دعای 32 ( دعای پس از نماز شب ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا اى داراى ملك هميشگى و جاودانى،

(2) و اى داراى سلطنت و توانائى كه بى‌لشكرها و پشتيبانيها خود به تنهائى توانا است،

(3) و اى داراى عزت و چيرگى و رفعت و بزرگوارى كه با گردش روزگارها و سپرى شدن سالها و گذشتن زمانها و روزها باقى و پاينده است،

(4) سلطنت تو چنان غالب است كه حد و مرزى براى آن به اول بودن و پايانى براى آن به آخر بودن نمى‌باشد،

(5) و ملك تو چنان بلند پايه است كه همه چيز پيش از رسيدن به پايان آن (كه پايانى براى آن نيست) فرومانده،

(6) و منتهاى وصف وصف‌كنندگان به پائين‌ترين مرتبه‌اى از رفعت و بزرگوارى كه به خود اختصاص داده‌اى نمى‌رسد

(7) اوصاف درباره‌ى تو گمراه شد، و صفتها نزد تو از هم گسيخته،

(8) و انديشه‌هاى باريك در بزرگواريت سرگردان گشته‌اند، همچنين (با آن اوصاف) توئى خدائى كه در اوليت (ازلى بودن) خود اولى، و بنابراين تو هميشه‌اى كه جاودانى،

(9) و من بنده‌اى هستم كه كردارش اندك و آرزويش بزرگ است، وسائل پيوندها (طاعتها بر اثر نافرمانى) از دست من بيرون رفته جز آنچه رحمت تو آن را پيوسته، و رشته‌هاى آرزوها از من بريده شده جز عفو و گذشت تو كه من به آن دست آويخته‌ام،

(10) طاعت و فرمانبرى از تو كه آن را به شمار آورم كم و معصيت و نافرمانى از تو كه به آن اقرار كنم، بسيار دارم و عفو از بنده‌ات بر تو هرگز دشوار نيست اگر چه بد كرده باشد پس مرا ببخش،

(11) بار خدايا دانائى تو بر كارهاى نهانى آگاه و هر پوشيده‌اى پيش آگاهيت آشكار است، و كارهاى اندك از نظر تو پنهان نيست، و رازهاى نهانى از تو پوشيده نمى‌باشد

(12) و بر من غلبه نموده و دست يافته دشمن تو (شيطان) كه براى گمراه شدنم از تو مهلت خواسته و تو او را مهلت دادى، و براى گمراه كردنم تا روز جزاء (قيامت) مهلت طلبيده و تو مهلتش دادى،

(13) پس در حاليكه از گناهان خرد هلاك‌كننده و از كارهاى (گناهان) بزرگ تباه سازنده به سوى تو مى‌گريختم (رو مى‌آوردم) مرا به زمين زد (و جلوگيرى نمود) تا چون به نافرمانى تو نزديك (: و گنهكار) شدم، و به بدى كردارم خشم (دورى از رحمت) تو را سزاوار گشتم، عنان حيله و فريب خود را از من برتافت، و با سخن كفر با من روبرو شد و از من بيزارى جست و پشت به من كرده برفت پس مرا در بيابان گمراهى براى خشم تو تنها گذاشت و به درگاه كيفر تو رانده شده درآورد

(14) در حاليكه نه شفيعى است كه نزد تو از من شفاعت كند و نه زينهار دهنده‌اى كه مرا در برابر تو ايمن گرداند، و نه جاى محكم و استوارى است مرا كه از (كيفر) تو جلوگيرى كند، و نه پناهگاهى است كه از تو به آن پناه برم،

(15) پس اين (جاى من) جاى پناه آورنده به تو و جاى اقراركننده (به گناه خويش) براى تو است، پس بايد احسان تو از من مضايقه نكند، و عفوت از من كوتاهى ننمايد، و من بى‌بهره‌ترين بندگان توبه‌كنندگان تو و نوميدترين گروهى كه نزد تو آيند و اميدوارند نباشم، و مرا بيامرز، زيرا تو بهترين آمرزندگانى،

(16) بار خدايا تو مرا (به كار نيك) فرمان دادى بجا نياوردم، و مرا (از كار زشت) بازداشتى من (آن را) مرتكب شدم، و انديشه‌ى بد خطاء و نادرستى را براى من آراست پس تقصير و كوتاهى كردم،

(17) و روزى را به روزه داشتنم گواه نمى‌گيرم، و از شبى به سبب شب زنده داشتنم پناه نمى‌طلبم، و (كار) مستحبى بر اثر بجا آوردن آن مرا ثنا نگفته نمى‌ستايد جز واجبات تو هر كه او را ضايع كرده و بجا نياورد هلاك شود،

(18) و من به سبب شرافت و برترى مستحبى به سوى تو توسل نمى‌جويم با اينكه از بسيارى از شرائط واجبات تو غافل بوده و آن را بجا نياورده‌ام، و از مواضع احكام تو تجاوز كرده پرده‌هاى نواهى تو را دريده (آنها را مرتكب شده)ام، و گناهان بزرگى را بجا آورده‌ام، كه سلامت داشتن (عفو) تو از رسوائيهاى آنها براى من پرده و پوششى است‌

(19) و اين (جاى من) جاى كسى است كه درباره‌ى نفس خويش از تو شرمنده گشته، و بر نفس خود خشم نموده و از تو خوشنود گرديده، پس با نفسى فروتن، و گردنى افتاده، و پشتى از گناهان گرانبار پيش تو آمده، در حاليكه ميان اميد به (عفو) تو و ترس از (عذاب) تو به پا ايستاده،

(20) و توئى سزاوار كسى كه به او اميد داشته و شايسته‌تر كسى كه از او بترسد و بپرهيزد، پس اى پروردگارم آنچه را اميدوارم بر من ببخش، و از آنچه مى‌ترسم ايمنم گردان، و سود رحمت خود را به من احسان فرما زيرا تو كريمترين كسانى هستى كه از آنها درخواست مى‌نمايند،

(21) بار خدايا چون (گناهان) مرا به عفو و احسان و نيكى خود در سراى نيستى (دنيا) در حضور همانندها(ى من) پوشاندى پس از رسوائيهاى سراى هستى (آخرت) در جايگاههاى حاضرين از فرشتگان ارجمند، و پيامبران گرامى و آنانكه در راه خدا كشته شده‌اند و نيكوكاران پناهم ده، از همسايه‌اى كه بديهايم را از او پنهان مى‌نمودم، و از خويشاوندى كه در كارهاى پنهانى خود از او شرم داشتم‌

(22) پروردگارا من به ايشان (همسايه و خويشاوند) در رازپوشى بر من اعتماد ننمودم، و به تو اى پروردگارم در آمرزش براى خود اعتماد نمودم و توئى سزاوارتر كسى كه به او اعتماد گردد، و بخشنده‌تر كسى كه به او رو آورده شود، و مهربانتر كسى كه از او مهربانى خواسته شود پس به من رحم فرما،

(23) بار خدايا و تو مرا آبى پست و خوار از صلبى (پشت پدر) كه استخوانهايش در هم رفته راههايش تنگ است به رحم تنگ (بچه‌دان مادر) كه آن را به پرده‌ها پوشانده‌اى پائين آوردى در حاليكه مرا از حالى به حال ديگر مى‌گرداندى تا اينكه به شكل كامل رساندى، و اندام را در من ثابت و پابرجا گردانيدى چنانكه در كتاب خود (قرآن) وصف فرمودى: (نخست) منى پس از آن خون بسته شده و آنگاه پاره‌ى گوشتى سپس استخوان آفريدى بعد از آن استخوانها را به گوشت پوشاندى سپس مرا چنانكه خواستى آفريده‌ى ديگرى بيافريدى،

(24) تا چون به روزى تو نيازمند شدم، و از فريادرسى احسان تو بى‌نياز نبودم، از زيادى خوردنى و آشاميدنى كنيزت (مادرم) كه مرا در اندرون او جاى دادى و در ته بچه‌دانش سپردى خوراك برايم قرار دادى،

(25) و اگر مرا اى پروردگارم در آن احوال به توانائى خود وامى‌گذاشتى، و به نيرويم ناچار مى‌گرداندى هر آينه قدرت از من بركنار، و توانائى و نيرو از من دور بود

(26) پس مرا به احسان خود مانند مهربان درستگارى دانا غذا و خوراك دادى، آن مهربانيها را از روى احسان تا اين پايه كه هستم درباره‌ى من بجا مى‌آورى، مهربانيت را گم نمى‌كنم، و نيكى احسانت در برابرم كندى نمى‌نمايد، و با اين مهربانيها اعتماد من استوار نيست تا براى آنچه (طاعت و بندگى) كه براى من نزد تو بهره‌دهنده‌تر است كوشش نمايم،

(27) شيطان مهار مرا در بدگمانى و سستى يقين و باور به دست گرفته است، از اين رو من از بد همسايگى او براى خود و پيروى نفسم از او گله مى‌كنم، و از تسلط او (بر من) به تو پناه برده حفظ و نگهدارى مى‌طلبم، و در برگرداندن مكر و فريب او از خويشتن به سوى تو زارى مى‌نمايم،

(28) و از تو درخواست مى‌كنم كه براى (تحصيل) روزيم راهى آسان فراهم نمائى، پس تو را است سپاس بر آنكه نعمتهاى بزرگ را آغاز نمودى و سپاس بر نيكى كردن و نعمت دادنت را الهام كرده در دل انداختى، پس بر محمد و آل او درود فرست، و روزيم را بر من آسان گردان، و اينكه مرا به اندازه‌اى كه مقدر نموده‌اى برايم قانع نمائى، و به بهره‌ام در آنچه (روزى) كه بهره‌ى من گردانيده‌اى خوشنودم فرمائى، و آنچه از تن و عمرم بكار رفته در راه فرمانبرداريت قرار دهى (به حساب آورى) زيرا تو بهترين روزى دهندگانى،

(29) بار خدايا من به تو پناه مى‌برم از آتشى كه به آن بر هر كه تو را نافرمانى كرد سخت گرفته‌اى، و به آن هر كه را از رضا و خوشنودى تو دورى گزيد وعده‌ى عذاب داده‌اى،

(30) و از آتشى كه روشنى آن تاريكى است و آسان (اندك) آن دردناك، و دورش نزديك است، و از آتشى كه پاره‌اى از آن پاره‌ى ديگر را مى‌خورد، و برخى از آن بر برخى حمله مى‌آورد (رويهم ميغلطد) و از آتشى كه استخوانها را مى‌پوساند، و به ساكنين خود آب جوش مى‌آشاماند، و از آتشى كه به هر كه به سوى آن زارى كند مهربانى نكند و به كسى كه از آن مهربانى طلبد رحم نمى‌كند، و بر سبك كردن از كسى كه برايش فروتنى نمايد و آنرا فرمانبردار شود توانا نيست، ساكنين خود را با گرمترين عذاب و كيفر دردناك و گرفتارى سخت ديدار مى‌كند،

(31) و به تو پناه مى‌برم از كژدمهاى آن كه دهنهاشان گشوده‌اند، و از مارهاى آن كه با نيشهاشان مى‌زنند، و از آشاميدن آن كه روده‌ها و دلهاى ساكنينش را پاره مى‌نمايد، و دلهاشان را مى‌كند و از تو راه مى‌جويم براى آنچه (مرا) از آن آتش دور سازد و پس گرداند،

(32) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به بسيارى رحمت و مهربانى خود از آتش پناه ده، و به نيكوئى گذشت خويش از لغزشهايم درگذر، و مرا خوار مگردان اى بهترين پناه‌دهنده‌گان،

(33) بار خدايا تو (ما را) از سختى و كار ناپسند نگاه مى‌دارى، و نيكى مى‌بخشى، و آنچه بخواهى انجام مى‌دهى و تو بر هر چيز توانائى،

(34) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، هنگامى كه نيكان ياد شوند و بر محمد و آل او درود فرست، مدتى كه شب و روز در پى هم درآيند، درودى كه دنباله‌اش بريده نشود (هميشه باشد) و شماره‌اش بشمار درنيايد، درودى كه هوا را فرا گيرد، و زمين و آسمان را پر كند،

(35) خدا درود فرستد بر او تا كه خوشنود گردد، و خدا بر او و آل او پس از خوشنود شدن درود فرستد، درودى كه اندازه و پايانى براى آن نيست، اى مهربانترين مهربانان