دعای 16 ( دعا برای طلب عفو و بخشش از گناهان و عیوب ) ترجمه حسین عماد زاده اصفهانی

(1) اى پروردگارى كه به رحمت خود فرياد رس گناهكارانى،

(2) اى كسى كه ذكر احسان و نيكوئى تو سبب آرامش خاطر بيچارگان است‌

(3) اى آن كه از ترس تو خطاكاران بلند بلند گريه مى‌كنند،

(4) اى كسى كه ذكر تو انيس هر وحشت زده محرومى است اى كسى كه تو هر محزون را شادمان مى‌كنى و هر مخذول و خوار شده‌اى را فرياد رسى، اى كسى كه تو مددكار و پشتيبان هر محتاج طرد شده‌اى.

(5) توئى آن كه سعه هر چيز در رحمت تو است و گنجايش همه چيز در علم تو است‌

(6) آن كسى هستى كه براى هر مخلوقى از نعمت خود بهره‌اى و نصيبى مقرر فرمودى‌

(7) در اين كتاب ترجمه‌اى براى فراز هفتم ذكر نشده

(8) تو آنى كه رحمت و عنايتت در پس غضب و انتقامت جاى دارد

(9) توئى كه بخششت بيشتر از منع تو مى‌باشد

(10) تو آن كسى كه تمام موجودات در سعه توانگرى تو زيست مى‌كنند و باز گنجايش دارند،

(11) تو كسى هستى كه خواهشى ندارى جز آن كه به او عطاء مى‌كنى. (و قبل از استحقاق مى‌بخشى)

(12) تو آنى كه افراط و زياده‌روى در عقاب نمى‌كنى و نافرمانى را بيش از حد خود سياست نمى‌فرمائى.

(13) پروردگارا من بنده تو هستم كه امر كرده‌اى او را دعا كند. پس گفت لبيك و سعدنك اينك منم آن بنده پروردگار رئوف و مهربان كه در پيشگاه تو در تضرع و زارى هستم.

(14) منم آن كسى كه بارهاى گناه را به دوش كشيده‌ام منم آن بنده‌اى كه گناهان عمر مرا نابود و فانى ساخته و (عمر مرا تضييع كرده) منم آن بنده‌اى كه به نافرمانى جاهلانه خود اقرار مى‌كنم و حال آن كه نبايد نافرمانى كرده باشم.

(15) پروردگارا آيا تو رحم نمى‌كنى بر كسى كه از درگاه تو مسئلت مى‌كند، خدايا من بنده تو مبالغه مى‌كنم در دعا. آيا تو رحم‌كننده هستى گداى خود را، پس مبالغه كنم در گدائى. آيا كه بخشايش عطاكنى آن را كه گريه كند؟ من باز در گريستن به حال خود و از بيم تو شتاب مى‌كنم آيا تو از گناهان من درمى‌گذرى! من از روى فقر و نياز به سوى تو متوكل و متوسل هستم‌

(16) پروردگارا مرا به غير از خود محول مكن كه بخشنده‌اى بزرگتر از تو نيست. خوار مگردان كسى را كه بى‌نياز از تو نمى‌شود و احدى نمى‌تواند نياز او را برآورد

(17) پروردگارا رحمت تو بر محمد و آل محمد (ص). الهى مرا از درگاهت مران كه رو به سوى تو آورده‌ام خدايا مرا محروم مفرما كه رغبت به تو كرده‌ام دست رد بر پيشانى من مگذار كه در آستان تو ايستاده‌ام‌

(18) تو آن كسى هستى كه خود را به رحمت وصف كرده‌اى. درود بر محمد و آل محمد (ص) رحمت كن بر من كه خود را بخشنده معرفى كردى درگذر از من بنده‌اى كه مى‌بينى در مقابلت ايستاده‌ام،

(19) خدايا اشك من روان است از ترس تو و قلب من مضطرب است از بيم تو و اعضاى من متزلزل است از هيبت تو

(20) همه اينها شرمسارند از تو به سبب ارتكاب بديها و زشتى‌هاى كردار و از همين جهت صداى من خمود و لرزان است از زارى كردن به سوى تو و هر زبانى در اين حال از مناجات لرزان است.

(21) پروردگارا ستايش مى‌كنم تو را كه عيب مرا پوشاندى و مرا رسوا نساختى با آنكه من بسيار مرتكب زشتى شده‌ام. خدايا پرده مرا مدر و مرا گريبان‌گير هر مكروه مفرما. خدايا عيبهاى مرا بر همسايگانم آشكار مساز و مرا محسود ديگران از وفور نعمت خود قرار مده. خدايا با اين الطافت مرا از بدى مصون‌دار.

(22) خدايا با آن همه لطف و حميت تو باز به سوى بدى گرائيده‌ام‌

(23) و اين خود بارزترين نادانى و جهل است براى من. اى خدا من به خير و صلاح خود مرا اصلاح كن كه غافلتر از من نيست. من از نصيب خود دورم و از اصلاح نفس محرومم. در آن هنگام كه رزق خود را بر من جارى ساخته‌اى و مرا از معصيت خود نهى فرموده‌اى كيست چون من كه در باطل فرو رفته باشد و سخت جرات كرده باشد كه مرتكب معصيت شود. من با اين حال ايستاده‌ام به دعوت تو دعا كنم. من در اين هنگام مواجه با دعوت شيطان نيز هستم، و گاهى دعوت او را جاهلانه و كوركورانه پيروى مى‌كنم در حالى كه خود را فراموش كرده‌ام‌

(24) من يقين دارم كه دعوت تو مرا به سوى بهشت فرا مى‌خواند و دعوت او به سوى دوزخ مى‌كشاندم.

(25) پروردگارا تو منزهى و آن چه شگفت‌آور است اين كه شهادت مى‌دهم بر نفس خود آن را مكتوم امر و اسرار پوشيده وجود خود مى‌دانم‌

(26) و عجيبتر آن كه تو درباره من بردبارى و مدارا مى‌كنى و در معالجه نفس من درنگ نمودن شگفت‌آور است اين شگفتى از جهت گرامى بودن من بر تو نيست بلكه مداراى توست بر من كه باب تفضل و عنايت خود را باز كرده‌اى تا بلكه من از معصيت و نافرمانى باز ايستم و مرتكب اعمال غضب‌انگيز تو نگردم و خود را از گناهان كاهنده به منظور نيل به عفو باز دارم. پروردگارا عفو و گذشت تو را بيشتر دوست دارم از عقوبت و انتقامت،

(27) با آن كه من بسيار گناهكارترم و زشت اثر و قبيح كردارتر، من در باطل تهور شديدترى دارم و در طاعت و بندگى ضعف و ناتوانى بيشترى. من كم وعيدتر و ناپايدارتر در ايفاى وعيدهاى تو هستم. كمتر متنبه مى‌شوم كه عيوب خود را برشمارم و گناهان خود را ذكر كنم‌

(28) خدايا اينها زشتكاريهاى نفس است و من غالب نفس خود را سرزنش مى‌كنم ولى طمع به مهربانى تو دارم كه صلاح كار گناهكاران در آن است و اميد به رحمت تو دارم كه مرا از اين مشقت برهانى گردنهاى خطاكاران را از زير بار سنگين گناه به آمرزش خود رها فرمائى.

(29) پروردگارا اين گردن من است كه بار گناه آنرا باريك كرده پس رحمت فرست بر محمد و آل محمد (ص) و به پاس آنها مرا آزاد بفرما و به عفو خود درگذر اين است پشت من كه بار سنگين خطايا آنرا خم كرده پس رحمت فرست بر محمد و آل محمد (ص) و به پاس آنها سبك گردان پشت مرا به منت عفو خود

(30) اى خداى من (با چشم گريان به سوى تو مى‌آيم) و اگر آن قدر بگريم تا پلك چشمهاى من ساقط شود به آواز بلند مى‌گريم تا صداى من قطع گردد آن قدر بايستم در آستان تو تا قدمهاى من آماس كند و آن قدر ركوع مى‌كنم بر تو تا آن كه پشت من راست نشود و آن قدر سجده مى‌كنم كه دو حدقه چشمهايم به درآيد. خدايا در عمر خود از خاك زمين بخورم و از آب خاكستر بنوشم و تو را ياد كنم و ذكر تو همى گويم تا كند شود زبان من پس به آسمان نمى‌نگرم از شرم و حيائى كه از تو دارم. پروردگارا به اين اعمال مستوجب محو گناهان نمى‌شوم بلكه مى‌دانم يك گناه هم از سيئات اعمال من از اين سختى‌ها سبب آمرزش نيست مگر آن كه تو درگذرى و از راه سعه مغفرت خود مرا بيامرزى، و از خطاهاى من درگذرى.

(31) پروردگارا من به اين اعمال مستحق عفو نمى‌شوم مگر آن كه پرده مغفرت تو روى اعمال مرا بپوشند من سزاوار استجابت دعاى خود نيستم زيرا كه جزاى تو در اولين لغزش و ارتكاب گناه آتش بوده خدايا اگر مرا عذاب كنى ظلم نكرده‌اى به من‌

(32) و اگر فجايع اعمال مرا بپوشانى و رسوا نكنى مرا مشمول كرم خود فرموده‌اى و در عقاب زشتيهاى اعمال من شتاب نفرمودى. تو حلم ورزيدى و به تفضل و عنايت خويش نعمتهاى خود را تغيير ندادى و احسان خود را بر من به سبب گناه تيره نساختى. پروردگارا پس با اين همه رحمت و رافت و درگذشت مرا بيامرز و زارى مرا تضرع و مسكنت مرا فقر و خوارى مرا و جايگاه خطرناك مرا به پاس محمد و آل محمد (ص) مورد اجابت خود قرار ده‌

(33) و رحمت بر آنها بفرست و مرا از گناهان نگاهدار و مرا به طاعت خود موفق بدار و نيكوئى‌هاى خود را روزى من گردان كه بازگشت به سوى تو توانم كرد. بارالها پاك گردان مرا به توبه و نيرو ده مرا به كف نفس و عصمت و اصلاح حال خود به عافيت، بچشان حلاوت آمرزش و مغفرت خود را و مرا از آزاد كردگان آستان خود قرار ده و به رحمت خود درگذر. خدايا برات آزادى مرا از سخط خود صادر فرما و مرا بشارت ده كه قبل از رسيدن اجل بيامرزى و بشارتى ده كه آن را بشناسم و درك كنم و علامت تنبه و آمرزش را به من بشناسان تا پاك كنم قلب خود را

(34) خدايا اين معنى بر تو گران و مشكل نيست و در وسعت قدرت تو تنگ نيست و در قبال قدرت تو دشوار نيست زيرا تو بر هر چيزى قادر و توانائى. بزرگا بزرگى دها بى‌كسم توئى ياورى بخش و يارى رسم نياوردم از خانه چيزى نخست تو دادى همه چيز من چيز تست گريوه بلند است و سيلاب سخت بپيچان عنان من از راه بخت عقوبت مكن عذر خواه آمدم به درگاه تو روسياه آمدم سياه مرا هم تو گردان سپيد مگردانم از درگهت نااميد اگر نيكم و گر بدم در سرشت قضاى تو اين نقش در من نبشت خداوند مائى و ما بنده‌ايم به نيروى تو يك به يك زنده‌ايم بر آن دارم اى مصلحت خواه من كه باشد سوى مصلحت راه من اميدم به تو هست ز اندازه بيش مكن نااميدم ز درگاه خويش ز من كاهش و جان فزودن ز تو نشان جستن از من نمودن ز تو نكو كن چو كردار خود كار من مكن كار با من به كردار من نظامى بدين بارگاه رفيع نيارد به جز مصطفى را شفيع آن جا كه كمال كبرياى تو بود يك قطره نم از بحر عطاى تو بود ما را چه حد حمد و ثناى تو بود هم حمد و ثناى تو براى تو بود