايت و هم آن رحمتت باشد فراوان كه بر خشم تو غالب آيدش آن‌

(8) تويى آنكه عطايت بيشترتر و منع تو به ما آن هست كمتر

(9) تويى آنكه جهان و كل دنيا بر آن در سايه‌ى رحمت دهى جا

(10) تويى آنكه براى اين عطايا نخواهى بهره و پاداشى از ما

(11) گنهكاران عالم را تو داور به بيش از آن گنه ناداده كيفر

(12) هم اكنون اى خدايم در ره تو ز حاجت بر دعا در درگه تو تو آن بودى كه حاجت از دعايم ز امرت دست بر سويت گشايم من اينك امر و فرمان تو لبيك اطاعت كرده‌ام فرمان سعديك خدايا اين منم با پا و با سر كه با آن منتهاى عجز بر در به عرض مسكنت سر در رهت پيش به خاك و خوار افكندم تن خويش‌

(13) الهى اين منم سوى تباهى شده خم پشتم از بار مناهى الهى اين منم عمر گران را كه در راه خطايا صرف آن را كه او بر باد رفته در ملاهى شده آلوده بر سوى مناهى الهى اين منم در جاهلانه روا عصيان به تو ناعاقلانه نبايد سر ز فرمان تو پيچم تويى خالق كه من نزد تو هيچم الوهيت ز تو شايسته‌ى آن اطاعت از من و در امر و فرمان‌

(14) و آيا تو كه خالق كردگارم نمايى رحم بر اين روزگارم و آيا من دعا درباره‌ى خود دو دستم سوى تو بر چاره‌ى خود دهى عفوم مرا خواهى كه بخشيد كه تا من بر دعاها كرده تمديد و آيا اشكهايم در ندامت نصيبم مغفرت گردد ز رحمت و تا اشكى كه من در ديده دارم از اين حسرت ز ديده خون ببارم و آيا بر جبينم آب خفت به درگاه تو بر خاك مذلت به سجده در ندامت اوفتاده تو دست مرحمت خواهى نهاده و آيا بينوا بيچاره‌اى را به درگاهت ز راه چاره‌اى را شكايت او كند از بهر چاره تو خواهى بر رسانيدش ز چاره و آيا درگه تو بر فقيرى نمايى بى‌نيازش دستگيرى‌

(15) الهى تيره‌بختى را كه داند و بخشيده بجز تو كس نداند مران از درگهت بر اين فقيرى بجز تو او ندارد دستگيرى‌

(16) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت فرما دلش شاد و هم از من كه رو كردم به درگاه مگردان رو مكن محروم زين راه كه بر درگاه تو برپا ستادم مكن نوميد بنمايى تو شادم دو چشمان منتظر بين ديده‌ام را مكوبى دست رد بر سينه‌ام را

(17) تو آنى ذات بى‌مانند خود را ز رحمت بر ستودى هر چه شد را تو بر روح محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت روحش در آن شاد تويى نامت نهادى ذات اعلا و بخشنده نهادى پاك و يكتا كه پس بخشا به من بخشنده‌اى تو تويى خالق و ما هم بنده‌ى تو

(18) هم اينك اشكهايم بين فراوان كه از ترست به روى چهره غلطان و دانى ضربه‌هاى قلبم اكنون كه او چون مى‌طپد در موجى از خون همى دانى كه اين پاها و دستان كه او در پيشكاهت هست لرزان خداى من مرا بينى كه بى‌تاب و جان من شديدا در تب و تاب‌

(19) همى دانى كه اين پاها و دستان كه او در پيشكاهت هست لرزان خداى من مرا بينى كه بى‌تاب و جان من شديدا در تب و تاب‌ نشانه او ز روح شرمسارم نما رحمى به من اى كردگارم كه من شرمنده آلوده گناهم به سويت مى‌كنم رو ده پناهم كه ناله در گلوى من شكسته زبان از معذرت گرديده بسته طلب از مغفرت را مانده‌ام باز فقط اميد من زان درگه راز

(20) سپاس تو گذارم من هم الان كه بر اين عيبهاى من فراوان ز پرده استتار از كاريم را روا ناداشتى رسواييم را چو بوده بسيارى از گناهم كه شرم‌انگيز و نزدت روسياهم و از دست و زبانم آنچه بگذاشت كه لطف آن گنه‌پوش تو نگذاشت كه نام من ز زشتيش در اين دهر ز بدنامى شود او شهره‌ى شهر بدى ديدى ز من از هر جهت را ندانستى تو بر اين مصلحت را كه تا آن ديگران بينند اين بد بديها پاسخش گويند بر رد الهى بندگان تو خطاپوش نباشندى كه عيبى داده سرپوش و بلكه بندگانت سعى آنها بهر عيبى ز همسايه شناسا كه آن يك را كند صدبار صدبار و بر همسايگان خويش تكرار و اين بودى تو اى پروردگارم ز چشم كنجكاوان بوده يارم از اين همسايگان عيب‌جوها تو پنهان داشتى اسرار ما را

(21) و بوده اين گناهم از همه بيش كه شايسته بودم بر كيفر خويش ز كيفر بر گناهانم به دنيا از اين همسايه‌ها گرديده رسوا ولى آن رحمت تو زان مقامت به پيشى جست بر آن انتقامت كه از آن پرده‌ى تو بر فضايح فروكش كرده آن را در قبايح‌

(22) ز من غفلت زده بيچاره‌تر كيست در انديشه ز من گمراه‌تر كيست ز نعمتها كه بنمودى نصيبم ز روزى قسمت من اى حبيبم من آن را در معاصى و مناهى ز كف داده من آن را در ملاهى كه با دستان خود بر قلب و ريشه ز رشد خود فرو برده به تيشه منم در منجلاب جهل و نادان فرو رفته در آن تيشه زدم جان كه زيرا من فريب آن عدو را ز دعوت برگزيدم جاى تو را و با پاهاى خود در پرتگاهى دويدم بر فساد و در تباهى كه چشمانم بدش بينا ز ديدن دو گوشم نيز سالم در شنيدن و مى‌دانستم اين كز دعوت او مرا از شاهراهى خصلت او كشاند او به گمراهى ضلالت به بيغوله سپس بر من ملامت‌

(23) و مى‌دانستم اين را دعوت تو به سوق جاودانه جنت تو معذالك به اهريمن گرفتار ز شيطان پيروى گرديده‌ام خوار و دوزخ انتخاب از قول شيطان كه بر آن جنت تو داده رجحان‌

(24) هم اكنون واى بر من زين ملامت دهم بر نفس خود اين دم شهادت حقايق را ز گفتار و ز كردار نمايم اعتراف اى حى دادار

(25) و اين باشد عجيب اى كردگارم ز صبر تو بر اين در روزگارم عجيبى‌تر از آن اى داور من ز اغماض تو و از كيفر من تو مى‌ديدى گناه من به دوران نمى‌دادى تو كيفر را به اين جان مسلم هست اين اغماض و اغضا كه بر نفسم كرامت نيست زينها نبودم من كريم اين سازش تو كه تا شايسته‌ى آن بخشش تو و بلكه آن بزرگى تو فضلت ز رحمت مرحمت بنموده بذلت ز پرده بر گنه ناديده انگاشت ترا از كيفر من باز مى‌داشت بزرگى تو مى‌دانسته اينيم كه من ناچيزتر كوچكترينيم كه تا روى گنه بنموده تعديل روا دارد عقابم را به تعجيل و يا با سرعتى از فعل و كارم سزايم را گذارد در كنارم الهى فضل تو گرديده داور به بيش از آنچه خواهى داده كيفر بر اين دارى رضا در فضل و بخشش نه بر ما منتى نى آنكه خواهش ولى من چه بگويم از ملاهى و ديگر از معاصى و مناهى نكردم گوشه‌اى را من ز هشتن كه تا باشم سزاوار گذشتن‌

(26) گنه كردم من آن قدر از قبايح و زو پرداختم سوى فضايح ز كردارم شناعت برده‌ام كار و رو سوى ملاهيها گرفتار ز تو گردانده رو از هر نصيحت كه بينم خويشتن را در فضيحت نقيصه عيبهايم در نظر را كه نتوانم شمردش آن قدر را گناهانم ز حد و از حسابش گذشته جلدها گردد كتابش‌

(27) هم اكنون من روا دارم بر اين جان ز توبيخش بر ادراكم در امكان اميد من تو از امواج رحمت كه جان عاصى من در مذلت تو دريابى ز غفران عظيمت و بر آن دستگيرى از عميمت رئوف از رحمتت اى حى دادار ز رافت آرزوى هر گنهكار تواند دستهاى تو توانا رهايى بر عذاب از گردن ما

(28) الهى گردنم باريك و درگير گناه از من عقاب از تو به زنجير كه پس تو بر روان پاك احمد محمد مصطفى اى حى سرمد و هم بر آلش از رحمت درودى بگير از گردنم زنجير زودى كه اين پشتم خميده بوده عاصى شكسته شد بدش غرق معاصى الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت فرما دلش شاد و اين بار معاصى را ز گردن سبك فرماى و منت نه تو بر من‌

(29) الهى گر بگريم آنچنانى فرو ريزند مژه دانه دانى اگر آنسان كشم من ناله و داد گلوى من فرو ماند ز فرياد و تا آنجا به درگاه تو برپا بمانم تا بخشكد هر دو تا پا اگر بر من جلال و شوكت تو شود خم پشت من در خدمت تو كه مهره‌هاى آن گردد شكسته و در سجده بمانم زار و خسته ز حدقه آيدش بيرون دو چشمان اگر تا زنده‌ام من جاى اين نان خورم خاك و به ياد تو خروشم عوض بر آب خاكستر بنوشم و باشم همچنان ذكر تو گويا اگر بر ياد تو من روز و شبها بر اين دارم حيا تا در ره تو كه سر بر آسمان در درگه تو هنوزم خويش شايسته ندانم كه خود را مورد عفو تو دانم و حتى رنج من در اين رياضت نيرزد آنچنان در پيشكاهت كه يك از آن گناه بى‌شمارم شود او حذف از اعمال و كارم‌

(30) و تا آنجا كه از لطف عميمت به فريادم رسد نام رحيمت كه بخشايش دهد بر اين گناهان كشيده بر جريده خط بطلان و بينم باز اين از نعمت توست ز لطفت از عميم رحمت توست و گرنه نيست استحقاق ما را گذشت و مغفرت انفاق ما را كه زيرا كيفر من در نخستين به نكبت بر گنه آلوده ننگين بود آتش سزايم توى دوزخ سزاوار بلا ز ايام برزخ الهى رو ندارم من ز خواهش بسوزانى مرا گر توى آتش نكردى تو ستم زان مهلتى را به دنيا بذل كردى صحتى را

(31) و پوشش داده‌اى بر اين گناهم ز رسوايى آن دادى پناهم و ما عصيانگرانه خودسريها ز بى‌شرمى ما حلمى روا را ز نعمتها كه بر عمر درازم به من كردى تو ارزانى نيازم مرا بس باشد اين اى كردگارم وز اين افعال و كار روزگارم خداوندا تو هستى خالق ما و بى‌همتا و بى‌مانند و يكتا گناهان من از آن نعمت تو جلوگيرش نبود از رحمت تو نكردى كم به من تو مرحمت را ندانم چيست بر تو مصلحت را هم اكنون در تضرع التماسم به من تو رحمت آور در سپاسم از اين بيچارگى ده تو پناهم نگر موى سپيد و روسياهم‌

(32) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت فرما دلش شاد و ما را هم ز تكرار معاصى جلوگيرش ز ما باش از مناهى كه تا بر درگه تو رو نمايم به استغفار و توبه لب گشايم و پيشانى خود زين مسكنت را نهم بر خاك و يابم مرحمت را الهى دامن آلوده گناهم ز توبه در بركت ده پناهم و تطهيرم نما از اين انابت و برخوردار فرما بر هدايت كزين عمرم ز فرجامش بپايان رسان بر عافيت راحت شود جان و كام تلخ من بنماى آزين ز شربت مغفرت بنماى شيرين و بگذارى كه آن دستان رحمت كند آزادم از بند مذلت امان نامه براى من نويسان بشارت بر من از بخشش و احسان و هر چه زودتر بر من بشارت كه دريابم سعادت در نهايت‌

(33) الهى خواسته‌ها بى‌شمار است و دشوار است و بر من بسيار است و اما دل ز تو خوش بهره از كار اگر چه خواسته بسيار و بسيار نباشد بر تو دشوار اين ميانه تهى نى گرددش از تو خزانه شكستى نيست بر آن قدرت تو كه كل خلق غرق نعمت تو

(34)