دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خدايا! اى كسى كه گناهكاران به اميد رحمتش فريادرسى مى‌كنند!

(2) و اى كه بيچارگان به ذكر و يادآورى احسان او پناه مى‌برند!

(3) و اى كسى كه خطاكاران از بيم او به شدت با آه و ناله مى‌گريند.

(4) و اى آرام دل‌هاى هر وحشت زده غريب! و اى فرج و گشايش هر انسان اندوهگين و دل شكسته! و اى پناه هر درمانده و تنها مانده! و اى ياور هر نيازمند رانده شده.

(5) تويى كه رحمت و دانشت همه چيز را فراگرفته.

(6) و تويى كه هر يك از مخلوقات را از نعمت‌هايت سهمى مقرر نموده‌اى.

(7) و تويى كه عفو و گذشت بر عقوبت و كيفرت غلبه يافته.

(8) و تويى كه رحمت و عطوفتش در جلوى غضب و خشمش در حركت است.

(9) و تويى آن كه عطايش بيش از منع اوست.

(10) و تويى آن كه همه مخلوقات و آفريدگان را از رحمت واسعه‌ى خويش بهره‌مند كرده است.

(11) و تويى آن كه چون نعمت به كسى مى‌دهد از وى چشم‌داشت پاداش ندارد.

(12) و تويى آن كه در عقوبت كردن عاصيان زياده‌روى نمى‌كند.

(13) و من- اى خدا!- بنده‌ى توام كه او را به دعا امر فرمودى و او نيز به اين فرمان تو لبيك (و سعديك) گفت، اينك منم- اى پروردگارم!- كه در برابر تو به خاك عبوديت افتاده‌ام.

(14) منم آن كسى كه خطاها پشت او را سنگين كرده و منم آن كه گناهان، عمرش را فانى نموده و منم آن كه با نادانى، تو را عصيان كرده در حالى كه تو شايسته نبودى كه عصيانت كند.

(15) اى خداى من! آيا اگر كسى تو را بخواند بر او ترحم مى‌كنى تا بر دعا بيفزايم؟ يا كسى را كه به درگاهت به گريه و زارى بپردازد، مى‌آمرزى تا در گريه شتاب كنم؟ يا از كسى كه از روى تواضع به درگاهت صورت به خاك بمالد درمى‌گذرى؟ يا كسى را كه به پيشگاهت از باب اعتماد، از فقر خود بنالد و شكوه سردهد، بى‌نياز مى‌گردانى؟

(16) خدايا! كسى را كه جز تو بخشنده‌اى نمى‌يابد نوميد مكن و كسى را كه از احدى جز تو بى‌نياز نمى‌شود، خوار مكن.

(17) خداى من! پس بر محمد و آلش درود فرست و اكنون كه به تو روى آورده‌ام، روى مگردان و مرا كه مشتاق و متضرع به درگاه توام از عنايتت محروم مكن. و اكنون كه در پيشگاه تو ايستاه‌ام دست رد به سينه‌ام مزن.

(18) تويى آن كس كه خويش را به رحمت و مهر توصيف كردى، پس بر محمد و آل او درود فرست و بر من رحم كن، تو آنى كه خود را به عفو و گذشت ناميدى، پس مرا عفو كن.

(19) بى‌شك، مى‌نگرى اى خداى من! اشك چشمم را كه از خوف تو روان شده، و دلم را كه از بيم عظمت تو پريشان گشته، و اعضايم را كه از هيبت تو به لرزه افتاده

(20) اين‌ها همه از شرمسارى و شرمندگى من از توست به خاطر رفتار زشتم، و به همين جهت است كه صدايم از زارى و تضرع به درگهت گرفته، و زبانم از راز و نياز با تو كند شده و بند آمده است.

(21) پس اى خداى من! حمد و سپاس تنها از آن توست. پس چه بسيار عيبم را كه پوشاندى و رسوايم نكردى و چه فراوان گناهم را كه مخفى كردى و به آن مشهورم نساختى. و چه بسيار پليدى‌ها كه مرتكب شدم و و پرده‌ام را ندريدى (و پوشيده ساختى) و ننگ آن زشتى‌ها را بر گردن من نيفكندى و در پيش روى همسايگان عيب جوى من، و آنها كه نسبت به نعمت‌هايى كه بر من ارزانى داشته‌اى حسادت مى‌ورزند، آشكار نكردى.

(22) اما اين لطف‌هاى تو درباره‌ى من، مرا از انجام دادن بدى‌هايى كه در من سراغ دارى، بازنداشت.

(23) پس اى خداى من! جاهل‌تر از من به صلاح كار خويش، كيست؟ و چه كسى غافل‌تر از من به حظ و نصيب خويش است؟ و چه كسى دورتر از من نسبت به اصلاح نفس خويش است؟ در حالى كه روزى تو را در راه معصيت تو، كه مرا از آن نهى كرده‌اى، صرف مى‌كنم؟ و چه كسى بيش از من در باطل غوطه‌ور گشته است؟ و بر اقدام نمودن به گناه مصرتر و پيشقدم‌تر است؟ آنگاه كه ميان دعوت تو و دعوت شيطان بر سر دو راهى قرار مى‌گيرم، از دعوت شيطان پيروى مى‌كنم، با آن كه او را به خوبى مى‌شناسيم و فراموشش نكرده‌ايم.

(24) اين در صورتى است كه يقين دارم عاقبت دعوت تو به بهشت منتهى مى‌شود و دعوت شيطان، عاقبتش آتش جهنم مى‌باشد.

(25) منزهى تو، چه تعجب‌آور است كه به زيان خويش شهادت مى‌دهم و نهانكارى‌هايم را به شماره، افشا مى‌كنم.

(26) و شگفت‌آورتر از آن، بردبارى تو نسبت به من مى‌باشد، و اين كه از مؤاخذه سريع من درنگ مى‌كنى و اين به خاطر آن نيست كه در نزد تو انسان بزرگوارى هستم، بلكه به جهت مداراى تو با من است و تفضل تو نسبت به من، تا مگر از معصيت تو كه موجب خشم و سخط تو مى‌گردد بازايستم، و خود را از گناهانى كه آبرو را مى‌برد بازدارم، و نيز از اين جهت است كه گذشت و عفو تو از من- به درگاهت- از عقوبت من محبوبتر است.

(27) و گرنه من، اى خداى من! گناهانى بيشتر و آثارى زشت‌تر و كارهايى شنيع‌تر دارم و گستاخى و بى‌باكى‌ام در باطل شديدتر و هنگام طاعت تو بيداريم كمتر و براى وعده‌هاى تو هشيارى و مراقبتم كمتر از آن است كه عيب‌هايم را براى تو شماره كنم يا بتوانم گناهانم را متذكر شوم.

(28) و فقط خود را به اين ترتيب و با اين سخنان نكوهش مى‌كنم چون به مهربانى تو طمع دارم كه اصلاح كار گناهكاران به آن است و نيز به خاطر اميد به رحمت تو كه آزادى خطاكاران در گرو آن است.

(29) خداى من! اين گردن من است كه گناهان، آن را به بند كشيده (و باريك كرده است) پس بر محمد و آل او درود فرست و آن را با بخشش خود از عذاب آزاد كن، و اين پشت من است كه بار خطاها و گناهان آن را سنگين نموده، پس بر محمد و آل او درود فرست و به منت و بخشش خويش آن را سبك فرما.

(30) اى خداى من! اگر به درگاهت به حدى بگريم كه پلك چشمانم بيفتد و آنچنان با صداى بلند به ناله افتم تا صدايم قطع شود و در درگاه تو آنقدر بايستم تا پاهايم ورم كند و در برابرت به حدى ركوع كنم تا استخوان پشتم از جاى خود بيرون آيد و براى تو آن مقدار سجده كنم تا چشم‌هايم از حدقه درآيد و در همه عمرم خاك زمين را بخورم و تا آخر روزگار آب آلوده به خاكستر بنوشم و در خلال اين‌ها به ذكر تو مشغول شوم تا زبانم از سخن بازماند و كند گردد، سپس به خاطر شرمندگى و حيا، چشم به آفاق آسمان نگشايم، با اين همه باز مستحق محو يك گناه از گناهانم نخواهم بود.

(31) و اگر سزاوار مغفرت و آمرزشت گردم و مرا بيامرزى و در آن هنگام كه مستحق عفو و گذشت تو گردم و از من درگذرى محققا اين بخشش و گذشت تو به خاطر استحقاق من نخواهد بود و من اين شايستگى را نخواهم داشت، زيرا كيفر من در اولين گناهى كه مرتكب شدم، آتش جهنم بود، پس اگر مرا به عذاب مبتلا كنى بر من ظلم روا نداشته‌اى.

(32) اى خداى من! پس چون مرا با پرده‌پوشى خويش مستور كرده و رسوايم نكردى و با بزرگوارى خود با من مدارا نمودى و در كيفرم عجله نكردى و از روى فضل و كرم خويش با من بردبارى نمودى و نعمتت را بر من تغيير ندادى و نيكى و احسانت را بر من تيره نساختى، پس بر طول زارى من و شدت مسكنت و تنگدستى من و بدى حالم رحم كن.

(33) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا از معاصى و گناهان حفظ كن و به طاعت وادارم كن و حسن بازگشت از گناه، روزيم كن و با توبه مرا تطهير نما و با عصمت (و خويشتن دارى از گناه) مرا تأييد كن و كارم را با عافيت اصلاح نما و شيرينى مغفرت و آمرزش را به من بچشان و مرا رها شده‌ى عفو خويش و آزاد شده‌ى رحمت خويش قرار بده. و ايمنى از سخط و خشم خويش را برايم بنويس و هم اينك، نه در آينده، به مژده‌ى آن خوشحالم نما، مژده‌اى كه آن را بشناسم و در آن علامتى نشانم ده كه آن را واضح و آشكار ببينم.

(34) به درستى كه اين كار در برابر رحمت گسترده‌ى تو مشكل نيست. و تو را با وجود قدرت بى‌پايانت به زحمت نمى‌اندازد. و با توجه به حلم و بردبارى تو، بر تو سخت نخواهد بود و در مقابل هبه و بخشش‌هاى فراوان تو كه آيات تو بر آن‌ها دلالت مى‌كند، بر تو سنگين و گران نيايد. زيرا تو آنچه بخواهى مى‌كنى و به آنچه اراده كنى حكم مى‌رانى كه تو بر هر چيز توانايى.