دعای 25 ( دعای پدر و مادر درباره فرزندان ) ترجمه سید رضا آل ياسین

(1) خدايا بر اين بنده منت گذار به نيكى ز اولاد من پاس دار نگهدارشان بهر من كامكار بمانند شايسته در روزگار

(2) بر ايشان عطا كن تو عمر دراز تو با پرورش كهتران را بساز قوى ساز از اينان همه ناتوان تن و دينشان را سلامت رسان بر اعضا و جانهايشان كن عطا سلامت بمانند در هر كجا همان رزقشان نيز بر دست من فزون ساز اى قادر ذوالمنن

(3) بمانند روشندل و حق نيوش نكوكار، حكم ترا كرده گوش ترا دوست باشند پرهيزگار مطيع تو باشند اى كردگار به جان اولياى ترا بوده يار عدويت برانند با انزجار

(4) خدايا قوى كن ز من بازوان از ايشان و كارم بپايان رسان فزون ساز تعدادشان با كرم به آنان بياراى خوش محضرم همى نامم از بودشان زنده‌دار به جايم نشينند با اعتبار وسيله شوندم به انجام كار بمن مانده چون مهربان دوستدار بمانند فرمانبرى پايدار مخالف نگردند با من به كار

(5) مرا ياورى كن تو در پرورش به تاديب ايشان به بهتر روش عطا كن مرا نيز آنسان پسر كه بر من كند ياورى پر اثر عمل كرده بر خواهشم پر توان ز شيطان مرا حفظ كن دودمان

(6) عمل كرده بر خواهشم پر توان ز شيطان مرا حفظ كن دودمان تو ما را عطا كرده‌اى جان و تن به ما كردى از امر و نهيت سخن به پاداش تشويق كردى به كار هم از كيفرت گفتى اى كردگار به ابليس دشمن تو دادى قرار كه بر ما بود سلطه‌اش مرگبار نكردى بر او سلطه ما را نصيب ز هر سو گشودست دام فريب تو در سينه‌ها جاى دادى بدو روان گشته در خون ما جو بجو اگر غافل از او شويم اى خدا ولى ديو غافل نگردد ز ما فراموش سازيم آن نابكار ولى هست پيوسته او هوشيار به ترفند ايمن كند از عقاب ز غير تو ترساندم بى‌حساب

(7) چو تصميم زشتى بگيريم ما شود ديو با شوقمان رهنما چو بر كار نيكى بياريم رو كند عزممان سست در كار او ز شهوت گشودست دام هوى كشاند ز مكرش سوى شبهه‌ها دروغست هر وعده‌اش بى‌گمان نويد به نيرنگ شد توامان نسازى اگر دور نيرنگ او به گمراهيم مى‌كشد فتنه جو بلغزاند ار خود ندارى نگاه خدايا به ما سلطه‌اش كن تباه

(8) بلغزاند ار خود ندارى نگاه خدايا به ما سلطه‌اش كن تباه تو با سلطه‌ات ديو مقهور دار كه سويت شتابيم اى كردگار به سويت چو گشتى به ما رهنمون بدينسان شويم از فريبش مصون

(9) خدايا همه خواستم كن عطا مر اين بنده را ساز حاجت روا مسازم تو محروم از مدعا خدايا اجابت بفرما دعا ضمانت چو كردى اجابت نما حجابى منه بين خود با دعا تو دستور دادى مرا بر دعا خودت مرحمت كن صلاح مرا فراموش كردم و گر هست ياد اگر آشكار است و گر در نهاد

(10) به دنيا و عقبى صلاح مرا به لطفت خدايا بفرما عطا چو شد مسئلت از تو اى كردگار قرارم بده در جهان رستگار هم از كاميابان درگاه خويش بخواهم، ممانم ز حرمان پريش مگردان چو حرمان نصيبم، بجان كه بسته است راه توكل بر آن

(11) مرا ساز سوداگرى سر براه كه خود سود بردست در آن پناه پناهم بده تا به عزت قرار بگيرم به درگاهت اى كردگار گشايش بده روزيم را حلال در آن سايه‌ى فضل وجود و كمال چو آنان كه با لطف و بخشندگى به عزت رساندى ز شرمندگى رسيدند با بخششت بر مراد رها گشته از ظلم با عدل و داد به صحت بدل گشت از آنان بلا رهانيدى از فقرشان بر غنا نگهداشتى از گناه و خطا مصون كردى آنان، ز لغزش رها به توفيق در طاعتت راست راه گزيدند و يكسو شدند از گناه رسيدند بر سايه‌ى لطف وجود رها كرده عصيانت اندر وجود

(12) خدايا به توفيق اينسان خطا به ما ساز و كن از جهنم رها خدايا تو بر جمله‌ى مومنين عطا كن به دنيا و عقبى چنين تو نزديك و دانا و بخشنده‌اى اجابت كننده، نيوشيده‌اى غفورى تو اى مهربان كردگار عطا كن به ما، آتشت دور دار

(13) غفورى تو اى مهربان كردگار عطا كن به ما، آتشت دور دار به دنيا نكوئى، به عقبى نكو عطا كن، برآور ز ما آرزو